Vaartha Telugu News Paper Dated : 24/6/2013
Monday, June 24, 2013
Monday, June 17, 2013
లక్ష్యం సరే, మార్గం మాటేమిటి?By కనీజ్ ఫాతిమా
June 18, 2013
ప్రత్యేక తెలంగాణ లక్ష్యసాధన పేరుతో మత మైనారిటీల భద్రతను విస్మరించడం సమంజసమేనా? ఉద్యమానికి నాయకత్వం వహిస్తోన్న పార్టీతో సహా పౌర, మానవ హక్కుల బాధ్యులు, ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ ప్రజాసంఘాల కార్యకర్తలు సైతం మతతత్వ రాజకీయాలకు తోడ్పాటు నివ్వడం తగునా?... 2009 నవంబర్ నుంచి సంభవించిన సంఘటనలను గుర్తు చేసుకోండి. వాస్తవాలేమిటో స్పష్టమవుతాయి.
భారత రాజ్యాంగ నిర్మాత డాక్టర్ అంబేద్కర్ దూరదృష్టితో, మానవుల మధ్య నెలకొనివున్న సకల అంతరాలకు అతీతంగా, భారత పౌరులందరికీ సమాన హక్కులు కల్పించారు. ఆ ఉన్నతాదర్శాలు బోలు మాటలుగా మిగిలిపోయాయి. ప్రభుత్వాలు వాటిని అమలుపరచడంలో విఫలమవుతున్నాయి. దళితులు, ఆదివాసీలు, మైనారిటీల అభ్యున్నతిని దృష్టిలో ఉంచుకొని చిన్న రాష్ట్రాల నేర్పాటు చేయాలని అంబేద్కర్ సూచించారు. జాతి శ్రేయస్సు కోసమే ఆ మహానుభావుడు ఈ సూచన చేశారు. అధికార వికేంద్రీకరణ జరిగినప్పుడే సుపరిపాలన సాధ్యమవుతుందని, పౌరులు తమ హక్కులను సమానస్థాయిలో పొందగలుగుతారని ఆయన భావించారు. స్వార్థ ప్రయోజనాల కోసం లౌకిక/జాతీయ రాజకీయ పక్షాలు చిన్న రాష్ట్రాల నేర్పాటును వ్యతిరేకిస్తాయని, మతతత్వ పార్టీలు సంకుచిత లక్ష్యాలతో ప్రత్యేక రాష్ట్రాల డిమాండ్‌కు మద్దతునిస్తాయని అంబేద్కర్ కలలోనైనా ఊహించివుండరు. ధనాశ, అధికార లాలసతో నేటి రాజకీయవేత్తలు నిబద్ధతతా రాహిత్యంతో వ్యవహరిస్తున్నారు. ప్రత్యేక తెలంగాణకై ప్రస్తుత ఉద్యమం ప్రారంభమైన దరిమిలా ఈ ప్రాంతంలో సంభవిస్తోన్న రాజకీయ పరిణామాలే ఇందుకు నిదర్శనం కాదా?
నిన్న గాక మొన్నటివరకు తెలుగుదేశం పార్టీలో కీలక పాత్ర పోషించిన 'నాగం జనార్థన రెడ్డి' విషయాన్నే చూడండి. ఆయన ఇటీవల 'భారతీయ జనతా పార్టీ'లో చేరారు. ఆయన చర్య సామాన్య ప్రజలను ముఖ్యంగా ముస్లింలు, దళితులను దిగ్భ్రాంతి పరిచింది. ఎందుకంటే, తెలంగాణ ప్రజల ఆకాంక్షను నెరవేర్చడానికి ఆయన చిత్తశుద్ధితో కట్టుబడివున్నారని వారు అంతవరకు విశ్వసించడం జరిగింది. అయితే ఆయన తన అగ్ర కుల అభిజాత్యాన్ని చూపించారు. ప్రజల నుంచే గాక, బీజేపీ శ్రేణుల నుంచి కూడా ఆయన త్వరలోనే తీవ్ర పర్యవసానాల నెదుర్కోవలసి వుంటుందనడం సత్యదూరం కాబోదు. బీజేపీలో చేరక ముందు, చేరిన తర్వాత కూడా కేసీఆర్‌ను ఆయన తీవ్ర ంగా విమర్శించారు. ఆ విమర్శలను ఇప్పటికీ కొనసాగిస్తున్నారు. గతంలో అంటే బీజేపీలో చేరక ముందు కేసీఆర్‌పై నాగం విమర్శలు ఆయన సొంత అభిప్రాయాలు. మరి ఇక ముందూ ఆయన ఆ స్వతంత్ర వైఖరిని కొనసాగిస్తారా? లేక బీజేపీ విధానాలకు కట్టుబడి తనను తాను పరిమితం చేసుకుంటారా? కేసీఆర్‌పై విమర్శలు తన సొంత వైఖరా లేక బీజేపీదా? దయచేసి, ఈ విషయమై వివరణ ఇస్తారా నాగం గారూ? ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమాన్ని బీజేపీ హైజాక్ చేసిన నాటినుంచీ తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితిని గానీ, కేసీఆర్‌ను గానీ ఆ పార్టీ ఒక్కసారి కూడా విమర్శించనే లేదు. తదుపరి సార్వత్రక, శాసన సభా ఎన్నికలు (2014) సమీపిస్తుండడంతో స్వార్థ ప్రయోజనాల కోసం ఈ మార్పులన్నీ చోటు చేసుకొంటున్నాయి. రాబోయే ఎన్నికల్లో అన్ని విధాల లబ్ధి పొందడానికే ఇలా వ్యవహరిస్తున్నారు. నిజానికి ఈ రాజకీయ నాయకులకు తెలంగాణ, దాని ప్రజల పట్ల అవాజ్య ప్రేమానురాగాలు ఏమీలేవు.
ప్రస్తుత తెలంగాణ ఉద్యమం ప్రారంభమైనప్పటి నుంచీ 'ఇదిగో తెలంగాణ వచ్చేసినట్టే'నని కేసీఆర్ పలుమార్లు ప్రకటించారు. ప్రతిసారీ ఆయన తెలంగాణ ప్రజల ఆశలను భగ్నం చేశారు. సకల జనుల సమ్మె విఫలమయ్యింది టీఆర్ఎస్, రాజకీయ జాక్, టీఎన్‌జీవోల కారణంగానే కాదూ? దరిమిలా కేసీఆర్ హఠాత్తుగా ఇలా తెలంగాణను సాధించలేమని, ఎన్నికలలో పోటీచేసి అత్యధిక సీట్లను కైవసం చేసుకోవడం ద్వారా మాత్రమే ప్రత్యేక రాష్ట్ర ఆకాంక్షను నెరవేర్చుకోగలమని ప్రకటించారు. ప్రజలు తెలివిహీనులా? తెలంగాణను సాధించడం జరిగితే కేసీఆర్ తన పార్టీని ఏదో ఒక జాతీయ పార్టీలో విలీనం చేసి, తానూ, తన కుటుంబం రాజకీయ లబ్ధి పొందుతారని తెలంగాణ ప్రజలకు అర్థమయింది. తెలంగాణ పేరిట సీట్లు సాధించుకొని తద్వారా స్వప్రయోజనాలను నెరవేర్చుకోవడానికే ఆయన ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఈ లక్ష్యంతోనే ఆయన 2014 ఎన్నికలకు సంసిద్ధమవుతున్నారు. కనుకనే ప్రత్యేక తెలంగాణను కేసీఆర్ సాధించలేరని సామాన్య ప్రజలు ఇప్పటికే విశ్వసిస్తున్నారు.
ఇంతవరకు తాము స్వంత బలంతోనే ఎన్నికల్లో పోటీ చేస్తామని టీఆర్ఎస్ నాయకులు చెబుతూ వచ్చారు. అయితే హఠాత్తుగా తమ వైఖరిని మార్చుకొని బీజేపీతో సహా ఏ పార్టీ పట్ల తమకు ఎటువంటి వ్యతిరేకత లేదనే కొత్త పల్లవి అందుకున్నారు. ఈ కొత్త వైఖరి ద్వారా, కాంగ్రెస్‌తో సర్దుబాటుకు తమ ప్రయత్నాలు ఫలించకపోతే బీజేపీతో జట్టు కట్టడానికి వెనుకాడబోమనే సూచనలు అందిస్తున్నారు! తత్కారణంగానే బీజేపీని, దాని రాజకీయాలను టీఆర్ఎస్ విమర్శించడం లేదు. నాగం జనార్థన రెడ్డి బీజేపీలో చేరినప్పుడు కూడా తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితి నాయకులు నాగం వారిని విమర్శించారే గానీ బీజేపీని పల్లెత్తు మాట అనలేదు. ఏమి ఈ రాజకీయ కపటం! కాంగ్రెస్, బీజేపీలు ఒకే నాణేనికి బొమ్మ బొరుసు వంటివని ముస్లింలు ఇంతవరకూ భావిస్తూ వచ్చారు. ఇప్పుడు టీఆర్ఎస్ కూడా అదే నాణేనికి ఒక ముఖమని స్పష్టమయింది. కాకపోతే ఒకసారి బొమ్మ వైపో ఇంకోసారి బొరుసు వైపో అది కన్పిస్తుంటుంది!
తెలంగాణ ప్రజల అమాయకత్వాన్ని ఆసరాగా తీసుకొని తాము మాత్రమే తెలంగాణను ఇవ్వగలమని, మరే పార్టీకి అది సాధ్యంకాదని బీజేపీ మరీ మరీ చెబుతోంది. రాజకీయాలలో కాకలుతీరిన యోధులు, కొత్తగా ప్రవేశించిన వారు ఎందరో ఇప్పుడు బీజేపీలో చేరుతున్నారు. తద్వారా నిస్సిగ్గుగా వ్యవహరిస్తున్నారు. అయితే ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమాన్ని ఆ పార్టీ హైజాక్ చేసిన నాటి నుంచీ ఉద్యమం కూలిపోయిందని, తెలంగాణ అంతటా మతతత్వ దాడులు పెచ్చరిల్లి పోయాయనే వాస్తవాన్ని ప్రజలు విస్మరించలేదు. 2009లో ఉద్యమం పునఃప్రజ్వరిల్లిన అనంతరం భైంసా, కరీంనగర్, సిద్ధిపేట, నిజామాబాద్, సంగారెడ్డి, మెదక్, మహబూబ్ నగర్, నల్లగొండ, కామారెడ్డి, ఆదోని, హైదరాబాద్ నగరంలోనూ తరచు ముస్లింలపై దాడులు జరుగుతున్నాయి.
తెలంగాణ రాష్ట్రంలో ముస్లింలకు ఉప ముఖ్యమంత్రి పదవినిస్తామని ప్రకటించిన కేసీఆర్ సైతం ముస్లింలపై జరుగుతోన్న ఈ దాడులను ఖండించ లేదు. ఉగ్రవాదం నిరోధక చర్యల పేరిట అమాయక ముస్లిం యువకులను అరెస్ట్ చేయడం జరుగుతోంది. 'ఇది అన్యాయం, ముస్లింల పట్ల వివక్ష చూపడమేనని' ఏ నాయకుడైనా ఎప్పుడైనా ఖండించాడా? సమాధానం స్పష్టమే. నిజామాబాద్ ఉపఎన్నికలో ముస్లిం ఓటర్లు బీజేపీ అభ్యర్థికి మద్దతునిచ్చారు. ఎందుకు? తెలంగాణకు ప్రత్యేక రాష్ట్ర ప్రతిపత్తి విషయమై యావత్ ముస్లిం ప్రజలకు చిత్తశుద్ధి ఉన్నందువల్లనే కాదూ?
మరి మహబూబ్‌నగర్ ఉప ఎన్నికలో జరిగిందేమిటి? అక్కడ టీఆర్ఎస్, రాజకీయ జాక్, బీజేపీ ఏకమై ముస్లిం అభ్యర్థిని ఓడించారు. అగ్రకులాలకు చెందిన అభ్యర్థులు మాత్రమే ఎన్నికల్లో విజయం సాధించాలని ఈ పార్టీలు సదా కోరుకొంటున్నాయి. కనుకనే సంగారెడ్డిలో ఒక నాయకుని ఆదేశాల మేరకు ప్రత్యర్థి పార్టీ వారు ముస్లింలపై రెండు రోజుల పాటు దాడులు చేశారు. వారి దుకాణాలను దగ్ధం చేశారు; జీవనాధారాలను కూల్చివేశారు. ఈ దాడులను ఆపడానికి టీఆర్ఎస్ నాయకులు ఎవ్వరూ ప్రయత్నించనే లేదు. జరగాల్సిన విధ్వంసం జరిగాక కోదండరామ్ రెడ్డి, రమా మెల్కోటే తదితరులు సంగారెడ్డిని సందర్శించారు.
దాడుల బాధితులతో గాక వాటితో ప్రమేయమున్న వారిని మాత్రమే ఈ ప్రముఖులు కలుసుకున్నారు.
గత రెండు సంవత్సరాలుగా పౌర, మానవహక్కుల కార్యకర్తలు, మేధావులు, రచయితలు, కళాకారులు సైతం తెలంగాణ పేరిట మతతత్వ పార్టీకి మద్దతు నివ్వటాన్ని ప్రజలు గమనిస్తున్నారు. ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ వర్గాలకు చెందిన వివిధ ప్రజాసంఘాల నాయకులు సైతం ఇలా వ్యవహరించడం ఎంతైనా శోచనీయం. వారు తమ లక్ష్యాన్ని మరచిపోయి స్వార్థ ప్రయోజనాలకు ప్రాధాన్యమిస్తున్నారు. తెలంగాణ ఉద్యమం పునఃప్రారంభమైన తరువాత ముస్లింలపై పెచ్చరిల్లిన దాడులను ఈ ప్రజాసంఘాలేవీ ఖండించలేదు. ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ, మైనారిటీల అభ్యున్నతికై కలసికట్టుగా పనిచేసేందుకై ఈ బడుగువర్గాల సంఘాలు, వాటి నాయకులు గతంలో మహాజన సంఘర్షణ సమితి అనే పార్టీని సైతం ఏర్పాటు చేశారు. ఆ పార్టీ ఏమైంది? ముస్లింలపై దాడుల పట్ల ఈ బడుగు వర్గాల వారూ ఎందుకు మౌనం వహిస్తున్నారు? బీజేపీతో కలసిపనిచేస్తుండడం వల్లే వారలా వ్యవహరిస్తున్నారని చెప్పక తప్పదు. దళిత నాయకులు, మేధావుల కర్తవ్యమేమిటి? తమ అణగారిన జాతి అభ్యున్నతికి అంకితమవ్వడమే. మరి సంకుచిత లక్ష్యాలకు అంకితమైన రాజకీయ పక్షానికి తోడ్పాటునివ్వడమేమిటి? ముస్లిం మేధావులు, రాజకీయ పక్షాలు తమతో కలసి పనిచేసేందుకు ముందుకు వస్తున్నారన్న సత్యాన్ని దళిత వర్గాలు గుర్తించకపోవడం చాలా విచారకరం.
తెలంగాణ ఉద్యమం పేరిట ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ వర్గాల వారిని బీజేపీ ఆకట్టుకుంటోంది. తన కార్యకర్తల సంఖ్యను పెంచుకొంటోంది. మతతత్వ భావజాలానికి ప్రాధాన్యమిచ్చే రాజకీయవేత్తల రాజకీయాలను వీరు ఎందుకు అర్థం చేసుకోరు? తెలంగాణ పేరిట ప్రజలు వంచనకు గురవుతున్నారు. తెలంగాణ ప్రజల అమాయకత్వం వల్లే ఇది జరుగుతోంది సుమా! తమ ఉద్యమం ప్రపంచంలో ఎక్కడైనా సరే సామాజిక ఉద్యమాలకు ఆదర్శప్రాయమైనదని తెలంగాణ ఉద్యమ కార్యకర్తలు అంటుంటారు. మరి ముస్లింలపై మతోన్మాదుల, దళితులపై అగ్ర కుల పెత్తందారుల దౌర్జన్యాలు, దురాగతాలను వీరు ఎందుకు ఖండించరు? ఆంధ్రులు మతతత్వవాదులని, తెలంగాణ ప్రజలు కాదని తెలంగాణ ఉద్యమనాయకులు, కార్యకర్తలు అంటారు. అయితే మరి గత మూడున్నర సంవత్సరాలుగా తెలంగాణలో చోటుచేసుకొంటోన్న సంఘటనలు చెబుతున్న సత్యమేమిటి? తెలంగాణ ఉద్యమ నాయకులు, కార్యకర్తలే ఆంధ్ర నాయకుల కంటే ఎక్కువ మతతత్వవాదులని, యావత్ తెలంగాణ ప్రజలనందరినీ మతతత్వ వాదులుగా మారుస్తున్నారని చెప్పక తప్పదు. తెలంగాణలో ప్రస్తుతం నెలకొనివున్న పరిస్థితులకు తెలంగాణ నాయకులే బాధ్యులు. తెలంగాణ ప్రజలు ఈ వాస్తవాలను అర్థం చేసుకోవల్సిన సమయమాసన్నమయింది. 2009 నవంబర్ నుంచి సంభవించిన సంఘటనలను గుర్తు చేసుకోండి. వాస్తవాలేమిటో స్పష్టమవుతాయి. సరైన నిర్ణయానికీ మీరు రాగలరు.
- కనీజ్ ఫాతిమా
సివిల్ లిబర్టీస్ మానిటరింగ్ కమిటీ
భారత రాజ్యాంగ నిర్మాత డాక్టర్ అంబేద్కర్ దూరదృష్టితో, మానవుల మధ్య నెలకొనివున్న సకల అంతరాలకు అతీతంగా, భారత పౌరులందరికీ సమాన హక్కులు కల్పించారు. ఆ ఉన్నతాదర్శాలు బోలు మాటలుగా మిగిలిపోయాయి. ప్రభుత్వాలు వాటిని అమలుపరచడంలో విఫలమవుతున్నాయి. దళితులు, ఆదివాసీలు, మైనారిటీల అభ్యున్నతిని దృష్టిలో ఉంచుకొని చిన్న రాష్ట్రాల నేర్పాటు చేయాలని అంబేద్కర్ సూచించారు. జాతి శ్రేయస్సు కోసమే ఆ మహానుభావుడు ఈ సూచన చేశారు. అధికార వికేంద్రీకరణ జరిగినప్పుడే సుపరిపాలన సాధ్యమవుతుందని, పౌరులు తమ హక్కులను సమానస్థాయిలో పొందగలుగుతారని ఆయన భావించారు. స్వార్థ ప్రయోజనాల కోసం లౌకిక/జాతీయ రాజకీయ పక్షాలు చిన్న రాష్ట్రాల నేర్పాటును వ్యతిరేకిస్తాయని, మతతత్వ పార్టీలు సంకుచిత లక్ష్యాలతో ప్రత్యేక రాష్ట్రాల డిమాండ్‌కు మద్దతునిస్తాయని అంబేద్కర్ కలలోనైనా ఊహించివుండరు. ధనాశ, అధికార లాలసతో నేటి రాజకీయవేత్తలు నిబద్ధతతా రాహిత్యంతో వ్యవహరిస్తున్నారు. ప్రత్యేక తెలంగాణకై ప్రస్తుత ఉద్యమం ప్రారంభమైన దరిమిలా ఈ ప్రాంతంలో సంభవిస్తోన్న రాజకీయ పరిణామాలే ఇందుకు నిదర్శనం కాదా?
నిన్న గాక మొన్నటివరకు తెలుగుదేశం పార్టీలో కీలక పాత్ర పోషించిన 'నాగం జనార్థన రెడ్డి' విషయాన్నే చూడండి. ఆయన ఇటీవల 'భారతీయ జనతా పార్టీ'లో చేరారు. ఆయన చర్య సామాన్య ప్రజలను ముఖ్యంగా ముస్లింలు, దళితులను దిగ్భ్రాంతి పరిచింది. ఎందుకంటే, తెలంగాణ ప్రజల ఆకాంక్షను నెరవేర్చడానికి ఆయన చిత్తశుద్ధితో కట్టుబడివున్నారని వారు అంతవరకు విశ్వసించడం జరిగింది. అయితే ఆయన తన అగ్ర కుల అభిజాత్యాన్ని చూపించారు. ప్రజల నుంచే గాక, బీజేపీ శ్రేణుల నుంచి కూడా ఆయన త్వరలోనే తీవ్ర పర్యవసానాల నెదుర్కోవలసి వుంటుందనడం సత్యదూరం కాబోదు. బీజేపీలో చేరక ముందు, చేరిన తర్వాత కూడా కేసీఆర్‌ను ఆయన తీవ్ర ంగా విమర్శించారు. ఆ విమర్శలను ఇప్పటికీ కొనసాగిస్తున్నారు. గతంలో అంటే బీజేపీలో చేరక ముందు కేసీఆర్‌పై నాగం విమర్శలు ఆయన సొంత అభిప్రాయాలు. మరి ఇక ముందూ ఆయన ఆ స్వతంత్ర వైఖరిని కొనసాగిస్తారా? లేక బీజేపీ విధానాలకు కట్టుబడి తనను తాను పరిమితం చేసుకుంటారా? కేసీఆర్‌పై విమర్శలు తన సొంత వైఖరా లేక బీజేపీదా? దయచేసి, ఈ విషయమై వివరణ ఇస్తారా నాగం గారూ? ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమాన్ని బీజేపీ హైజాక్ చేసిన నాటినుంచీ తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితిని గానీ, కేసీఆర్‌ను గానీ ఆ పార్టీ ఒక్కసారి కూడా విమర్శించనే లేదు. తదుపరి సార్వత్రక, శాసన సభా ఎన్నికలు (2014) సమీపిస్తుండడంతో స్వార్థ ప్రయోజనాల కోసం ఈ మార్పులన్నీ చోటు చేసుకొంటున్నాయి. రాబోయే ఎన్నికల్లో అన్ని విధాల లబ్ధి పొందడానికే ఇలా వ్యవహరిస్తున్నారు. నిజానికి ఈ రాజకీయ నాయకులకు తెలంగాణ, దాని ప్రజల పట్ల అవాజ్య ప్రేమానురాగాలు ఏమీలేవు.
ప్రస్తుత తెలంగాణ ఉద్యమం ప్రారంభమైనప్పటి నుంచీ 'ఇదిగో తెలంగాణ వచ్చేసినట్టే'నని కేసీఆర్ పలుమార్లు ప్రకటించారు. ప్రతిసారీ ఆయన తెలంగాణ ప్రజల ఆశలను భగ్నం చేశారు. సకల జనుల సమ్మె విఫలమయ్యింది టీఆర్ఎస్, రాజకీయ జాక్, టీఎన్‌జీవోల కారణంగానే కాదూ? దరిమిలా కేసీఆర్ హఠాత్తుగా ఇలా తెలంగాణను సాధించలేమని, ఎన్నికలలో పోటీచేసి అత్యధిక సీట్లను కైవసం చేసుకోవడం ద్వారా మాత్రమే ప్రత్యేక రాష్ట్ర ఆకాంక్షను నెరవేర్చుకోగలమని ప్రకటించారు. ప్రజలు తెలివిహీనులా? తెలంగాణను సాధించడం జరిగితే కేసీఆర్ తన పార్టీని ఏదో ఒక జాతీయ పార్టీలో విలీనం చేసి, తానూ, తన కుటుంబం రాజకీయ లబ్ధి పొందుతారని తెలంగాణ ప్రజలకు అర్థమయింది. తెలంగాణ పేరిట సీట్లు సాధించుకొని తద్వారా స్వప్రయోజనాలను నెరవేర్చుకోవడానికే ఆయన ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఈ లక్ష్యంతోనే ఆయన 2014 ఎన్నికలకు సంసిద్ధమవుతున్నారు. కనుకనే ప్రత్యేక తెలంగాణను కేసీఆర్ సాధించలేరని సామాన్య ప్రజలు ఇప్పటికే విశ్వసిస్తున్నారు.
ఇంతవరకు తాము స్వంత బలంతోనే ఎన్నికల్లో పోటీ చేస్తామని టీఆర్ఎస్ నాయకులు చెబుతూ వచ్చారు. అయితే హఠాత్తుగా తమ వైఖరిని మార్చుకొని బీజేపీతో సహా ఏ పార్టీ పట్ల తమకు ఎటువంటి వ్యతిరేకత లేదనే కొత్త పల్లవి అందుకున్నారు. ఈ కొత్త వైఖరి ద్వారా, కాంగ్రెస్‌తో సర్దుబాటుకు తమ ప్రయత్నాలు ఫలించకపోతే బీజేపీతో జట్టు కట్టడానికి వెనుకాడబోమనే సూచనలు అందిస్తున్నారు! తత్కారణంగానే బీజేపీని, దాని రాజకీయాలను టీఆర్ఎస్ విమర్శించడం లేదు. నాగం జనార్థన రెడ్డి బీజేపీలో చేరినప్పుడు కూడా తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితి నాయకులు నాగం వారిని విమర్శించారే గానీ బీజేపీని పల్లెత్తు మాట అనలేదు. ఏమి ఈ రాజకీయ కపటం! కాంగ్రెస్, బీజేపీలు ఒకే నాణేనికి బొమ్మ బొరుసు వంటివని ముస్లింలు ఇంతవరకూ భావిస్తూ వచ్చారు. ఇప్పుడు టీఆర్ఎస్ కూడా అదే నాణేనికి ఒక ముఖమని స్పష్టమయింది. కాకపోతే ఒకసారి బొమ్మ వైపో ఇంకోసారి బొరుసు వైపో అది కన్పిస్తుంటుంది!
తెలంగాణ ప్రజల అమాయకత్వాన్ని ఆసరాగా తీసుకొని తాము మాత్రమే తెలంగాణను ఇవ్వగలమని, మరే పార్టీకి అది సాధ్యంకాదని బీజేపీ మరీ మరీ చెబుతోంది. రాజకీయాలలో కాకలుతీరిన యోధులు, కొత్తగా ప్రవేశించిన వారు ఎందరో ఇప్పుడు బీజేపీలో చేరుతున్నారు. తద్వారా నిస్సిగ్గుగా వ్యవహరిస్తున్నారు. అయితే ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమాన్ని ఆ పార్టీ హైజాక్ చేసిన నాటి నుంచీ ఉద్యమం కూలిపోయిందని, తెలంగాణ అంతటా మతతత్వ దాడులు పెచ్చరిల్లి పోయాయనే వాస్తవాన్ని ప్రజలు విస్మరించలేదు. 2009లో ఉద్యమం పునఃప్రజ్వరిల్లిన అనంతరం భైంసా, కరీంనగర్, సిద్ధిపేట, నిజామాబాద్, సంగారెడ్డి, మెదక్, మహబూబ్ నగర్, నల్లగొండ, కామారెడ్డి, ఆదోని, హైదరాబాద్ నగరంలోనూ తరచు ముస్లింలపై దాడులు జరుగుతున్నాయి.
తెలంగాణ రాష్ట్రంలో ముస్లింలకు ఉప ముఖ్యమంత్రి పదవినిస్తామని ప్రకటించిన కేసీఆర్ సైతం ముస్లింలపై జరుగుతోన్న ఈ దాడులను ఖండించ లేదు. ఉగ్రవాదం నిరోధక చర్యల పేరిట అమాయక ముస్లిం యువకులను అరెస్ట్ చేయడం జరుగుతోంది. 'ఇది అన్యాయం, ముస్లింల పట్ల వివక్ష చూపడమేనని' ఏ నాయకుడైనా ఎప్పుడైనా ఖండించాడా? సమాధానం స్పష్టమే. నిజామాబాద్ ఉపఎన్నికలో ముస్లిం ఓటర్లు బీజేపీ అభ్యర్థికి మద్దతునిచ్చారు. ఎందుకు? తెలంగాణకు ప్రత్యేక రాష్ట్ర ప్రతిపత్తి విషయమై యావత్ ముస్లిం ప్రజలకు చిత్తశుద్ధి ఉన్నందువల్లనే కాదూ?
మరి మహబూబ్‌నగర్ ఉప ఎన్నికలో జరిగిందేమిటి? అక్కడ టీఆర్ఎస్, రాజకీయ జాక్, బీజేపీ ఏకమై ముస్లిం అభ్యర్థిని ఓడించారు. అగ్రకులాలకు చెందిన అభ్యర్థులు మాత్రమే ఎన్నికల్లో విజయం సాధించాలని ఈ పార్టీలు సదా కోరుకొంటున్నాయి. కనుకనే సంగారెడ్డిలో ఒక నాయకుని ఆదేశాల మేరకు ప్రత్యర్థి పార్టీ వారు ముస్లింలపై రెండు రోజుల పాటు దాడులు చేశారు. వారి దుకాణాలను దగ్ధం చేశారు; జీవనాధారాలను కూల్చివేశారు. ఈ దాడులను ఆపడానికి టీఆర్ఎస్ నాయకులు ఎవ్వరూ ప్రయత్నించనే లేదు. జరగాల్సిన విధ్వంసం జరిగాక కోదండరామ్ రెడ్డి, రమా మెల్కోటే తదితరులు సంగారెడ్డిని సందర్శించారు.
దాడుల బాధితులతో గాక వాటితో ప్రమేయమున్న వారిని మాత్రమే ఈ ప్రముఖులు కలుసుకున్నారు.
గత రెండు సంవత్సరాలుగా పౌర, మానవహక్కుల కార్యకర్తలు, మేధావులు, రచయితలు, కళాకారులు సైతం తెలంగాణ పేరిట మతతత్వ పార్టీకి మద్దతు నివ్వటాన్ని ప్రజలు గమనిస్తున్నారు. ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ వర్గాలకు చెందిన వివిధ ప్రజాసంఘాల నాయకులు సైతం ఇలా వ్యవహరించడం ఎంతైనా శోచనీయం. వారు తమ లక్ష్యాన్ని మరచిపోయి స్వార్థ ప్రయోజనాలకు ప్రాధాన్యమిస్తున్నారు. తెలంగాణ ఉద్యమం పునఃప్రారంభమైన తరువాత ముస్లింలపై పెచ్చరిల్లిన దాడులను ఈ ప్రజాసంఘాలేవీ ఖండించలేదు. ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ, మైనారిటీల అభ్యున్నతికై కలసికట్టుగా పనిచేసేందుకై ఈ బడుగువర్గాల సంఘాలు, వాటి నాయకులు గతంలో మహాజన సంఘర్షణ సమితి అనే పార్టీని సైతం ఏర్పాటు చేశారు. ఆ పార్టీ ఏమైంది? ముస్లింలపై దాడుల పట్ల ఈ బడుగు వర్గాల వారూ ఎందుకు మౌనం వహిస్తున్నారు? బీజేపీతో కలసిపనిచేస్తుండడం వల్లే వారలా వ్యవహరిస్తున్నారని చెప్పక తప్పదు. దళిత నాయకులు, మేధావుల కర్తవ్యమేమిటి? తమ అణగారిన జాతి అభ్యున్నతికి అంకితమవ్వడమే. మరి సంకుచిత లక్ష్యాలకు అంకితమైన రాజకీయ పక్షానికి తోడ్పాటునివ్వడమేమిటి? ముస్లిం మేధావులు, రాజకీయ పక్షాలు తమతో కలసి పనిచేసేందుకు ముందుకు వస్తున్నారన్న సత్యాన్ని దళిత వర్గాలు గుర్తించకపోవడం చాలా విచారకరం.
తెలంగాణ ఉద్యమం పేరిట ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ వర్గాల వారిని బీజేపీ ఆకట్టుకుంటోంది. తన కార్యకర్తల సంఖ్యను పెంచుకొంటోంది. మతతత్వ భావజాలానికి ప్రాధాన్యమిచ్చే రాజకీయవేత్తల రాజకీయాలను వీరు ఎందుకు అర్థం చేసుకోరు? తెలంగాణ పేరిట ప్రజలు వంచనకు గురవుతున్నారు. తెలంగాణ ప్రజల అమాయకత్వం వల్లే ఇది జరుగుతోంది సుమా! తమ ఉద్యమం ప్రపంచంలో ఎక్కడైనా సరే సామాజిక ఉద్యమాలకు ఆదర్శప్రాయమైనదని తెలంగాణ ఉద్యమ కార్యకర్తలు అంటుంటారు. మరి ముస్లింలపై మతోన్మాదుల, దళితులపై అగ్ర కుల పెత్తందారుల దౌర్జన్యాలు, దురాగతాలను వీరు ఎందుకు ఖండించరు? ఆంధ్రులు మతతత్వవాదులని, తెలంగాణ ప్రజలు కాదని తెలంగాణ ఉద్యమనాయకులు, కార్యకర్తలు అంటారు. అయితే మరి గత మూడున్నర సంవత్సరాలుగా తెలంగాణలో చోటుచేసుకొంటోన్న సంఘటనలు చెబుతున్న సత్యమేమిటి? తెలంగాణ ఉద్యమ నాయకులు, కార్యకర్తలే ఆంధ్ర నాయకుల కంటే ఎక్కువ మతతత్వవాదులని, యావత్ తెలంగాణ ప్రజలనందరినీ మతతత్వ వాదులుగా మారుస్తున్నారని చెప్పక తప్పదు. తెలంగాణలో ప్రస్తుతం నెలకొనివున్న పరిస్థితులకు తెలంగాణ నాయకులే బాధ్యులు. తెలంగాణ ప్రజలు ఈ వాస్తవాలను అర్థం చేసుకోవల్సిన సమయమాసన్నమయింది. 2009 నవంబర్ నుంచి సంభవించిన సంఘటనలను గుర్తు చేసుకోండి. వాస్తవాలేమిటో స్పష్టమవుతాయి. సరైన నిర్ణయానికీ మీరు రాగలరు.
- కనీజ్ ఫాతిమా
సివిల్ లిబర్టీస్ మానిటరింగ్ కమిటీ
Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated : 18/6/2013
తెగిపడిన తలలే.. నూటొక్క గొంతులై..! --- డా.జి.కె.డి.ప్రసాద్-
June 17, 2013
లక్ష్మింపేట దురంతం మీద దళిత అక్షరం పదును దేలింది. కవిత్వం ఉప్పెనలాంటి అభివ్యక్తితో ప్రవహించింది.. దళిత ఉద్యమ గమనానికి కొత్త ప్రశ్నలు సంధిస్తోంది..
దళితుల సామాజిక, ఆర్థిక విముక్తి పోరాటాల్లో మరో నెత్తుటి పుటగా లక్ష్మింపేట నమోదయింది. 12 జూన్ 2012 తెల్లవారే ఇక్కడి దళితుల మీద మారణకాండ జరిగింది.. హత్యకు గురయిన ఐదుగురి మృతుల కనుగుడ్లను హంతకులు చిదిమేయడాన్ని గమనిస్తే ఈ హత్యల వెనుక ఎంతటి విద్వేషం విలయతాండవం చేసిందో కళ్లున్న వారంతా గ్రహించగలరు. 'సర్వేంద్రియానాం నయనమ్ ప్రధానం' ఆర్యోక్తి నరరూప రాక్షసుల ఆధిపత్య క్రీడలో దుర్మార్గానికి ఉపకరించింది. ఈ నేపథ్యంలో మనువాదీ! నీ నికృష్ఠ నినాదం మా బతుకు బండిని ఛిద్రం చేస్తూనే వుందని 'తెగిపడిన చోట తెగబడటమే' నన్నారు దళిత కవులు. మా అక్షరాలు మానస సరోవరంలో హంసలు కాదు- చీకట్లను చీల్చే వెలుగుతారలని గొంతెత్తారు. తూరుపు కాపులు దళితుల్ని వధించడానికి వినియోగించిన 'కొంగుల్లో కారం, కత్తులు, వేటకొడవళ్ళు, బరిశెలు, నాటు బాంబులు, శూలాలు' వీటినే దళిత కవులు ప్రతీకలుగా తీసుకున్నారు.
ఈ అమానుష ఆటవిక దాడిలో 'ఆడవాళ్ళు కళ్ళల్లో కారం కొడుతుంటే.. మగవాళ్ళు కనుగుడ్లు బరిసెలతో పొడుచుకుంటూ.. కత్తులతో భుజాలు తెంచుకుంటూ.. గొడ్డళ్ళతో చేతులు నరుక్కుంటూ.. వెన్నెముకల మీద బండలతో మోదుకుంటూ మూగవాళ్ళను విగత జీవుల్ని చేసిన ఘట్టాన్నే' కవులు నరహంతక భావచిత్రంగా గీశారు. కుల క్రోధం కోరలు చాపి వికటాట్టహాసం చేస్తుంటే హాహాకారాల నడుమ దళిత గుడిసెలు దద్దరిల్లిపోయిన సన్నివేశాన్ని భీతావహ శిల్పంగా చెక్కా రు. గుండెలు అదిరిపోయి పిల్లామేక చెదిరిపోయి; కాకులు కలవరపడి; చూరుల్లో గబ్బిలాలు కీచులాడి; ఎలుకలు, పిల్లులు ఏకమై పరుగులు తీసి; ఈ మృత్యుహేల చుట్టూ రాబందులు రెక్కల చప్పుడు చేసిన సన్నివేశాన్ని కక్ష శిలల మీద ధిక్కారవర్ణ చిత్రం వేశారు. అంతకుమించి ఎలాంటి అలంకార ప్రాసక్రీడలు కావాలి ఈ కవిత్వానికి? దీనిలో శబ్ద సౌందర్యానికి, భావ సౌందర్యానికి బదులు నెత్తురే వస్తువయింది. ఆత్మాభిమానమే అలంకారంగా, శోకమే ఛందస్సుగా, నరమేధమే శిల్పంగా, 'అగ్ర'త్వమే యతిస్థానంగా బూడిదయిన బతుకుల మీద భూమిపుత్రుల ఆర్తనాదమే కవిత్వంగా రూపుదాల్చింది.
'కూలికెళ్ళేటోళ్ళకి, పాలేరోతికి భూమి ఏంతురోయ్' అన్న తూరుపుకాపుల నోటిమాటే దళితుల్ని ఆత్మాభిమాన పోరాటానికి పురిగొల్పింది. దళితులు రెండు, మూడేళ్ళుగా రాజ్యాంగబద్దంగా రాళ్ళను రప్పలను చదును చేసుకుంటూ నాలుగు గింజలు పండించుకుంటున్నారు. కాపు కాసిన శత్రువు దళితుల రక్తం కళ్ళ చూడటానికి కంకణం కట్టుకున్నాడు. ఇక్కడే వాళ్ళను ఒక విద్వేష వచనం ప్రేరేపించింది. 'మాలోల్లు మన పక్కలో భూమితున్నమేంతి రా! మనం కాపులోల్లకి పుత్తలేదేంతి' అంటూ విద్వేషాన్ని ఎల్లగక్కారు. దేశవ్యాప్తంగా జరిగిన దళిత హత్యలన్నీ ఆధిపత్య కులాల క్రౌర్యం నుంచి, అధికార మదం, ఆర్థిక దోపిడీల నుంచి జరిగితే లక్ష్మింపేట దుర్ఘటన ఓ ప్రత్యేకతని చాటుకుంది. మారణహోమం సృష్టించినవాడు గంజి లో ఉప్పేసుకొని తాగేవాడు. బలైనవాడు గింజి తాగేవాడు. ఇక్కడ వర్గ మెక్కడిది.. ఇద్దరూ పేదలే. సరిగ్గా అదే సమయానికి ఇక్కడ తూరుపుకాపుని మనువు ఆవరించి అంటరానివాడి మీద ఆధిపత్య సాంప్రదాయాన్ని గుర్తుచేశాడు. ఈ దేశ చరిత్ర నరనరాల్లో జీర్ణించుకుపోయిన స్మృతిగతుల్ని ఆవిష్కరించాడు. దళిత చైతన్యం ఎప్పుడైనా ఎక్కడైనా నాలుగు మెతుకులు సాధించే దిశగా పయనిస్తున్నప్పుడు అలికిడికి తెలియకుండా ఎలా ఆవహించాలో నేర్పించాడు. లక్ష్మింపేట మీద 'నిఘా' తర్ఫీదు నిచ్చాడు.
భూమి కోసం.. భుక్తి కోసం.. తరతరాల అంటరానితనం విముక్తి కోసం లక్ష్మింపేట దళితులు సమిధలయ్యారు. ఆత్మాభిమానంతో రగిలిపోయిన వీరి రక్తం ఆ మట్టిలోనే ఇంకిపోయింది. ఆ కుటుంబాల కన్నీటిఘోష అక్కడి గాల్లోనే కలిసిపోయింది. దళితుల మాన, ప్రాణాలను కాపాడుకోవడానికి కొన ఊపిరిలో కూడా కొదమసింహమై కోత కొడవలితో యుద్ధం చేసిన మహావీరుడు.. మా మాల కన్నమదాసు 'బురడా సుందరరావు' నేలకొరిగాడు. కనుగుడ్డు వేలాడుతున్నా వెనక్కి తగ్గని 'నివర్తి వెంకటి' నింగి కెగిశాడు. బాంబుల దాడి నుంచి తప్పించుకొని బళ్ళాలకు, బరిశెలకు బలై నలభై కత్తిపోట్లతో సంగమేసు కుప్పకూలాడు. గొడ్డలివేటుకి చిత్తిరి అప్పడు, శూలాలపోట్లకి బొద్దూరి పాపయ్య ప్రాణాలు విడిచారు. మరో ఇరవై ముగ్గురు మూగవాళ్ళు క్షతగాత్రులయ్యారు. ఈ వార్త నలుగురికీ తెలిసేసరికి దుండగులు పలాయనం చిత్తగించారు. ప్రజాసంఘాలు చేరుకొని న్యాయపోరాటాన్ని నిర్మించాయి. దీంతో రాజకీయం రాట్నం తిప్పడం మొదలెట్టింది.
లక్ష్మింపేట దురంతం మీద జరిగిన చర్చోపచర్చలు, వాద వివాదాలు, అనేక అభిప్రాయాలు, పరిష్కారాలు, పరిహారాల నేపథ్యంలో.. దళిత అక్షరం పదును దేలింది. నలు మూలల అక్షర సైనికులు కలాలను చేతబూనారు. కవిత్వం ఉప్పెనలాంటి అభివ్యక్తితో తెగిపడిన తలలే నూటొక్క గొంతులై ప్రవహించాయి. తుల్లిమల్లి విల్సన్ సుధాకర్ సంకలనం తీసుకురావడానికి పూనుకున్నారు. ఒంగోలు 'సాహితి-అధ్యయన' వేదిక దానిని ప్రచురించింది. 'తెగిపడినచోట తెగబడటమే' సంకలనంలో దళిత ఉద్యమ గమనానికి సంబంధించిన కొత్త ప్రశ్నలు, పాతప్రశ్నలకు సమాధానాలు వున్నాయి. ఈ సంకలనంలో 'ఇప్పుడు నిజంగా పిడికిళ్ళు బిగించకపోతే మణికట్టులు నరికేసే కాలం' నడుస్తుందన్నాడు నూకతోటి రవికుమార్. తాగునీటి చెరువులో పశువుల్ని కడక్కూడదనే ఇంగిత జ్ఞానాన్ని గుర్తు చేసినందుకు కారంచేడు, చివరికి న్యాయబద్ధంగా నాలుగు అడుగుల నేలను సాగు చేసుకుంటుంటే లక్ష్మింపేట రణరంగమయ్యాయి. అందుకే గోపీనాథ్ 'అగ్రవర్ణం రంగు మార్చింది.. రక్తపు మడుగులో అంటరానితనం వెలుగు చూసింది' అన్నారు. బ్రాహ్మణుల కన్నా బ్రాహ్మణవాదం ప్రమాదకరమని, శూద్ర దోపిడీ కులాల బ్రాహ్మణవాదం అంతకన్నా ప్రమాదకరమనే ప్రశ్న తెరమీదికి వచ్చింది.|
'ప్రతి చరణమూ మరణమేనా! ఎవడు కట్టాడ్రా ఈ పాటని?' సతీష్‌చందర్ 'భూగర్భశోకం' నుంచి సమూల సామాజిక పరివర్తనతో వేసిన మరో కొత్తప్రశ్న ఇది. ఇటువంటి పాశవిక ఘటనలు పునరావృతం కాకుండా ఈ కుసంస్కృతిని తగలెట్టమన్నాడు కవి. దళితుల్ని మనుషులుగా జీవించనిచ్చే ఒక్క ఊరు కూడా ఈ దేశంలో లేదని ఎండ్లూరి సుధాకర్ దేశవిభజనకు దారితీసేటంతటి ప్రశ్న సంధించాడు. దళితుల సంఘీభావంతోనే వెనుకబడిన కులాలు ఈ దేశంలో 'మండల్ కమిషన్' ద్వారా రిజర్వేషన్లు సాధించాయి. వెనువెంటనే అండగా నిలిచిన దళితుల మీద ఆధిపత్యాన్ని చెలాయించడానికి హత్యల దుర్నీతిని అలవర్చుకున్నాయి. ఉత్తరాదిలో బ్రాహ్మణులు కాకుండా బ్రాహ్మణవాదులయిన బీసీలు చేస్తున్న హత్యల గణాంకాలే ఇందుకు సాక్ష్యం. ఇప్పు డు ఆ ప్రభావం తమిళనాడుని దాటుకొని ఉత్తరాంధ్ర వరకు పాకింది. ఆనాడు ఏ హిందూవాదమయితే బీసీ రిజర్వేషన్లను వ్యతిరేకించి బీభత్సాన్ని సృష్టించిందో అదే రథమెక్కి గెంతులేస్తున్న వారిని ఏమనాలి? 'ఇది మండల రథమెక్కి పాడుతున్న కమండల గీతం' -మనోఫలకాల మీద మనుధర్మాన్ని ముద్రించుకున్నోళ్ళు ఆత్మవిమర్శ చేసుకోవలసి వుంటుంది. కత్తి పద్మారావు చారిత్రక కోణాన్ని 'నెత్తుటి ప్రశ్న'గా మాట్లాడారు. 'హతుడు వీరుడే కాదు, చరిత్ర సృష్టికర్త కూడా' అన్నారు. గతకాలంలో జరిగిన అత్యాచారాల చరిత్రను మరొక్కసారి పునరావృతం చేసిన ఈ ఘటనలో మూలాల్ని శోధించమన్నారు. కుల వివక్ష సమాజాన్ని 'పంచనామా' చేసిన పైడి తెరేష్‌బాబు ధిక్కార స్వరాన్ని వినిపించారు.
'ఓయీ ఓరి ఓసీ బీసీ/రక్తము రెండు విధములు../మీకు కావలసినది రక్తము అయినచో/మా స్త్రీల రుతుస్రావరక్తాన్ని మీ ముంగిట దిమ్మరించెదము/సలసల కాగు రక్తము మా సొంతము కదా' అని అస్తిత్వ భావప్రకటన చేశారు. 'అంటు దోషము మానరెలా?' అన్న కుసుమ ధర్మన్న సూటిప్రశ్న నుంచి నేటి వరకు అంటరానివారికి సమాధానమే దొరకలేదు. వెతుక్కోమన్నారు. వెతుక్కుంటూనే వున్నారు. మనిషిగా గుర్తింపు కోసం ఇంతకాలం వివక్షను ఎదుర్కొన్న జాతి ప్రపంచపటంలో ఎక్కడా కనిపించదు కదా! దళితజాతి తప్ప.
రావినూతల ప్రేమకిషోర్ 'లక్ష్మింపేట సాక్షిగా' చెప్పిన మాట సామ్యవాదంలోనూ కొరవడిన సామాజికతను గుర్తుచేస్తుంది. 'ప్రభుత్వం అందరిదీ అంటే/సర్కారు భూమి మాది కూడా..' అని మోసపోయినవాళ్ళం' అన్నారు. 'బీసీ ఐతేంది ఓసీ ఐతేంది.. పారింది మా నెత్తురే' అన్నాడు కృపాకర్ మాదిగ. నేతల ప్రతాప్‌కుమార్ 'మనువంటే ఇపుడు బ్రాహ్మణ అగ్రహారం కాదు/భూస్వాముల శూద్రవతారం-దాని విధి దళిత సంహారం' అన్నాడు. 'ఓసీ బీసీ హిందూ కలయిక/నిరాకరణ నిజం/ఈ దేశం కూడబలుక్కున్న నినాదం'గా వేముల ఎల్లయ్య లోకపంచనామా చేశారు. పిల్లి మల్లిఖార్జున్ 'ఓ నా ప్రియమైన గోడ మీద బీ.సీ.ల్లారా!/మన చెట్టు ముల్లే గదా అని దారిలో ఉంటే చూస్తూ ఊరుకుంటామా/ఏరి పారయ్యమూ!' అని హెచ్చరించారు. శిఖామణి 'ఆత్మగౌరవపు సూరీడు ఎటు తిరిగితే అటు/నా కోటానుకోట్ల దళిత పొద్దు తిరుగుడు ముఖాలు' అంటూ దళితుల దీనగాథలకు అక్షరరూపంలో సిద్ధపడ్డారు.
శిఖాఆకాష్ 'నా అక్షరం నిన్ను నిలువెత్తు ద్రోహిగా నిలబెడుతుంది' అంటున్నారు. డా.విద్యాసాగర్ అంగళకుర్తి 'కులధర్మంగా తినగలిగినంత కాలం/దున్నేందుకు పిడికెడు భూమెందుకు? మనిషిగా పోరాటమెందుకు' బానిసత్వం మీద తిరుగుబాటు తప్పనిసరి అన్నారు. 'ఎన్ని పుస్తెలు తెగితే పత్రికల పతాక శీర్షికల్లో కన్నీళ్లు అక్షరాలయ్యాయో!/ఎన్ని శ్వాసలు ఆగితే ఛానళ్లు శవాలను చూపించి రాత్రిని ఆవులించాయో!' అన్నారు సుందరరావు. ఖాజా 'ఇప్పుడు మనువులు, పుష్యమిత్రులు/ముఖం నుంచి కాదు/పాదాల నుంచి పుట్టుకొస్తున్నారు/పంచమజాతి అన్నలారా కొంచెం జాగ్రత్త' అని సంఘీభావాన్ని ప్రకటించారు. 'వర్ణ ధర్మం అధర్మమన్న కళింగ ప్రదేశాన/భూమి హక్కు దున్నేవాడిదేనన్న రైతాంగ విప్లవాల స్వదేశాన/కుల దురహంకారాన్ని ఇన్నాళ్లుగా దాచి ఇప్పుడు బహిరంగపరిచిందే వర్గం' ఇది ఛాయారాజ్ ప్రశ్న. వడ్డెబోయిన శ్రీనివాస్ 'భూమి నా ఎజెండా/పోరు నా జెండా/వారెవ్వా!/నా డప్పులోంచి తుపాకీ వికసిస్తోంది'అన్నాడు. 'బలిని బలి తీసుకున్న కుయుక్తుల/వామనమూర్తులు ఊరేగే దేశంలో/దళిత పాదాల్ని జయకేతనాలుగా జాంబవ భూమి పై నిలబెట్టడం తప్ప' డేవిడ్ లివింగ్‌స్టన్ నిట్టూర్చారు. వడలి రాధాకృష్ణ లక్ష్మింపేట ఘటనను 'ఆకాశమంత అరాచకం'గా వర్ణించారు.
'నేను మట్టిని కలగంటా ఉట్టి మీద గుప్పెడు బువ్వకోసం' అన్నాడు ఎజ్రాశాస్త్రి. కుంచే నాగసత్యనారాయణ 'మీరు ఆక్రమించిన సమస్తం మాకు కావాలి' అని తిరుగుబాటును ప్రకటించారు. జి.వి.రత్నాకర్ 'పిడికెడు ఉప్పు మహోద్యమ మయింది/దోసెడు నీళ్లు మహ ద్ ఉద్యమయింది/మరి గజం నేల మారణకాండ నెం దుకు రచించింది' -కారణాలను అన్వేషించాలన్నారు.
'లక్ష్మింపేట మానవతీ-ఎంకీ/బొడ్లో చీరలు దోపి/సంకెత్తి జుట్టు ముడేసి/నీ నాయుడు బావతో కలిసి/మా మానాల్లో చల్లడానికీ/గుప్పెట్లో బిగించి నువు తెచ్చావే..కారం/అదేమ్ కారం తల్లీ? దాని పేరేమిటి' అని వినోదిని ప్రశ్నించారు. 'నిద్ర లేదు, నిమ్మళం లేదు దమ్ముందా బిడ్డా!/రా, నా నెత్తుటి యుద్ధభూమిలో తేల్చుకుందాం' అని సూజాత సూరేపల్లి సవాల్ విసిరారు. 'శతపత్ర కుసుమాన్ని నేను/నా తోబుట్టు ముళ్ళు/నా పాలిట తోడేళ్లు' అని నిందించారు జ్వలిత. దానక్క ఉదయభాను 'నాకు చారెడు నేల ఉండటం రాజద్రోహం/ఈ నేలపై జీవించి ఉండడమే ఒక దేశద్రోహం'. ఎస్సీ, బీసీల ఐక్యత వర్ధిల్లాలని బహుజన రాజ్యాన్ని స్థాపించాలని నినదిస్తున్న అణగారిన కులాలు ఈ అకృత్యానికి పాల్పడటాన్ని ఖండిస్తున్నారు. 'ఒసే రాములమ్మలు/కులం కుంపట్లు ఆర్పడానికి/రాజముద్రలు ధరించే దిశలో/పిడికిళ్లు బిగించడమే న్యాయం' నడకుర్తి స్వరూపారాణి హెచ్చరికలు జారీచేశారు. 'నా చుట్టూ నీరు ఎర్రగా ఉందే/ఏ మాదిగో, ఏ మాలో ఇక్కడ నరకబడ్డారా?../ఇక్కడేదైనా పెద్ద కులాల గొడ్డళ్లు మిడిసిపడ్డాయా/..గొడ్డలికి తెలిసేది గొడ్డలి భాషే' అన్నారు జూపాక సుభద్ర.
నిమ్న కులాలు తమ శ్రమని, భాషని, సంస్కృతిని చూసి గర్వపడటం నేర్చుకుంటున్న దశలోనే అణచివేతకు గురయిన సందర్భాలు ఎన్నో తారసపడతాయి. ఆత్మగౌరవమే దళితులకి ఊపిరి. అందుకే దళితులకి జాషువా గుర్తుకొస్తాడు. 'తల్లి దండ్రి లేని బిడ్డల జూచి కన్నీరు దానంబు చేయు నేత్రములు నావి/జంతుకోటికి గల్గు స్వామిభక్తిని మెచ్చి తృప్తినొందెడు నవ్యదృష్టి నాది/సకల కార్మిక సమాజముల జీవిత కథానకము లాలించు కర్ణములు నావి/కఠిన చిత్తుల దురాగతములు ఖండించి కనికరమొలికించు కులము నాది'. పశువులు గడ్డి తిని పాలిస్తుంటే మనిషి అన్నం తిని విషం కక్కుతున్నాడనే సందేశం జాషువా కవిత్వంలో వుంది. దళిత కలాలు కరుణతో జాషువా బాటలో పయనిస్తున్నాయి. ఈ రాజ్యంగం సమాజాన్ని మారుస్తుందనే ఆశే వారిది. అదే ఇప్పటివరకు దళిత కవుల ఆలోచనకు ఆది, అంతం. కరుణ వదలి కఠినత్వాన్నో, లేకుంటే పాళీల భాష మార్చి ప్రగతిబాటనో.. ఏదో వెతికేవారే కదా!
- డా.జి.కె.డి.ప్రసాద్
gkd1994@yahoo.com
దళితుల సామాజిక, ఆర్థిక విముక్తి పోరాటాల్లో మరో నెత్తుటి పుటగా లక్ష్మింపేట నమోదయింది. 12 జూన్ 2012 తెల్లవారే ఇక్కడి దళితుల మీద మారణకాండ జరిగింది.. హత్యకు గురయిన ఐదుగురి మృతుల కనుగుడ్లను హంతకులు చిదిమేయడాన్ని గమనిస్తే ఈ హత్యల వెనుక ఎంతటి విద్వేషం విలయతాండవం చేసిందో కళ్లున్న వారంతా గ్రహించగలరు. 'సర్వేంద్రియానాం నయనమ్ ప్రధానం' ఆర్యోక్తి నరరూప రాక్షసుల ఆధిపత్య క్రీడలో దుర్మార్గానికి ఉపకరించింది. ఈ నేపథ్యంలో మనువాదీ! నీ నికృష్ఠ నినాదం మా బతుకు బండిని ఛిద్రం చేస్తూనే వుందని 'తెగిపడిన చోట తెగబడటమే' నన్నారు దళిత కవులు. మా అక్షరాలు మానస సరోవరంలో హంసలు కాదు- చీకట్లను చీల్చే వెలుగుతారలని గొంతెత్తారు. తూరుపు కాపులు దళితుల్ని వధించడానికి వినియోగించిన 'కొంగుల్లో కారం, కత్తులు, వేటకొడవళ్ళు, బరిశెలు, నాటు బాంబులు, శూలాలు' వీటినే దళిత కవులు ప్రతీకలుగా తీసుకున్నారు.
ఈ అమానుష ఆటవిక దాడిలో 'ఆడవాళ్ళు కళ్ళల్లో కారం కొడుతుంటే.. మగవాళ్ళు కనుగుడ్లు బరిసెలతో పొడుచుకుంటూ.. కత్తులతో భుజాలు తెంచుకుంటూ.. గొడ్డళ్ళతో చేతులు నరుక్కుంటూ.. వెన్నెముకల మీద బండలతో మోదుకుంటూ మూగవాళ్ళను విగత జీవుల్ని చేసిన ఘట్టాన్నే' కవులు నరహంతక భావచిత్రంగా గీశారు. కుల క్రోధం కోరలు చాపి వికటాట్టహాసం చేస్తుంటే హాహాకారాల నడుమ దళిత గుడిసెలు దద్దరిల్లిపోయిన సన్నివేశాన్ని భీతావహ శిల్పంగా చెక్కా రు. గుండెలు అదిరిపోయి పిల్లామేక చెదిరిపోయి; కాకులు కలవరపడి; చూరుల్లో గబ్బిలాలు కీచులాడి; ఎలుకలు, పిల్లులు ఏకమై పరుగులు తీసి; ఈ మృత్యుహేల చుట్టూ రాబందులు రెక్కల చప్పుడు చేసిన సన్నివేశాన్ని కక్ష శిలల మీద ధిక్కారవర్ణ చిత్రం వేశారు. అంతకుమించి ఎలాంటి అలంకార ప్రాసక్రీడలు కావాలి ఈ కవిత్వానికి? దీనిలో శబ్ద సౌందర్యానికి, భావ సౌందర్యానికి బదులు నెత్తురే వస్తువయింది. ఆత్మాభిమానమే అలంకారంగా, శోకమే ఛందస్సుగా, నరమేధమే శిల్పంగా, 'అగ్ర'త్వమే యతిస్థానంగా బూడిదయిన బతుకుల మీద భూమిపుత్రుల ఆర్తనాదమే కవిత్వంగా రూపుదాల్చింది.
'కూలికెళ్ళేటోళ్ళకి, పాలేరోతికి భూమి ఏంతురోయ్' అన్న తూరుపుకాపుల నోటిమాటే దళితుల్ని ఆత్మాభిమాన పోరాటానికి పురిగొల్పింది. దళితులు రెండు, మూడేళ్ళుగా రాజ్యాంగబద్దంగా రాళ్ళను రప్పలను చదును చేసుకుంటూ నాలుగు గింజలు పండించుకుంటున్నారు. కాపు కాసిన శత్రువు దళితుల రక్తం కళ్ళ చూడటానికి కంకణం కట్టుకున్నాడు. ఇక్కడే వాళ్ళను ఒక విద్వేష వచనం ప్రేరేపించింది. 'మాలోల్లు మన పక్కలో భూమితున్నమేంతి రా! మనం కాపులోల్లకి పుత్తలేదేంతి' అంటూ విద్వేషాన్ని ఎల్లగక్కారు. దేశవ్యాప్తంగా జరిగిన దళిత హత్యలన్నీ ఆధిపత్య కులాల క్రౌర్యం నుంచి, అధికార మదం, ఆర్థిక దోపిడీల నుంచి జరిగితే లక్ష్మింపేట దుర్ఘటన ఓ ప్రత్యేకతని చాటుకుంది. మారణహోమం సృష్టించినవాడు గంజి లో ఉప్పేసుకొని తాగేవాడు. బలైనవాడు గింజి తాగేవాడు. ఇక్కడ వర్గ మెక్కడిది.. ఇద్దరూ పేదలే. సరిగ్గా అదే సమయానికి ఇక్కడ తూరుపుకాపుని మనువు ఆవరించి అంటరానివాడి మీద ఆధిపత్య సాంప్రదాయాన్ని గుర్తుచేశాడు. ఈ దేశ చరిత్ర నరనరాల్లో జీర్ణించుకుపోయిన స్మృతిగతుల్ని ఆవిష్కరించాడు. దళిత చైతన్యం ఎప్పుడైనా ఎక్కడైనా నాలుగు మెతుకులు సాధించే దిశగా పయనిస్తున్నప్పుడు అలికిడికి తెలియకుండా ఎలా ఆవహించాలో నేర్పించాడు. లక్ష్మింపేట మీద 'నిఘా' తర్ఫీదు నిచ్చాడు.
భూమి కోసం.. భుక్తి కోసం.. తరతరాల అంటరానితనం విముక్తి కోసం లక్ష్మింపేట దళితులు సమిధలయ్యారు. ఆత్మాభిమానంతో రగిలిపోయిన వీరి రక్తం ఆ మట్టిలోనే ఇంకిపోయింది. ఆ కుటుంబాల కన్నీటిఘోష అక్కడి గాల్లోనే కలిసిపోయింది. దళితుల మాన, ప్రాణాలను కాపాడుకోవడానికి కొన ఊపిరిలో కూడా కొదమసింహమై కోత కొడవలితో యుద్ధం చేసిన మహావీరుడు.. మా మాల కన్నమదాసు 'బురడా సుందరరావు' నేలకొరిగాడు. కనుగుడ్డు వేలాడుతున్నా వెనక్కి తగ్గని 'నివర్తి వెంకటి' నింగి కెగిశాడు. బాంబుల దాడి నుంచి తప్పించుకొని బళ్ళాలకు, బరిశెలకు బలై నలభై కత్తిపోట్లతో సంగమేసు కుప్పకూలాడు. గొడ్డలివేటుకి చిత్తిరి అప్పడు, శూలాలపోట్లకి బొద్దూరి పాపయ్య ప్రాణాలు విడిచారు. మరో ఇరవై ముగ్గురు మూగవాళ్ళు క్షతగాత్రులయ్యారు. ఈ వార్త నలుగురికీ తెలిసేసరికి దుండగులు పలాయనం చిత్తగించారు. ప్రజాసంఘాలు చేరుకొని న్యాయపోరాటాన్ని నిర్మించాయి. దీంతో రాజకీయం రాట్నం తిప్పడం మొదలెట్టింది.
లక్ష్మింపేట దురంతం మీద జరిగిన చర్చోపచర్చలు, వాద వివాదాలు, అనేక అభిప్రాయాలు, పరిష్కారాలు, పరిహారాల నేపథ్యంలో.. దళిత అక్షరం పదును దేలింది. నలు మూలల అక్షర సైనికులు కలాలను చేతబూనారు. కవిత్వం ఉప్పెనలాంటి అభివ్యక్తితో తెగిపడిన తలలే నూటొక్క గొంతులై ప్రవహించాయి. తుల్లిమల్లి విల్సన్ సుధాకర్ సంకలనం తీసుకురావడానికి పూనుకున్నారు. ఒంగోలు 'సాహితి-అధ్యయన' వేదిక దానిని ప్రచురించింది. 'తెగిపడినచోట తెగబడటమే' సంకలనంలో దళిత ఉద్యమ గమనానికి సంబంధించిన కొత్త ప్రశ్నలు, పాతప్రశ్నలకు సమాధానాలు వున్నాయి. ఈ సంకలనంలో 'ఇప్పుడు నిజంగా పిడికిళ్ళు బిగించకపోతే మణికట్టులు నరికేసే కాలం' నడుస్తుందన్నాడు నూకతోటి రవికుమార్. తాగునీటి చెరువులో పశువుల్ని కడక్కూడదనే ఇంగిత జ్ఞానాన్ని గుర్తు చేసినందుకు కారంచేడు, చివరికి న్యాయబద్ధంగా నాలుగు అడుగుల నేలను సాగు చేసుకుంటుంటే లక్ష్మింపేట రణరంగమయ్యాయి. అందుకే గోపీనాథ్ 'అగ్రవర్ణం రంగు మార్చింది.. రక్తపు మడుగులో అంటరానితనం వెలుగు చూసింది' అన్నారు. బ్రాహ్మణుల కన్నా బ్రాహ్మణవాదం ప్రమాదకరమని, శూద్ర దోపిడీ కులాల బ్రాహ్మణవాదం అంతకన్నా ప్రమాదకరమనే ప్రశ్న తెరమీదికి వచ్చింది.|
'ప్రతి చరణమూ మరణమేనా! ఎవడు కట్టాడ్రా ఈ పాటని?' సతీష్‌చందర్ 'భూగర్భశోకం' నుంచి సమూల సామాజిక పరివర్తనతో వేసిన మరో కొత్తప్రశ్న ఇది. ఇటువంటి పాశవిక ఘటనలు పునరావృతం కాకుండా ఈ కుసంస్కృతిని తగలెట్టమన్నాడు కవి. దళితుల్ని మనుషులుగా జీవించనిచ్చే ఒక్క ఊరు కూడా ఈ దేశంలో లేదని ఎండ్లూరి సుధాకర్ దేశవిభజనకు దారితీసేటంతటి ప్రశ్న సంధించాడు. దళితుల సంఘీభావంతోనే వెనుకబడిన కులాలు ఈ దేశంలో 'మండల్ కమిషన్' ద్వారా రిజర్వేషన్లు సాధించాయి. వెనువెంటనే అండగా నిలిచిన దళితుల మీద ఆధిపత్యాన్ని చెలాయించడానికి హత్యల దుర్నీతిని అలవర్చుకున్నాయి. ఉత్తరాదిలో బ్రాహ్మణులు కాకుండా బ్రాహ్మణవాదులయిన బీసీలు చేస్తున్న హత్యల గణాంకాలే ఇందుకు సాక్ష్యం. ఇప్పు డు ఆ ప్రభావం తమిళనాడుని దాటుకొని ఉత్తరాంధ్ర వరకు పాకింది. ఆనాడు ఏ హిందూవాదమయితే బీసీ రిజర్వేషన్లను వ్యతిరేకించి బీభత్సాన్ని సృష్టించిందో అదే రథమెక్కి గెంతులేస్తున్న వారిని ఏమనాలి? 'ఇది మండల రథమెక్కి పాడుతున్న కమండల గీతం' -మనోఫలకాల మీద మనుధర్మాన్ని ముద్రించుకున్నోళ్ళు ఆత్మవిమర్శ చేసుకోవలసి వుంటుంది. కత్తి పద్మారావు చారిత్రక కోణాన్ని 'నెత్తుటి ప్రశ్న'గా మాట్లాడారు. 'హతుడు వీరుడే కాదు, చరిత్ర సృష్టికర్త కూడా' అన్నారు. గతకాలంలో జరిగిన అత్యాచారాల చరిత్రను మరొక్కసారి పునరావృతం చేసిన ఈ ఘటనలో మూలాల్ని శోధించమన్నారు. కుల వివక్ష సమాజాన్ని 'పంచనామా' చేసిన పైడి తెరేష్‌బాబు ధిక్కార స్వరాన్ని వినిపించారు.
'ఓయీ ఓరి ఓసీ బీసీ/రక్తము రెండు విధములు../మీకు కావలసినది రక్తము అయినచో/మా స్త్రీల రుతుస్రావరక్తాన్ని మీ ముంగిట దిమ్మరించెదము/సలసల కాగు రక్తము మా సొంతము కదా' అని అస్తిత్వ భావప్రకటన చేశారు. 'అంటు దోషము మానరెలా?' అన్న కుసుమ ధర్మన్న సూటిప్రశ్న నుంచి నేటి వరకు అంటరానివారికి సమాధానమే దొరకలేదు. వెతుక్కోమన్నారు. వెతుక్కుంటూనే వున్నారు. మనిషిగా గుర్తింపు కోసం ఇంతకాలం వివక్షను ఎదుర్కొన్న జాతి ప్రపంచపటంలో ఎక్కడా కనిపించదు కదా! దళితజాతి తప్ప.
రావినూతల ప్రేమకిషోర్ 'లక్ష్మింపేట సాక్షిగా' చెప్పిన మాట సామ్యవాదంలోనూ కొరవడిన సామాజికతను గుర్తుచేస్తుంది. 'ప్రభుత్వం అందరిదీ అంటే/సర్కారు భూమి మాది కూడా..' అని మోసపోయినవాళ్ళం' అన్నారు. 'బీసీ ఐతేంది ఓసీ ఐతేంది.. పారింది మా నెత్తురే' అన్నాడు కృపాకర్ మాదిగ. నేతల ప్రతాప్‌కుమార్ 'మనువంటే ఇపుడు బ్రాహ్మణ అగ్రహారం కాదు/భూస్వాముల శూద్రవతారం-దాని విధి దళిత సంహారం' అన్నాడు. 'ఓసీ బీసీ హిందూ కలయిక/నిరాకరణ నిజం/ఈ దేశం కూడబలుక్కున్న నినాదం'గా వేముల ఎల్లయ్య లోకపంచనామా చేశారు. పిల్లి మల్లిఖార్జున్ 'ఓ నా ప్రియమైన గోడ మీద బీ.సీ.ల్లారా!/మన చెట్టు ముల్లే గదా అని దారిలో ఉంటే చూస్తూ ఊరుకుంటామా/ఏరి పారయ్యమూ!' అని హెచ్చరించారు. శిఖామణి 'ఆత్మగౌరవపు సూరీడు ఎటు తిరిగితే అటు/నా కోటానుకోట్ల దళిత పొద్దు తిరుగుడు ముఖాలు' అంటూ దళితుల దీనగాథలకు అక్షరరూపంలో సిద్ధపడ్డారు.
శిఖాఆకాష్ 'నా అక్షరం నిన్ను నిలువెత్తు ద్రోహిగా నిలబెడుతుంది' అంటున్నారు. డా.విద్యాసాగర్ అంగళకుర్తి 'కులధర్మంగా తినగలిగినంత కాలం/దున్నేందుకు పిడికెడు భూమెందుకు? మనిషిగా పోరాటమెందుకు' బానిసత్వం మీద తిరుగుబాటు తప్పనిసరి అన్నారు. 'ఎన్ని పుస్తెలు తెగితే పత్రికల పతాక శీర్షికల్లో కన్నీళ్లు అక్షరాలయ్యాయో!/ఎన్ని శ్వాసలు ఆగితే ఛానళ్లు శవాలను చూపించి రాత్రిని ఆవులించాయో!' అన్నారు సుందరరావు. ఖాజా 'ఇప్పుడు మనువులు, పుష్యమిత్రులు/ముఖం నుంచి కాదు/పాదాల నుంచి పుట్టుకొస్తున్నారు/పంచమజాతి అన్నలారా కొంచెం జాగ్రత్త' అని సంఘీభావాన్ని ప్రకటించారు. 'వర్ణ ధర్మం అధర్మమన్న కళింగ ప్రదేశాన/భూమి హక్కు దున్నేవాడిదేనన్న రైతాంగ విప్లవాల స్వదేశాన/కుల దురహంకారాన్ని ఇన్నాళ్లుగా దాచి ఇప్పుడు బహిరంగపరిచిందే వర్గం' ఇది ఛాయారాజ్ ప్రశ్న. వడ్డెబోయిన శ్రీనివాస్ 'భూమి నా ఎజెండా/పోరు నా జెండా/వారెవ్వా!/నా డప్పులోంచి తుపాకీ వికసిస్తోంది'అన్నాడు. 'బలిని బలి తీసుకున్న కుయుక్తుల/వామనమూర్తులు ఊరేగే దేశంలో/దళిత పాదాల్ని జయకేతనాలుగా జాంబవ భూమి పై నిలబెట్టడం తప్ప' డేవిడ్ లివింగ్‌స్టన్ నిట్టూర్చారు. వడలి రాధాకృష్ణ లక్ష్మింపేట ఘటనను 'ఆకాశమంత అరాచకం'గా వర్ణించారు.
'నేను మట్టిని కలగంటా ఉట్టి మీద గుప్పెడు బువ్వకోసం' అన్నాడు ఎజ్రాశాస్త్రి. కుంచే నాగసత్యనారాయణ 'మీరు ఆక్రమించిన సమస్తం మాకు కావాలి' అని తిరుగుబాటును ప్రకటించారు. జి.వి.రత్నాకర్ 'పిడికెడు ఉప్పు మహోద్యమ మయింది/దోసెడు నీళ్లు మహ ద్ ఉద్యమయింది/మరి గజం నేల మారణకాండ నెం దుకు రచించింది' -కారణాలను అన్వేషించాలన్నారు.
'లక్ష్మింపేట మానవతీ-ఎంకీ/బొడ్లో చీరలు దోపి/సంకెత్తి జుట్టు ముడేసి/నీ నాయుడు బావతో కలిసి/మా మానాల్లో చల్లడానికీ/గుప్పెట్లో బిగించి నువు తెచ్చావే..కారం/అదేమ్ కారం తల్లీ? దాని పేరేమిటి' అని వినోదిని ప్రశ్నించారు. 'నిద్ర లేదు, నిమ్మళం లేదు దమ్ముందా బిడ్డా!/రా, నా నెత్తుటి యుద్ధభూమిలో తేల్చుకుందాం' అని సూజాత సూరేపల్లి సవాల్ విసిరారు. 'శతపత్ర కుసుమాన్ని నేను/నా తోబుట్టు ముళ్ళు/నా పాలిట తోడేళ్లు' అని నిందించారు జ్వలిత. దానక్క ఉదయభాను 'నాకు చారెడు నేల ఉండటం రాజద్రోహం/ఈ నేలపై జీవించి ఉండడమే ఒక దేశద్రోహం'. ఎస్సీ, బీసీల ఐక్యత వర్ధిల్లాలని బహుజన రాజ్యాన్ని స్థాపించాలని నినదిస్తున్న అణగారిన కులాలు ఈ అకృత్యానికి పాల్పడటాన్ని ఖండిస్తున్నారు. 'ఒసే రాములమ్మలు/కులం కుంపట్లు ఆర్పడానికి/రాజముద్రలు ధరించే దిశలో/పిడికిళ్లు బిగించడమే న్యాయం' నడకుర్తి స్వరూపారాణి హెచ్చరికలు జారీచేశారు. 'నా చుట్టూ నీరు ఎర్రగా ఉందే/ఏ మాదిగో, ఏ మాలో ఇక్కడ నరకబడ్డారా?../ఇక్కడేదైనా పెద్ద కులాల గొడ్డళ్లు మిడిసిపడ్డాయా/..గొడ్డలికి తెలిసేది గొడ్డలి భాషే' అన్నారు జూపాక సుభద్ర.
నిమ్న కులాలు తమ శ్రమని, భాషని, సంస్కృతిని చూసి గర్వపడటం నేర్చుకుంటున్న దశలోనే అణచివేతకు గురయిన సందర్భాలు ఎన్నో తారసపడతాయి. ఆత్మగౌరవమే దళితులకి ఊపిరి. అందుకే దళితులకి జాషువా గుర్తుకొస్తాడు. 'తల్లి దండ్రి లేని బిడ్డల జూచి కన్నీరు దానంబు చేయు నేత్రములు నావి/జంతుకోటికి గల్గు స్వామిభక్తిని మెచ్చి తృప్తినొందెడు నవ్యదృష్టి నాది/సకల కార్మిక సమాజముల జీవిత కథానకము లాలించు కర్ణములు నావి/కఠిన చిత్తుల దురాగతములు ఖండించి కనికరమొలికించు కులము నాది'. పశువులు గడ్డి తిని పాలిస్తుంటే మనిషి అన్నం తిని విషం కక్కుతున్నాడనే సందేశం జాషువా కవిత్వంలో వుంది. దళిత కలాలు కరుణతో జాషువా బాటలో పయనిస్తున్నాయి. ఈ రాజ్యంగం సమాజాన్ని మారుస్తుందనే ఆశే వారిది. అదే ఇప్పటివరకు దళిత కవుల ఆలోచనకు ఆది, అంతం. కరుణ వదలి కఠినత్వాన్నో, లేకుంటే పాళీల భాష మార్చి ప్రగతిబాటనో.. ఏదో వెతికేవారే కదా!
- డా.జి.కె.డి.ప్రసాద్
gkd1994@yahoo.com
Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated : 17/6/2013
అణగారిన జాతికే అధినాయకత్వం ---డా.కాలువ మల్లయ్య
June 17, 2013
'బహుజన హితాయ, బహుజన సుఖాయ' అన్నాడు ప్రపంచానికి మానవీయ బౌద్ధధర్మాన్ని అందించిన గౌతమ బుద్ధుడు. రెండున్నర శతాబ్దాల క్రితమే బుద్ధుడు ఈ మాటలన్నా ఈ దేశంలో బహుజనులు సర్వసంపదలకు సృష్టికర్తలుగా ఉన్నా ఆ సంపదల ననుభవించే స్థితిలో లేరు. ప్రపంచ పీడిత జాతుల ఆశాజ్యోతి అయిన అంబేద్కర్ రాజ్యాధికారంతోనే బహుజనుల స్థితిలో మార్పు వస్తుందన్నాడు. బహుజన రాజ్యాధికారం కోసం నిరంతరం పోరాటాలు జరుగుతూనే ఉన్నా యి. నెల్సన్ మండేలా పోరాటం విజయవంతం కావడం, అమెరికాలో ఓ నల్లజాతీయుడు ఒబామా దేశాధ్యక్షుడు కావడం, భారతదేశంలో అంబేద్కర్ మార్గంలో దళిత బహుజన ఉద్యమాలు ఉధృతం కావడం లాంటివన్నీ బహుజన రాజ్యాధికారం దగ్గర్లోనే ఉందన్న ఆశాభావాన్ని కలిగిస్తున్నాయి. ఏదేమైనా 19వ శతాబ్ది ఖచ్చితంగా బహుజనిజానిదే. సాహిత్య, సాంస్కృతిక, రాజకీయ రంగాలలో దళిత బహుజనిజానిదే పైచేయి అవుతుండటం గమనించవచ్చు. కావాల్సిన అవసరముంది. అవుతుంది కూడా.
దేశీయతను కాపాడుకోవాలన్నా, ప్రకృతి సమతుల్యత కాపాడబడాలన్నా, మానవీయ విలువలు పెంపొందాలన్నా బహుజన తత్వం, పనీకరణ సంస్కృతి పెరగాల్సి ఉంది. అది బహుజన రాజ్యాధికారంతోనే సాధ్యమవుతుంది. భారతదేశం లాంటి కులాలున్న దేశంలో బహుజన రాజ్యాధికారం ఆవశ్యకత ఎంతో ఉంది. ఎందుకంటే ఈ దేశంలో వేల ఏండ్లుగా బహుజనులుగా చెప్పబడే కులాలవారు పీడితులుగా, అంటరానివాళ్లుగా పీడనకు, అణచివేతకు గురవుతున్నారు. బహుజన రాజ్యాధికారం వచ్చి కుల నిర్మూలన పూర్తిస్థాయిలో జరిగిన కొంతకాలానికిగాని బహుజన కులాల వారికి న్యాయం జరుగదు. ఈ విషయాన్ని ఆనాటి బుద్ధుడు మొదలుకొని ఈనాటి అంబేద్కర్ వరకు ఎంతోమంది తాత్వికులు నొక్కిచెబుతున్నారు.
అయితే బహుజన రాజ్యాధికారం రావడానికి ఎవరు నాయకత్వం వహించాలి? అధిక సంఖ్యలో ఉన్న బి.సీ.లా? ఈ దేశంలోని అత్యంత పీడితులైన దళితులు, గిరిజనులా? అన్న విషయంలోనూ చర్చోపచర్చలు జరుగుతున్నాయి. అగ్రవర్ణ పాలకవర్గ పార్టీలు బి.సీ.లు, దళితుల మధ్య ఉన్న మిత్రవైరుధ్యాలను శత్రువైరుధ్యాలుగా చిత్రిస్తూ ఇద్దరి మధ్య ఆజ్యం పోస్తున్నారు. ఈ వైరుధ్యాల నెగదోస్తూ ఇరువర్గాలను తమ పల్లకీలు మోసేవాళ్లుగానే ఉంచుతూ తామే అధికారాలు వెలగబెడుతున్నారు.
పీడితులైన బి.సీ.లు, అత్యంత పీడితులైన దళితుల మధ్య ఐక్యత ఉంటే తప్ప బహుజన రాజ్యాధికారం సాధ్యం కాదన్న విషయం పాలకవర్గ కులాలకు తెలుసు. అందుకే దళిత, బి.సీ.ల ఐక్యత అసాధ్యమన్న భావాన్ని ప్రచారం చేస్తున్నారు. బి.సీ, దళిత మేధావి వర్గంలోని చాలామంది ఈ ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతూ బహుజన రాజ్యాధికార కాలాన్ని పొడిగిస్తున్నారు. బి.సీ.లు, దళితుల మధ్యనున్న వైరుధ్యాలను, మాల మాదిగల మధ్యనున్న వైరుధ్యాలను పరిష్కరించుకొని సఖ్యతతో, సిద్ధాం త బలంతో పనిచేస్తే తప్ప బహుజన రాజ్యాధికారం రాదన్నది వాస్తవం. వచ్చినా అది స్థిరపడదు. ఈ దేశంలో బహుజన రాజ్యాధికారం స్థిరపడి కుల రహిత మానవీయ సమాజం ఏర్పడాలంటే అందుకు ఎవరు నాయకత్వం వహించాలి? ఎందుకు? అన్న ప్రశ్నలకు రకరకాల సమాధానాలున్నాయి, అభిప్రాయాలున్నాయి, వాదాలున్నాయి.
ఈ దేశంలో బహుజన కులాల రాజ్యాధికారం స్థిరపడి కుల నిర్మూలన జరగాలంటే దళితుల నాయకత్వంలో బి.సీ.లు పనిచేయాలని గట్టిగా నమ్ముతున్నవాన్ని. ముందు దళితులు రాజ్యాధికారానికి వచ్చి స్థిరపడితే దానంతటదే దళితులకు సోదర బాధితులైన బి.సీలు కూడా రాజ్యాధికారంలోకి వచ్చే అవకాశముంది. ఈ విషయాన్ని ఇటీవల జరిగిన బహుజన కథకుల కచ్చీరులో చెప్పాను. దానికి సహజంగానే దళితుల్నుంచి మద్దతు, బి.సీ. రచయితల్నుంచి వ్యతిరేకత వచ్చింది. ఆ సమావేశంలో నేను మాట్లాడిన మాటలు 'వివిధ'లో రెండు వాక్యాల్లో ప్రచురించారు- 'బి.సీ.ల కంటే, మైనారిటీల కంటే ఎక్కువగా నష్టపోయింది దళితులు. ప్రస్తుతం దళితుల్లో ఉన్న చైతన్యం బీసీల్లో లేదు. బీసీలు చాలామంది పాలకవర్గాలుగా మారిపోయారు. కాబట్టి దళితుల నాయకత్వంలోనే మిగతా బహుజనులు ముందుకెళ్లాలి. అంబేద్కరిజాన్ని స్వీకరించడమే బహుజనులందరికీ సరైన మార్గం.' ఈ వాక్యాలకు చాలామంది స్పందించారు. ఇది సరైందేనని దళితులు చెబితే, దీన్ని మీరెలా సమర్ధిస్తారు అని బీసీలు సవాలు చేసారు.
దీన్ని మీరు ఎలా సమర్థిస్తారో వ్యాసం ద్వారా చెప్పాలని కొందరు కోపగించారు కూడా. ఇదే విషయాన్ని నాలుగేళ్ల క్రితం ఒక టీవీలో గంటసేపు నాతో జరిపిన చర్చా కార్యక్రమంలోనూ చెప్పాను. అప్పుడూ ఇలాంటి స్పందనే వచ్చింది. అది లైవ్ ప్రోగ్రాం కాబట్టి అప్పుడే సమాధానం చెప్పాను. ఈ విషయంలో స్పష్టత అవసరం కాబట్టి ఇది రాస్తున్నాను. దీంతో అందరూ ఏకీభవించకపోవచ్చు కాని ఈ విషయం గురించి నిష్పాక్షికంగా ఆలోచిస్తే బహుజన రాజకీయాలకు మేలు జరుగుతుంది.
భారతదేశానికి తరతరాలుగా, యుగయుగాలుగా శాపంగా పరిణమించిన చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ విభజనలో శూద్రులు నాలుగవ వర్ణం వారిగా, సామాజిక అవసరాలన్నీ తీర్చేవారిగా, సంపదల సృష్టికర్తలుగా ఉన్నారు. అయితే ఎన్ని పనులు చేసినా, ఎంత సంపద సృష్టించినా వీళ్ల చేతుల్లో ఆస్తులు అధికారాలు ఉండవు. ఉత్పత్తి సంబంధమైన ఏ పనులు చేయకున్నా పై మూడు వర్ణాలవారు రాజులుగా, అధికారులుగా, మంత్రులుగా, కోశాధిపతులుగా సర్వసుఖాలను అనుభవించే పరిస్థితులను, నేపథ్యాన్ని కులవ్యవస్థ ఏర్పరిచింది. అంతేకాకుండా శూద్రులకు చదువులు నిరాకరించడంతో పాటు వేదాలు వింటే చెవుల్లో సీసం కరిగించి పోయాలన్న ఆదేశాలనూ జారీ చేసి అమలుపరిచింది. చాకలి, మంగలి లాంటి కులాలను హీనంగా చూసింది.
ఈ శూద్రుల్లోంచి వచ్చినవారే బి.సీ.లు. వీరు చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ బాధితులే. అయితే చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ విభజన చాలదన్నట్టు శూద్రుల్లోని కొందరికి లేదా ఆదిమ జాతీయులైన దస్యులను, ఈ దేశపు మూలవాసులైన ఆది ద్రవిడులను పంచములని, ఛండాలురని, చమార్‌లని, మాదిగలని, మాలలని..విభజించారు. డప్పులు కొట్టడం, చెప్పులు కుట్టడం, పాలేర్లుగా ఉండటం, వెట్టి చేయడం, మరుగుదొడ్లు శుభ్రం చేయడం, కాష్టాలు కాల్చడం, ఊరును శుభ్రం చేయడం, జంతు కళేబరాలు మోయడం లాంటి కఠినమైన ఎవరూ చేయని పనులప్పగించారు. కష్టానికి తగిన ఫలితం కూడా లేదు. శూద్రులను చదువుకు మాత్రమే దూరం చేస్తే వీళ్లను చదువుకు, ఊరికి, తుదకు గుడి ప్రవేశానికి కూడా దూరం చేసారు. ఊరి బయటుంచారు. ప్రపంచంలోనూ, మన దేశంలోనూ అత్యంత అన్యాయానికి, దుర్మార్గానికి గురయినవాళ్లు ఈ దళితులు. అత్యంత పీడితులు. శూద్రులకు నేటి బి.సీ.లకున్న కొద్దిపాటి వెసులుబాటు కూడా వీళ్లకు లేదు. ఇది మూడు వేల ఏండ్లుగా కొనసాగుతుంది. అందుకే అంబేద్కర్ లాంటి పీడిత తాత్వికులు తమ సమస్యల పరిష్కారానికి దళిత రాజ్యాధికారం కావాలన్నారు. దాంతోనే దేశాన్ని పీడిస్తున్న కులసమస్యకు పరిష్కారం లభిస్తుందన్నారు. శూద్రులకంటే దళితులు అన్ని రంగాల్లో, అన్ని రకాలుగా బాధితులు, పీడితులు కాబట్టి ముందు రాజ్యాధికారం దళితులకే రావాల్సిన అవసరముంది. మనం బహుజన రాజ్యాధికారాన్ని ఎందుకు కోరుకుంటున్నాం? ఎక్కువ సంఖ్యలో ఉన్నాం కాబట్టి అన్నది ఒక్కటే సమస్య కాదు.
తరతరాలుగా, వేల ఏండ్లుగా అన్యాయానికి, చదువులకు, సామాజిక న్యాయానికి దూరమయ్యాం కాబట్టే కావాలంటున్నాం. అన్నీ చేసి, సర్వసంపదలు సృష్టించి ఏమీలేని వాళ్లుగా ఉంచబడ్డాం కాబట్టే బహుజన రాజ్యాధికారాన్ని కోరుతున్నాం. మరి బహుజన రాజ్యాధికార కాంక్షకున్న ఈ కారణాలు, అవసరం బి.సీ.ల కంటే దళితుల కెక్కువ ఉంది కాబట్టి దళితుల నాయకత్వం కావాలి. బి.సీ.ల కంటే దళితులు ఎక్కువ పీడనకు, ప్రపంచంలో ఏ జాతి పడనంత వేదనకు గురయ్యారు కాబట్టే దళిత రాజ్యాధికార అవసరముంది. దళితులను కాదని బహుజన రాజ్యాధికారం మాట ఎత్తడమంటేనే అది అభివృద్ధి నిరోధక చర్య అవుతుంది. వెనుకబడిన ఆలోచనవుతుంది.
దళితుల నాయకత్వంలో రాజ్యాధికారమంటే బి.సీలకు వద్దని కాదు. బహుజనులందరికీ రాజ్యధికారం. దళిత రాజ్యాధికారంతో దానంతటదే బి.సీ.ల, మొత్తంగా బహుజనుల రాజ్యాధికారం వస్తుంది. దళిత రాజ్యాధికారాన్ని ప్రపంచమంతా సానుభూతితో ఆమోదిస్తుంది. అమెరికన్లు నీగ్రోలకు చేసిన అన్యాయానికిగాను ఒబామాను ఎన్నుకొని కొంత వరకయినా క్షమాపణలు చెప్పుకున్నట్టు ఈ దేశంలో దళితులను అంటరానివారుగా ఉంచిన పాపానికి భారతజాతి వాళ్లకు రాజ్యాధికారమిచ్చి క్షమాపణలు చెప్పుకోవాల్సిందే. అంటరానితనం పాటించడంలో చాలామంది బి.సీలకూ భాగస్వామ్యముంది. దళితుల నుంచి వచ్చిన అంబేద్కర్‌లాంటివారు బి.సీల నుంచి రాలేదు. అంబేద్కర్ కేవలం దళితులకే నాయకుడు కాడు. మొత్తం పీడిత జాతులకు నాయకుడు. పీడిత రాజ్యాధికారాన్ని కోరేవాడు.
కుల సమస్యను పెంచి పోషించింది, ఉన్నతీకరించింది, అగ్రవర్ణ రాజ్యాధికార భావనను సుస్థిరం చేసింది హిందూమతం. అందులోని బ్రాహ్మణిజమే ఈ దేశ బహుజనులకు శాపమైంది. మరి అలాంటి హిందూమతాన్ని, అందులోని భావజాలాన్ని మోస్తున్నవారిలో బి.సీ.లే ఎక్కువున్నారు. బి.సీలు డీక్లాసిఫై అయ్యి దళితీకరణం చెందడానికి బదులు, సాంస్కృతీకరణం చెందుతూ బ్రాహ్మణీకరణం చెందుతున్నారు. ఏ కులవ్యవస్థయితే తమ జీవితాలకు గొడ్డలిపెట్టుగా ఉందో దాన్ని నిర్మూలించకుండా పై వర్గంలో చేరడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఇందులో భాగమే గొల్లలు యాదవులుగా, కంసాలులు విశ్వబ్రాహ్మణులుగా, శాలీలు పద్మ బ్రాహ్మణులుగా, మంగలివాళ్లు నాయీ బ్రాహ్మణులుగా, బెస్తలు గంగపుత్రులుగా, తెనుగోల్లు ముదిరాజ్‌లుగా బ్రాహ్మణీకరణం చెందడం. మాలమాదిగలు హరిజనులు, దళితుల్లాంటి పదాలను కూడా స్వీకరించకుండా మాల, మాదిగలుగా పేరు చివరన వాడుతున్నారు. డీక్లాసిఫై అయ్యి సంస్కృతీకరణకు దూరంగా ఉంటున్నారు. అంతేకాకుండా ఓ మతంగా కాకుండా ధర్మంగా ఉన్న కులాలకతీతంగా ఉన్న బౌద్ధధర్మాన్ని స్వీకరించినవారిలోనూ దళితులే ఎక్కువున్నారు. కులపరంగానైనా, పీడిత జాతుల పరంగానైనా దళితుల్లో వచ్చిన ఉద్యమాలు, చైతన్యం బి.సీ.ల్లో రాలేదు. ప్రజాస్వామ్య రాజకీయాల్లో ఓ దామోదర రాజనరసింహ, ప్రజాయుద్ధ వీరుల్లో ఓ గద్దర్, ప్రజాపోరాటాల్లో ఓ కృష్ణమాదిగ లాంటి నాయకులు దళితుల్లోంచి రావడమే సాధ్యం. అంబేద్కర్ ఏర్పరచిన దళిత రాజ్యాధికార సాంస్కృతిక నేపథ్యం, దేశవ్యాప్తంగా, మన రాష్ట్రంలోనూ ప్రవాహంలా వచ్చిన దళిత సాహిత్య నేపథ్య బలం బి.సీ.లకు లేదు.
ఇలా బహుజన రాజ్యాధికారానికి దళిత నాయకత్వం తప్పనిసరిగా అవసరమే అని అర్థమవుతుంది. ప్రస్తుత పరిస్థితుల్లో దళితులకంటే కూడా ఎక్కువ పీడితులైన, హీన స్థితిలో ఉన్న బి.సీ.కులాలవారు కొందరున్నా, బి.సీ.ల సంఖ్యాబలమే ఎక్కువయినా బి.సీ.లంతా సహృదయంతో ఆలోచించి దళిత నాయకత్వాన్ని స్వీకరించాలి.
- డా.కాలువ మల్లయ్య
98493 77578
దేశీయతను కాపాడుకోవాలన్నా, ప్రకృతి సమతుల్యత కాపాడబడాలన్నా, మానవీయ విలువలు పెంపొందాలన్నా బహుజన తత్వం, పనీకరణ సంస్కృతి పెరగాల్సి ఉంది. అది బహుజన రాజ్యాధికారంతోనే సాధ్యమవుతుంది. భారతదేశం లాంటి కులాలున్న దేశంలో బహుజన రాజ్యాధికారం ఆవశ్యకత ఎంతో ఉంది. ఎందుకంటే ఈ దేశంలో వేల ఏండ్లుగా బహుజనులుగా చెప్పబడే కులాలవారు పీడితులుగా, అంటరానివాళ్లుగా పీడనకు, అణచివేతకు గురవుతున్నారు. బహుజన రాజ్యాధికారం వచ్చి కుల నిర్మూలన పూర్తిస్థాయిలో జరిగిన కొంతకాలానికిగాని బహుజన కులాల వారికి న్యాయం జరుగదు. ఈ విషయాన్ని ఆనాటి బుద్ధుడు మొదలుకొని ఈనాటి అంబేద్కర్ వరకు ఎంతోమంది తాత్వికులు నొక్కిచెబుతున్నారు.
అయితే బహుజన రాజ్యాధికారం రావడానికి ఎవరు నాయకత్వం వహించాలి? అధిక సంఖ్యలో ఉన్న బి.సీ.లా? ఈ దేశంలోని అత్యంత పీడితులైన దళితులు, గిరిజనులా? అన్న విషయంలోనూ చర్చోపచర్చలు జరుగుతున్నాయి. అగ్రవర్ణ పాలకవర్గ పార్టీలు బి.సీ.లు, దళితుల మధ్య ఉన్న మిత్రవైరుధ్యాలను శత్రువైరుధ్యాలుగా చిత్రిస్తూ ఇద్దరి మధ్య ఆజ్యం పోస్తున్నారు. ఈ వైరుధ్యాల నెగదోస్తూ ఇరువర్గాలను తమ పల్లకీలు మోసేవాళ్లుగానే ఉంచుతూ తామే అధికారాలు వెలగబెడుతున్నారు.
పీడితులైన బి.సీ.లు, అత్యంత పీడితులైన దళితుల మధ్య ఐక్యత ఉంటే తప్ప బహుజన రాజ్యాధికారం సాధ్యం కాదన్న విషయం పాలకవర్గ కులాలకు తెలుసు. అందుకే దళిత, బి.సీ.ల ఐక్యత అసాధ్యమన్న భావాన్ని ప్రచారం చేస్తున్నారు. బి.సీ, దళిత మేధావి వర్గంలోని చాలామంది ఈ ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతూ బహుజన రాజ్యాధికార కాలాన్ని పొడిగిస్తున్నారు. బి.సీ.లు, దళితుల మధ్యనున్న వైరుధ్యాలను, మాల మాదిగల మధ్యనున్న వైరుధ్యాలను పరిష్కరించుకొని సఖ్యతతో, సిద్ధాం త బలంతో పనిచేస్తే తప్ప బహుజన రాజ్యాధికారం రాదన్నది వాస్తవం. వచ్చినా అది స్థిరపడదు. ఈ దేశంలో బహుజన రాజ్యాధికారం స్థిరపడి కుల రహిత మానవీయ సమాజం ఏర్పడాలంటే అందుకు ఎవరు నాయకత్వం వహించాలి? ఎందుకు? అన్న ప్రశ్నలకు రకరకాల సమాధానాలున్నాయి, అభిప్రాయాలున్నాయి, వాదాలున్నాయి.
ఈ దేశంలో బహుజన కులాల రాజ్యాధికారం స్థిరపడి కుల నిర్మూలన జరగాలంటే దళితుల నాయకత్వంలో బి.సీ.లు పనిచేయాలని గట్టిగా నమ్ముతున్నవాన్ని. ముందు దళితులు రాజ్యాధికారానికి వచ్చి స్థిరపడితే దానంతటదే దళితులకు సోదర బాధితులైన బి.సీలు కూడా రాజ్యాధికారంలోకి వచ్చే అవకాశముంది. ఈ విషయాన్ని ఇటీవల జరిగిన బహుజన కథకుల కచ్చీరులో చెప్పాను. దానికి సహజంగానే దళితుల్నుంచి మద్దతు, బి.సీ. రచయితల్నుంచి వ్యతిరేకత వచ్చింది. ఆ సమావేశంలో నేను మాట్లాడిన మాటలు 'వివిధ'లో రెండు వాక్యాల్లో ప్రచురించారు- 'బి.సీ.ల కంటే, మైనారిటీల కంటే ఎక్కువగా నష్టపోయింది దళితులు. ప్రస్తుతం దళితుల్లో ఉన్న చైతన్యం బీసీల్లో లేదు. బీసీలు చాలామంది పాలకవర్గాలుగా మారిపోయారు. కాబట్టి దళితుల నాయకత్వంలోనే మిగతా బహుజనులు ముందుకెళ్లాలి. అంబేద్కరిజాన్ని స్వీకరించడమే బహుజనులందరికీ సరైన మార్గం.' ఈ వాక్యాలకు చాలామంది స్పందించారు. ఇది సరైందేనని దళితులు చెబితే, దీన్ని మీరెలా సమర్ధిస్తారు అని బీసీలు సవాలు చేసారు.
దీన్ని మీరు ఎలా సమర్థిస్తారో వ్యాసం ద్వారా చెప్పాలని కొందరు కోపగించారు కూడా. ఇదే విషయాన్ని నాలుగేళ్ల క్రితం ఒక టీవీలో గంటసేపు నాతో జరిపిన చర్చా కార్యక్రమంలోనూ చెప్పాను. అప్పుడూ ఇలాంటి స్పందనే వచ్చింది. అది లైవ్ ప్రోగ్రాం కాబట్టి అప్పుడే సమాధానం చెప్పాను. ఈ విషయంలో స్పష్టత అవసరం కాబట్టి ఇది రాస్తున్నాను. దీంతో అందరూ ఏకీభవించకపోవచ్చు కాని ఈ విషయం గురించి నిష్పాక్షికంగా ఆలోచిస్తే బహుజన రాజకీయాలకు మేలు జరుగుతుంది.
భారతదేశానికి తరతరాలుగా, యుగయుగాలుగా శాపంగా పరిణమించిన చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ విభజనలో శూద్రులు నాలుగవ వర్ణం వారిగా, సామాజిక అవసరాలన్నీ తీర్చేవారిగా, సంపదల సృష్టికర్తలుగా ఉన్నారు. అయితే ఎన్ని పనులు చేసినా, ఎంత సంపద సృష్టించినా వీళ్ల చేతుల్లో ఆస్తులు అధికారాలు ఉండవు. ఉత్పత్తి సంబంధమైన ఏ పనులు చేయకున్నా పై మూడు వర్ణాలవారు రాజులుగా, అధికారులుగా, మంత్రులుగా, కోశాధిపతులుగా సర్వసుఖాలను అనుభవించే పరిస్థితులను, నేపథ్యాన్ని కులవ్యవస్థ ఏర్పరిచింది. అంతేకాకుండా శూద్రులకు చదువులు నిరాకరించడంతో పాటు వేదాలు వింటే చెవుల్లో సీసం కరిగించి పోయాలన్న ఆదేశాలనూ జారీ చేసి అమలుపరిచింది. చాకలి, మంగలి లాంటి కులాలను హీనంగా చూసింది.
ఈ శూద్రుల్లోంచి వచ్చినవారే బి.సీ.లు. వీరు చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ బాధితులే. అయితే చాతుర్వర్ణ వ్యవస్థ విభజన చాలదన్నట్టు శూద్రుల్లోని కొందరికి లేదా ఆదిమ జాతీయులైన దస్యులను, ఈ దేశపు మూలవాసులైన ఆది ద్రవిడులను పంచములని, ఛండాలురని, చమార్‌లని, మాదిగలని, మాలలని..విభజించారు. డప్పులు కొట్టడం, చెప్పులు కుట్టడం, పాలేర్లుగా ఉండటం, వెట్టి చేయడం, మరుగుదొడ్లు శుభ్రం చేయడం, కాష్టాలు కాల్చడం, ఊరును శుభ్రం చేయడం, జంతు కళేబరాలు మోయడం లాంటి కఠినమైన ఎవరూ చేయని పనులప్పగించారు. కష్టానికి తగిన ఫలితం కూడా లేదు. శూద్రులను చదువుకు మాత్రమే దూరం చేస్తే వీళ్లను చదువుకు, ఊరికి, తుదకు గుడి ప్రవేశానికి కూడా దూరం చేసారు. ఊరి బయటుంచారు. ప్రపంచంలోనూ, మన దేశంలోనూ అత్యంత అన్యాయానికి, దుర్మార్గానికి గురయినవాళ్లు ఈ దళితులు. అత్యంత పీడితులు. శూద్రులకు నేటి బి.సీ.లకున్న కొద్దిపాటి వెసులుబాటు కూడా వీళ్లకు లేదు. ఇది మూడు వేల ఏండ్లుగా కొనసాగుతుంది. అందుకే అంబేద్కర్ లాంటి పీడిత తాత్వికులు తమ సమస్యల పరిష్కారానికి దళిత రాజ్యాధికారం కావాలన్నారు. దాంతోనే దేశాన్ని పీడిస్తున్న కులసమస్యకు పరిష్కారం లభిస్తుందన్నారు. శూద్రులకంటే దళితులు అన్ని రంగాల్లో, అన్ని రకాలుగా బాధితులు, పీడితులు కాబట్టి ముందు రాజ్యాధికారం దళితులకే రావాల్సిన అవసరముంది. మనం బహుజన రాజ్యాధికారాన్ని ఎందుకు కోరుకుంటున్నాం? ఎక్కువ సంఖ్యలో ఉన్నాం కాబట్టి అన్నది ఒక్కటే సమస్య కాదు.
తరతరాలుగా, వేల ఏండ్లుగా అన్యాయానికి, చదువులకు, సామాజిక న్యాయానికి దూరమయ్యాం కాబట్టే కావాలంటున్నాం. అన్నీ చేసి, సర్వసంపదలు సృష్టించి ఏమీలేని వాళ్లుగా ఉంచబడ్డాం కాబట్టే బహుజన రాజ్యాధికారాన్ని కోరుతున్నాం. మరి బహుజన రాజ్యాధికార కాంక్షకున్న ఈ కారణాలు, అవసరం బి.సీ.ల కంటే దళితుల కెక్కువ ఉంది కాబట్టి దళితుల నాయకత్వం కావాలి. బి.సీ.ల కంటే దళితులు ఎక్కువ పీడనకు, ప్రపంచంలో ఏ జాతి పడనంత వేదనకు గురయ్యారు కాబట్టే దళిత రాజ్యాధికార అవసరముంది. దళితులను కాదని బహుజన రాజ్యాధికారం మాట ఎత్తడమంటేనే అది అభివృద్ధి నిరోధక చర్య అవుతుంది. వెనుకబడిన ఆలోచనవుతుంది.
దళితుల నాయకత్వంలో రాజ్యాధికారమంటే బి.సీలకు వద్దని కాదు. బహుజనులందరికీ రాజ్యధికారం. దళిత రాజ్యాధికారంతో దానంతటదే బి.సీ.ల, మొత్తంగా బహుజనుల రాజ్యాధికారం వస్తుంది. దళిత రాజ్యాధికారాన్ని ప్రపంచమంతా సానుభూతితో ఆమోదిస్తుంది. అమెరికన్లు నీగ్రోలకు చేసిన అన్యాయానికిగాను ఒబామాను ఎన్నుకొని కొంత వరకయినా క్షమాపణలు చెప్పుకున్నట్టు ఈ దేశంలో దళితులను అంటరానివారుగా ఉంచిన పాపానికి భారతజాతి వాళ్లకు రాజ్యాధికారమిచ్చి క్షమాపణలు చెప్పుకోవాల్సిందే. అంటరానితనం పాటించడంలో చాలామంది బి.సీలకూ భాగస్వామ్యముంది. దళితుల నుంచి వచ్చిన అంబేద్కర్‌లాంటివారు బి.సీల నుంచి రాలేదు. అంబేద్కర్ కేవలం దళితులకే నాయకుడు కాడు. మొత్తం పీడిత జాతులకు నాయకుడు. పీడిత రాజ్యాధికారాన్ని కోరేవాడు.
కుల సమస్యను పెంచి పోషించింది, ఉన్నతీకరించింది, అగ్రవర్ణ రాజ్యాధికార భావనను సుస్థిరం చేసింది హిందూమతం. అందులోని బ్రాహ్మణిజమే ఈ దేశ బహుజనులకు శాపమైంది. మరి అలాంటి హిందూమతాన్ని, అందులోని భావజాలాన్ని మోస్తున్నవారిలో బి.సీ.లే ఎక్కువున్నారు. బి.సీలు డీక్లాసిఫై అయ్యి దళితీకరణం చెందడానికి బదులు, సాంస్కృతీకరణం చెందుతూ బ్రాహ్మణీకరణం చెందుతున్నారు. ఏ కులవ్యవస్థయితే తమ జీవితాలకు గొడ్డలిపెట్టుగా ఉందో దాన్ని నిర్మూలించకుండా పై వర్గంలో చేరడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఇందులో భాగమే గొల్లలు యాదవులుగా, కంసాలులు విశ్వబ్రాహ్మణులుగా, శాలీలు పద్మ బ్రాహ్మణులుగా, మంగలివాళ్లు నాయీ బ్రాహ్మణులుగా, బెస్తలు గంగపుత్రులుగా, తెనుగోల్లు ముదిరాజ్‌లుగా బ్రాహ్మణీకరణం చెందడం. మాలమాదిగలు హరిజనులు, దళితుల్లాంటి పదాలను కూడా స్వీకరించకుండా మాల, మాదిగలుగా పేరు చివరన వాడుతున్నారు. డీక్లాసిఫై అయ్యి సంస్కృతీకరణకు దూరంగా ఉంటున్నారు. అంతేకాకుండా ఓ మతంగా కాకుండా ధర్మంగా ఉన్న కులాలకతీతంగా ఉన్న బౌద్ధధర్మాన్ని స్వీకరించినవారిలోనూ దళితులే ఎక్కువున్నారు. కులపరంగానైనా, పీడిత జాతుల పరంగానైనా దళితుల్లో వచ్చిన ఉద్యమాలు, చైతన్యం బి.సీ.ల్లో రాలేదు. ప్రజాస్వామ్య రాజకీయాల్లో ఓ దామోదర రాజనరసింహ, ప్రజాయుద్ధ వీరుల్లో ఓ గద్దర్, ప్రజాపోరాటాల్లో ఓ కృష్ణమాదిగ లాంటి నాయకులు దళితుల్లోంచి రావడమే సాధ్యం. అంబేద్కర్ ఏర్పరచిన దళిత రాజ్యాధికార సాంస్కృతిక నేపథ్యం, దేశవ్యాప్తంగా, మన రాష్ట్రంలోనూ ప్రవాహంలా వచ్చిన దళిత సాహిత్య నేపథ్య బలం బి.సీ.లకు లేదు.
ఇలా బహుజన రాజ్యాధికారానికి దళిత నాయకత్వం తప్పనిసరిగా అవసరమే అని అర్థమవుతుంది. ప్రస్తుత పరిస్థితుల్లో దళితులకంటే కూడా ఎక్కువ పీడితులైన, హీన స్థితిలో ఉన్న బి.సీ.కులాలవారు కొందరున్నా, బి.సీ.ల సంఖ్యాబలమే ఎక్కువయినా బి.సీ.లంతా సహృదయంతో ఆలోచించి దళిత నాయకత్వాన్ని స్వీకరించాలి.
- డా.కాలువ మల్లయ్య
98493 77578
Andhra Pradesh Telugu News Paper Dated : 17/6/2013
Sunday, June 16, 2013
The Story of a Jailed Prince Feudal Roots of Democratic Politics in Andhra Pradesh By Dr. Chinnaiah Jangam
Since May 2012 Y S Jaganmohan Reddy of the YSR Congress has been incarcerated in jail in Hyderabad as an accused in multiple financial scams and for amassing disproportionate wealth using his father Y S Rajasekhara Reddy's political power. This article throws light on the historical and social roots of the rise of such personalities and illuminates the complex dynamics of democratic politics in Andhra Pradesh.
India has a long tradition of stories of kings and princes coming to power and establishing royal lineages. With the passage of time, intricate stories have been woven about their fall and dethronement through usurpation and depositions. These legends also emphasise the glory of their lives and point out their decline or fading into insignificance due to the circumstances of their creation and situations over which they have no control. From ancient to modern times these stories have enthralled listeners and formed part of everyday folklore as moral lessons on appropriate conduct.
The story I narrate below too is part of the legacy of a precolonial tradition, which, ironically, thrived under the colonial gaze and continued in postcolonial India to crystallise into a crucial grid for the mobilisational politics of electoral democracy. This is the story of the feudal factionists’ tradition, whose origins go back to the Vijayanagara empire in south India.
The Poligars
As landholding administrative functionaries with military and revenue powers, the Poligars – ancestors of the current day faction leaders in the Rayalaseema region of Andhra Pradesh – ruled and controlled not only the material resources but also the lives of millions in their sphere.
In the course of history, the Vijayanagara empire collapsed and its glory ceased but the landlords (Poligars) who were its backbone survived and remained a formidable caste group. They took complete control over the villages under their influence by organising armed gangs. They maintained their independence amidst changes in state structures and dynasties.
In the early days of colonialism, when the British first ventured into the interiors to have direct control over land taxes, it was the Poligars who first revolted against the British rule, which they saw as threatening their independence. Even though the British East India Company, under the leadership of Thomas Munro, attempted to violently suppress the Poligar revolt, eventually the British subdued this formidable feudal class only by turning them into allies. This not only facilitated smooth revenue collection but also ensured law and order. Thus, in British India they were recognised as the landed elites of the villages with substantial control over land and, significantly, impunity in the use of force to ensure their domination.
The Poligars as feudal lords divided and distributed among themselves the fertile lands and the lower caste labourers and peasants in the region identified as their dependants or “followers”. Personal rivalries and differences between landlords often led to factional violence in which their followers lost their lives and limbs to protect the honour of their lords. Nothing moved or entered into the villages without their permission, and their protection was essential for any community-based activity, including the proselytisation by the Christian missionaries. As the Christian missionaries provided advantageous access to colonial administrators and institutions, the Poligars (though they belonged to a dominant Hindu caste, e g, the Reddys in Rayalaseema) did not hesitate to convert to Christianity. Interestingly, in Rayalaseema, Reddy factionists visited churches and started reading the Bible to elevate themselves in the eyes of colonial missionaries and administrators, while simultaneously protecting their exclusive feudal caste status by maintaining strict caste boundaries between lower-caste converts and themselves. Thus, ironically, they maintained and continued to reap the benefits of both an upper-caste Hindu Reddy identity as well as a Christian identity. In fact, they ensured caste boundaries so well that when it came to marriages, they preferred a non-Christian Reddy alliance rather than a Chrisitian lower caste one. Significantly, the colonial experience and Christian conversions among Reddy factionists of Rayalaseema did not disturb their precolonial feudal roots and helped them perpetuate those inherited privileges unhindered.
From Feudalism to Politics
As the anti-colonial nationalism picked up momentum in the early 20th century, the feudal factionist elites who were the successors of the Poligars in Rayalaseema jumped onto the bandwagon of nationalist organisations like the Congress to organise and mobilise rural folk under their leadership. Though they were playing politics in the field of colonial modernity, they kept intact their caste and lineage politics. Therefore, feudal factions continued their rivalries and violent outbursts even under the influence of non-violent Gandhian politics.
Following Independence, the same old caste rivalries and personal feuds formed the basis of electoral mobilisation. The best illustration of the control of factionists over electoral politics was the election of Neelam Sanjiva Reddy as the Janata Party candidate from Nandyal constituency (hotbed of faction politics) in 1977. He was the only non-Congress member of the Lok Sabha from Andhra Pradesh as he stood against Indira Gandhi’s electoral sweep. Sanjiva Reddy’s success is attributed to the unified decision of factionists to counter Indira Gandhi’s attempts at dismantling the local power structures under the garibi hatao banner. They succeeded in sending their message through Sanjiva Reddy, and his elevation to the post of president of India became an emblem of their political assertion.
The Rise of YSR
It was in this socio-historical context that Y S Rajasekhara Reddy (YSR), who was the chief minister of Andhra Pradesh from 2004 to 2009, began his political career. Competing with the veteran Congress leader and an established factionist like Kotla Vijaya Bhaskara Reddy, he gradually turned Cuddappah (Kadapa) district into his fiefdom. YSR also pursued his political ambitions outside Cuddappah as his father, Raja Reddy, organised his fellow caste men and factional gangs to ensure electoral victories for his son.
Beginning his political innings in 1980, YSR never lost an election, representing Pulivendula constituency in the state assembly, later shifting to the Cuddappah parliamentary seat. Facing stiff competition from fellow Reddy factionists in Cuddappah district, he built his political turf through traditional means of violence and intimidation. His unbroken electoral success, meanwhile, made him an important leader in the eye of the Congress high command in Delhi. Interestingly, while his feudal-caste factional heritage helped him gain social leadership, his practising Christian status brought him followers from the lower-caste Christian converts across Andhra Pradesh.
The Congress Party was in the doldrums after the Telugu Desam Party came back to power in 1994, riding on the wave of the anti-liquor movement. Congress fortunes under the leadership of P V Narasimha Rao continued to dwindle all over India, including in Andhra Pradesh. Sonia Gandhi’s takeover of the reins of the Congress Party, however, opened new prospects for the loyal, young and dynamic leaders within the party. YSR allegedly used his Christian connections and undefeated electoral success to gain the confidence of Sonia Gandhi to lead the party in Andhra Pradesh. Even though he failed to lead the party to electoral success in the 1999 elections, his unquestionable loyalty to Sonia Gandhi ensured the continuance of his leadership in the state. As the saying goes, “each failure is a stepping stone to success”, YSR turned the electoral failure of the Congress Party in 1999 to reorder the Congress ranks and gain control over the party structure using personal loyalty and the cross-regional caste network of his caste men.
He galvanised the party cadres and secured a complete grip over the Congress Party through his padayatra in 2003, covering 1,400 kilometres from Chevella village in Telangana to Itchapuram in Srikakulam district. The success of this padayatra not only galvanised the party cadres in the state, but also mobilised the masses against the misplaced priorities of the then Chief Minister Chandrababu Naidu, who had focused on information technology at the cost of millions of farmers devastated by continuous drought and the calculated negligence of the state. It also made YSR the unchallenged leader of the Congress Party and sidelined all his detractors within the party.
Riding on the anti-incumbency wave and the recently-concluded padayatra, the Congress Party came to power in Andhra Pradesh with a massive majority, winning 28 out of 30 Lok Sabha seats in the 2004 elections. The landslide win for the party (the number of Lok Sabha members from Andhra Pradesh proved crucial for the Congress Party’s stake in forming the central government) aided YSR in emerging as an indispensable leader for the Congress Party, even at the national level.
The Loyalist
Having waited in line for leadership for years within the Congress Party, and through his feudal factional organising skills, YSR mastered the best technique in party politics to climb up the hierarchy ladder, viz, loyalty. He pledged unwavering loyalty to Sonia Gandhi; it is not a coincidence that every state government programme during his tenure was named after Indira Gandhi or Rajiv Gandhi! In return, Sonia Gandhi reposed complete faith in him and gave him absolute freedom in running the government and party in Andhra Pradesh. While ruling the state and party with an iron grip, he reduced many other influential Congress politicians at the state and district levels into non-entities by promoting his loyal followers both in the party and the government.
True to his feudal factional caste background, loyalty was the best qualification in his eyes and he appointed die-hard loyalists to the highest positions in the state, even changing laws to suit their needs. His closest aides were given official positions in the state government to enable them to keep watch on government and party affairs. However, he also remained very conscious of his Reddy caste background. The combination of personal loyalty and caste fraternity was the best equation to win his favour.
An interesting example would be the case of the now notorious Reddy brothers (Gali Janardhan Reddy and his brothers) from neighbouring Karnataka. Though they were politically aligned with the Bharatiya Janata Party, the arch rival of the Congress Party (they even campaigned against Sonia Gandhi in Bellary constituency when she contested from there in 1999), the Gali brothers, owners of the Obulapuram Mining Company, were promoted by YSR sanctioning contracts in Andhra Pradesh to mine iron ore.
Children of a police constable, the Gali brothers emerged as the wealthiest men in the region and the most influential politicians in Karnataka, who also enjoyed considerable clout in the Rayalaseema region as followers of YSR. They paraded their wealth in public through display of their helicopters and the gold furniture in their houses. However, with the untimely death of YSR, they not only lost their “godfather”, but their fates were sealed as they now lurk behind bars accused in multiple criminal cases and embezzlement of wealth. Therefore, for YSR, along with personal loyalty, caste camaraderie was very important, which he successfully exploited to promote himself as well.
YSR was so successful in his caste networking that he was able to engineer splits in other parties and encouraged them to migrate to the Congress by offering material benefits and positions of power. Even in the Telangana region, where the sentiments in favour of a separate state forced all political parties to espouse the demand as a common agenda, YSR was able to maintain his hold over the party organisation through personal loyalty and caste networking. He was worshipped and projected as the symbol of Reddy caste power across the three regions of Andhra Pradesh (Telangana, coastal Andhra and Rayalaseema) as a uniting force to perpetuate the domination of the Reddy caste.
Aggressive Measures
By consolidating his hold over the party at the state level and winning the confidence of Sonia Gandhi at the centre, YSR became the chief minister of Andhra Pradesh by a massive majority. As Andhra Pradesh had already undergone structural changes under the leadership of Chandrababu Naidu as a laboratory for World Bank policies, it became imperative for him to undertake some populist projects to help poor farmers and people below the poverty line. His first signature directive was the order of free electricity for farmers and he also introduced a policy of medical treatment for people below the poverty line in corporate hospitals. The latter project, though theoretically laudable, siphoned money from the already dilapidated government hospital infrastructure and doled it out to corporate hospitals in the name of the poor, and reached a scandalous proportion like any other financial scam involving hospitals, politicians and bureaucrats. However, he won over farmers and the poor through the above-mentioned policies and he kept the central leadership of the Congress happy through diverse means, ensuring they would not interfere in his turf, now expanded to Andhra Pradesh as a whole, not just Cuddapah.
While he sailed against the current of the Telugu Desam Party’s government for nearly nine years, he had learnt important lessons to succeed in his political career. The Telugu Desam under the leadership of Chandrababu Naidu aided the expansion of the Kamma caste’s capital power in Andhra Pradesh. For instance, Eenadu group’s chairman, Ramoji Rao, expanded his business empire into multiple fields, and the Film City he has constructed on the outskirts of Hyderabad by forceful evacuation of villagers in Ranga Reddy district, was done with the help of the state police. The necessary infrastructure, especially roads connecting the city and the airport, were built by the state government. Moreover, the distribution of money and alcohol to win elections in Andhra Pradesh reached unimaginable heights under the leadership of Chandrababu Naidu.
In return, Chandrababu Naidu controlled and preened his image in the media with the help of propaganda through the Eenadu television channel and newspapers. People who had the money to distribute and mobilise muscle power to win elections were offered seats for the Lok Sabha and the state assembly without any consideration of party membership, let alone ideology.
These were important lessons for YSR. However, he did not rely on his caste men or loyalists for this endeavour, rather he made his son Y S Jaganmohan Reddy realise his dreams in amassing wealth and enjoying political power. As a true feudal patriarch, YSR believed in the law of primogeniture and wanted only his son to succeed and carry on his mantle. He made his brother Vivekananda Reddy (who was a Lok Sabha member from Cuddappah) resign in order to make his son a Member of Parliament (MP) in 2005, but had to backtrack after Somnath Chatterjee brought this to the notice of Sonia Gandhi.
During the first term of his father (2004-09), Y S Jaganmohan Reddy, who was in his 30s, accumulated wealth and built a feudal empire using his father’s political clout. His business expanded phenomenally, from hydroelectricity power projects to a newspaper, television channel, cement factories and mining corporations. As the mainstream Telugu media reported, he built palaces in Bangalore, Hyderabad and Cuddappah, which added to their landed properties to the tune of thousands of acres, like the one in Idupulapai in Cuddappah. Audaciously, YSR used to ridicule his political opponent, Chandrababu Naidu, saying: “I did not start my political career with two acres of land and had thousands of acres even before my political innings”.
The nature of political mobilisation has transformed drastically in the last few decades. In the pre-Independence period, despite relying on the dominant caste Hindus, the Congress Party recruited committed social activists and organisers to mobilise the illiterate masses. Though a majority of these activists were drawn from the traditionally dominant caste Hindus, some of them really believed in the mission of social transformation and the nation’s emancipation. Post-Independence India’s electoral politics changed the strategies and the Congress managed on the euphoria of the anti-colonial nationalist legacy till the 1960s. But in the post-Nehru era, the Congress experienced many convulsions.
Ruthless Realpolitik
During Indira Gandhi’s tenure, known for its ruthless realpolitik, she sidelined regional heavyweights and handpicked docile non-entities to lead the party. Therefore, in states like Andhra Pradesh, she changed chief ministers frequently replacing one insignificant person with another. She also encouraged factional politics in the party within the state to have them checkmate each other. Most importantly, she never allowed economically well-established individuals to take the leadership of the party, though most of the leaders came from socially dominant castes, especially the Reddys, and were not industrialists or multi-millionaires.
Economically-established people were used as financiers for the party and were kept at bay to encourage the pro-poor image of the party. But the Telugu Desam Party, under the leadership of Chandrababu Naidu, started giving tickets to non-party members who were rich and could buy the votes before the elections. The Congress realised it would be impossible to compete with the Telugu Desam without similar resources. This was one of the reasons why the Congress failed to win the elections in 1999, despite the anti-incumbency factor against Chandrababu Naidu’s rule.
In the 2004 elections, however, the Congress also gave tickets to candidates who had the ability to distribute money and organise muscle power. Now, the majority of Congress Members of Parliament from Andhra Pradesh, except for reserved constituencies, are rich businessmen involved in multimillion construction and real estate businesses that have interests from Afghanistan to the north-east of India. Most importantly, they have also occupied the outskirts of Hyderabad to promote real estate empires.
Incidentally, a majority of these MPs belong to the coastal Andhra and Rayalaseema regions. And, these are the very same politicians who vociferously oppose the formation of Telangana primarily because of their vested business interests. Even the Congress high command was unable to act against these rich politicians and was forced to retract its own decision about the formation of Telangana in December 2009. Andhra Pradesh is now hostage to these politicians who are businessmen and use their office to promote their own businesses, rather than public welfare.
Ironically, YSR came to power in 2004 attacking Chandrababu Naidu’s pro-rich and corporate image, but after he assumed power he handed out acres of lands for free to businesses that invested in his son’s companies. This way, in terms of policies and access to the power corridors, rich business did not see much of a difference between Chandrababu Naidu and YSR. The agriculture sector continued to stagnate and nothing creative came from the government to help them overcome difficulties and the challenges of globalisation and the attack of global seed companies like Monsanto and others.
The Crown Prince
Meanwhile, Y S Jaganmohan Reddy, as the son of the chief minister, emerged like a crown prince and concentrated on building an economic empire while his father concentrated on the political domination of Andhra Pradesh. Both son and father systematically and symbiotically expanded their respective fields. As the Mahabharata says: Karmanye Vadhikaraste Ma Phaleshu Kadachana (one only has rights over one’s actions, but not over the fruits of the actions). Similarly, YSR built his fiefdom and groomed his son to be the natural heir to inherit his glory and success. Even Y S Jaganmohan Reddy was preparing himself to step into the big shoes of his father. But neither he nor his father expected fate to turn against them in the form of the unexpected helicopter crash that cut short his advancement as the rising king of Andhra Pradesh in September 2009.
Jaganmohan Reddy as the natural heir apparent thought that he would ascend to the throne of his father, but the throne proved unexpectedly elusive. As his father’s detractors enlightened the Congress high command about its loss of hold on the party and government affairs in Andhra Pradesh, things started going against him. Jaganmohan Reddy mobilised his father’s loyal soldiers
and made numerous rounds around 10 Janpath (the residence of Sonia Gandhi and the seat of the Congress high command) lobbying for chief ministership. But Sonia Gandhi, realising the dangers of the continuation of YSR’s family empire in Andhra Pradesh, refused to hand over the power to him.
Frustrated by the non-committal attitude and reluctance of Sonia Gandhi to make him chief minister, he left the party in 2011 with his father’s foot soldiers, who are also Members of the Legislative Assembly. YSR had built a solid network of loyalists across the regions on the basis of caste networking and personal loyalty, and the attachment of dalit Christians across Andhra Pradesh ensured an independent political base for Y S Jaganmohan Reddy’s political future.
Therefore, he sounded the bugle of revolt against the Congress government in Andhra Pradesh in the form of theOdarpu Yatra, a march to console the families whose kith and kin allegedly took their lives unable to bear the news of YSR’s death. Jaganmohan Reddy’s own newspaper garried banner items about these suicides and reported his cross-regional tours visiting the families of the deceased.
Meanwhile, the Congress high command was unable to find a suitable replacement to match the stature of YSR. At first, it made Konigeti Rosaiah the chief minister, but he neither had the social backing (he hails from the politically marginal caste of Komati or Vaisya) nor the personal charisma to lead. Then, the Congress replaced Rosaiah with Kiran Kumar Reddy, who hails from Rayalaseema and also comes from the Reddy caste background, to contain Jaganmohan Reddy’s influence. But Kiran Kumar Reddy, though young in age, grew under the shadow of YSR, and in his own admission was surprised with the chief ministership since he had never been a minister before.
Meanwhile, Janganmohan Reddy started emerging as a formidable political force, and the Congress’ traditional vote bank, especially the Reddys and dalit Christians, started shifting in Jaganmohan Reddy’s favour. With the death of YSR, his detractors launched vengeful attacks on Jaganmohan Reddy. Shankar Rao, a sitting Congress member of the Andhra Pradesh assembly, filed a case against Jaganmohan Reddy in the High Court of Andhra Pradesh to enquire into his illegal assets. The court admitted the case and ordered a Central Bureau of Investigation inquiry. The findings of this investigation led to the arrest of Jaganmohan Reddy, who remains incarcerated in the Chanchalguda Jail in Hyderabad since May 2012.
Even though the story behind the disproportionate amassment of wealth is known to everyone in Andhra Pradesh, his loyal followers blame the Congress for victimisation, but the inherent irony of the situation is not lost on a political analyst. While Jaganmohan Reddy wanted to ascend to his father’s throne as the “rightful” heir, the equations of democratic electoral politics sent him to jail instead. It does not mean that his political future is sealed. In fact, the jail term is proving to be a boon in disguise as it accentuates the victimhood narrative and even Andhra Pradesh reporters write sympathetic columns urging people to consider the rampant corruption in Indian politics, justifying Jaganmohan’s corruption as a routine matter.
Moreover, Jaganmohan Reddy has turned Chanchalguda Jail into his political camp office, as leaders from different political parties and his own followers continue to visit him for advice and direction. Jaganmohan Reddy’s sister Sharmila and mother Vijayalaksmi continue the political mission to keep the memory of YSR alive and to portray the jail term as political vendetta. Jaganmohan Reddy, meanwhile, waits to return and reclaim the throne of his father in the next elections in 2014.
Resource : Vol - XLVIII No. 25, June 22, 2013 Economic and Political weekly
Thursday, June 13, 2013
కోనేరు కమిటీ గుర్తుందా?---- పి.యస్. అజయ్ కుమార్
June 13, 2013
రాష్ట్రంలోని పేదలకు భూములను అందుబాటులోకి తెచ్చేందుకు చట్టాలు నియమాలు, పాలనా పద్ధతుల్లో రావలసిన, తేవలసిన మార్పులు సూచించమని 2004లో రాష్ట్ర ప్రభుత్వం ఒక కమిటీ వేసింది. అది మావోయిస్టు పార్టీ వారితో ప్రభుత్వ చర్చలు జరుపుతున్న కాలం. ఉభయ కమ్యూనిస్టు పార్టీలు భూపోరాటాలు చేస్తున్న సందర్భం. అప్పటి మంత్రివర్గంలోని పురపాలక శాఖ మంత్రి కోనేరు రంగారావు ఈ కమిటీకి అధ్యక్షత వహించడంతో అది 'కోనేరు రంగారావు కమిటీ'గా ప్రాచుర్యం పొం దింది. రెండు సంవత్సరాల తరువాత 2007లో ఈ కమిటీ 104 సిఫార్సులతో ఒక నివేదికను ప్రభుత్వానికి సమర్పించింది. ఇందులో 12 అధ్యాయాలున్నాయి. 104 సిఫార్సులలో 41 ఆదివాసీల భూ సమస్యల పరిష్కారానికి ఉద్దేశించినవే. భూములను పేదలకు అందుబాటులోకి తేవాలంటే అధికారులలో పేదల అనుకూల దృక్పథం ఏర్పడాలని కమిటీ భావించి అందుకు ఒక సిఫార్సు చేసింది.
2007 సెప్టెంబర్‌లో రాష్ట్ర ప్రభుత్వం జీవో నెంబర్లు 1049, 1176 ద్వారా 90 సిఫార్సులను ఆమోదించినట్లు, 12 సిఫార్సులను తిరస్కరించి మరో రెండు సిఫార్సులపై నిర్ణయాన్ని వాయిదా వేసినట్లు తెలిపింది. ఈ సిఫార్సుల అమలుతీరును ఎప్పటికప్పుడు పర్యవేక్షించేందుకు ఒకటి, రెండు కాదు ఏకంగా మూడు కమిటీలను, ఒక సీనియర్ ఐఏఎస్ అధికారిని అదనపు కమిషనర్‌గా నియమించారు. 2009 నాటికి ఆమోదించిన 90 సిఫార్సులలో 65 సిఫార్సులపై జిల్లా కార్యాలయాలకు ఆదేశాలు వెళ్ళాయి. రాజధానిలో భూమి శిస్తు కమిషనర్, రెవిన్యూ శాఖ ముఖ్య కార్యదర్శి నుంచి వెళ్ళిన 65 సిఫార్సుల ఉత్తర్వులలో ఎన్ని అమలుకు నోచుకున్నాయి? క్షేత్రస్థాయిలో వాటి ప్రభావం ఏమిటనే ప్రశ్నను ఒక నిమిషం పక్కనపెడితే 2009 నుంచి ఇప్పటి వరకు గడిచిన మూడేళ్లలో ఎలాంటి ప్రగతి లేదు. మిగిలిపోయిన 25 సిఫార్సులకు ఇంకా ఆదేశాలు వెళ్ళవలసి ఉంది. బాధాకరమైన విషయం ఏమిటంటే ఉండిపోయిన 25లో 10 ఆదివాసీల భూమి సమస్యకు, 4 భూవాజ్యాలకు, 3 భూ సంస్కరణల చట్టం అమలుకు సంబంధించినవి. ఎస్సీ, ఎస్టీ సబ్‌ప్లాన్ చట్టం తెచ్చామని చంకలు గుద్దుకుంటున్న పాలక వర్గం దళిత, ఆదివాసీలకు సంబంధించిన భూ సమస్య పరిష్కారంలో వారి చిత్తశుద్ధి ఏపాటిదో ఇది తెలియజేస్తుంది.
పేదలకు కావలసింది కమిటీలు, సిఫార్సులు, జీవోలు కాదు వారికి కావలసింది భూమి. కోనేరు కమిటీ సిఫార్సులకు ముందు తరువాత రాష్ట్రంలో భూమి సమస్యపై ఎలాంటి మార్పు లేదు. 1973 భూసంస్కరణ చట్టం గూర్చి ఇప్పుడు ఎవరికీ గుర్తులేదు. భూములను వివిధ రూపాలలో బదిలీ చేసేవారు తాము సీలింగు చట్టాన్ని ఉల్లంఘించలేదని రిజిస్ట్రేషన్ కార్యాలయంలో డిక్లరేషన్ ఇవ్వాలి. సంబంధిత భూ సంస్కరణల ట్రిబ్యునల్ నుంచి నో అబ్జక్షన్ ధృవపత్రాన్ని అమ్మకందారు పొందవలసి ఉంటుంది. ఈ రెండు అంశాలను మరోసారి గుర్తుచేస్తూ కోనేరు కమిటీ 4.14, 4.15ను చేసింది. వీటిని ఆమోదించిన రాష్ట్ర ప్రభుత్వం 2007 నవంబరు నెలలో రెండు మెమో ఉత్తర్వులను జిల్లా కలెక్టర్లకు, రిజిస్ట్రేషన్ శాఖలకు ఇచ్చింది. కానీ రాష్ట్రంలో ఎక్కడా వీటిని అమలుచేయడం లేదు.
మరో మంచి ఉదాహరణ ఆదివాసీ భూమి సమస్య. భూమి సమస్య పరిష్కారం కాకపోవడమే ఆదివాసీ ప్రాంతాలలో అలజడికి కారణమని అందరూ అంగీకరిస్తారు. ప్రభుత్వాలు, ప్రణాళికా సంఘం వేసిన కమిటీలు సహితం ఇదే మాట చెప్పాయి. అంతెందుకు ఇప్పుడు మనం మాట్లాడుతున్న కోనేరు కమిటీ '48 శాతం భూమి నేడు గిరిజనేతరుల చేతుల్లో ఉంది. ప్రతి సంవత్సరం వం దలాది ఎకరాల భూమి గిరిజనేతరుల చేతుల్లోకి పోతుంది. గట్టిపాలన చర్యలు తీసుకోకపోతే, కొంతకాలానికి గిరిజనుల చేతుల్లో భూమి లేకుండాపోయే ప్రమాదం ఉంది.' దేశంలోని 5వ షెడ్యూ ల్ ప్రాంతాలలో మరెక్కడా లేని విధంగా ఇక్కడ 1/70 చట్టం ఉన్నప్పటికీ, ఆ చట్టం క్రింద నమోదైన కేసులలో 50 శాత గిరిజనేతరులకే అనుకూలంగా పరిష్కారమైనాయి. గత 43 సంవత్సరాలలో గిరిజనేతరులకు అనుకూలంగా వచ్చిన తీర్పులపై అప్పీళ్లు వేయాలని కోనేరు కమిటీ (9.11) సిఫార్సు చేయడం, 2008 మార్చి నెలలో సాంఘిక సంక్షేమ శాఖ ఉత్తర్వులు ఇవ్వటమూ జరిగింది.
కానీ ఎక్కడా ఇవి అమలు కాలేదు. కమిటీ చెప్పినట్లుగా, 2008-2013 మధ్య మరికొంత భూమి ఆదివాసీల చేతుల్లో నుంచి జారిపోయింది. అన్నింటికన్నా హాస్యాస్పదమైన విషయం ఏమిటంటే ఈ కేసులను పరిష్కరించే ఎల్.టి.ఆర్. కోర్టులలో సిబ్బంది, అధికారులు, మౌలిక వసతులు లేవు. వాటిని పటిష్ఠ పరచడానికి ప్రభుత్వం ఎలాంటి ప్రయత్నం చేయలేదు. ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే ఆదివాసీ ప్రాంతాలలో చొరబడిన గిరిజనేతర వర్గాల ప్రయోజనాలను ముట్టుకోవడానికి ఎవరూ సిద్ధంగా లేరు.
రాష్ట్ర కార్యదర్శి, ఆంధ్రప్రదేశ్ వ్యవసాయ వృత్తిదారుల యూనియన్
2007 సెప్టెంబర్‌లో రాష్ట్ర ప్రభుత్వం జీవో నెంబర్లు 1049, 1176 ద్వారా 90 సిఫార్సులను ఆమోదించినట్లు, 12 సిఫార్సులను తిరస్కరించి మరో రెండు సిఫార్సులపై నిర్ణయాన్ని వాయిదా వేసినట్లు తెలిపింది. ఈ సిఫార్సుల అమలుతీరును ఎప్పటికప్పుడు పర్యవేక్షించేందుకు ఒకటి, రెండు కాదు ఏకంగా మూడు కమిటీలను, ఒక సీనియర్ ఐఏఎస్ అధికారిని అదనపు కమిషనర్‌గా నియమించారు. 2009 నాటికి ఆమోదించిన 90 సిఫార్సులలో 65 సిఫార్సులపై జిల్లా కార్యాలయాలకు ఆదేశాలు వెళ్ళాయి. రాజధానిలో భూమి శిస్తు కమిషనర్, రెవిన్యూ శాఖ ముఖ్య కార్యదర్శి నుంచి వెళ్ళిన 65 సిఫార్సుల ఉత్తర్వులలో ఎన్ని అమలుకు నోచుకున్నాయి? క్షేత్రస్థాయిలో వాటి ప్రభావం ఏమిటనే ప్రశ్నను ఒక నిమిషం పక్కనపెడితే 2009 నుంచి ఇప్పటి వరకు గడిచిన మూడేళ్లలో ఎలాంటి ప్రగతి లేదు. మిగిలిపోయిన 25 సిఫార్సులకు ఇంకా ఆదేశాలు వెళ్ళవలసి ఉంది. బాధాకరమైన విషయం ఏమిటంటే ఉండిపోయిన 25లో 10 ఆదివాసీల భూమి సమస్యకు, 4 భూవాజ్యాలకు, 3 భూ సంస్కరణల చట్టం అమలుకు సంబంధించినవి. ఎస్సీ, ఎస్టీ సబ్‌ప్లాన్ చట్టం తెచ్చామని చంకలు గుద్దుకుంటున్న పాలక వర్గం దళిత, ఆదివాసీలకు సంబంధించిన భూ సమస్య పరిష్కారంలో వారి చిత్తశుద్ధి ఏపాటిదో ఇది తెలియజేస్తుంది.
పేదలకు కావలసింది కమిటీలు, సిఫార్సులు, జీవోలు కాదు వారికి కావలసింది భూమి. కోనేరు కమిటీ సిఫార్సులకు ముందు తరువాత రాష్ట్రంలో భూమి సమస్యపై ఎలాంటి మార్పు లేదు. 1973 భూసంస్కరణ చట్టం గూర్చి ఇప్పుడు ఎవరికీ గుర్తులేదు. భూములను వివిధ రూపాలలో బదిలీ చేసేవారు తాము సీలింగు చట్టాన్ని ఉల్లంఘించలేదని రిజిస్ట్రేషన్ కార్యాలయంలో డిక్లరేషన్ ఇవ్వాలి. సంబంధిత భూ సంస్కరణల ట్రిబ్యునల్ నుంచి నో అబ్జక్షన్ ధృవపత్రాన్ని అమ్మకందారు పొందవలసి ఉంటుంది. ఈ రెండు అంశాలను మరోసారి గుర్తుచేస్తూ కోనేరు కమిటీ 4.14, 4.15ను చేసింది. వీటిని ఆమోదించిన రాష్ట్ర ప్రభుత్వం 2007 నవంబరు నెలలో రెండు మెమో ఉత్తర్వులను జిల్లా కలెక్టర్లకు, రిజిస్ట్రేషన్ శాఖలకు ఇచ్చింది. కానీ రాష్ట్రంలో ఎక్కడా వీటిని అమలుచేయడం లేదు.
మరో మంచి ఉదాహరణ ఆదివాసీ భూమి సమస్య. భూమి సమస్య పరిష్కారం కాకపోవడమే ఆదివాసీ ప్రాంతాలలో అలజడికి కారణమని అందరూ అంగీకరిస్తారు. ప్రభుత్వాలు, ప్రణాళికా సంఘం వేసిన కమిటీలు సహితం ఇదే మాట చెప్పాయి. అంతెందుకు ఇప్పుడు మనం మాట్లాడుతున్న కోనేరు కమిటీ '48 శాతం భూమి నేడు గిరిజనేతరుల చేతుల్లో ఉంది. ప్రతి సంవత్సరం వం దలాది ఎకరాల భూమి గిరిజనేతరుల చేతుల్లోకి పోతుంది. గట్టిపాలన చర్యలు తీసుకోకపోతే, కొంతకాలానికి గిరిజనుల చేతుల్లో భూమి లేకుండాపోయే ప్రమాదం ఉంది.' దేశంలోని 5వ షెడ్యూ ల్ ప్రాంతాలలో మరెక్కడా లేని విధంగా ఇక్కడ 1/70 చట్టం ఉన్నప్పటికీ, ఆ చట్టం క్రింద నమోదైన కేసులలో 50 శాత గిరిజనేతరులకే అనుకూలంగా పరిష్కారమైనాయి. గత 43 సంవత్సరాలలో గిరిజనేతరులకు అనుకూలంగా వచ్చిన తీర్పులపై అప్పీళ్లు వేయాలని కోనేరు కమిటీ (9.11) సిఫార్సు చేయడం, 2008 మార్చి నెలలో సాంఘిక సంక్షేమ శాఖ ఉత్తర్వులు ఇవ్వటమూ జరిగింది.
కానీ ఎక్కడా ఇవి అమలు కాలేదు. కమిటీ చెప్పినట్లుగా, 2008-2013 మధ్య మరికొంత భూమి ఆదివాసీల చేతుల్లో నుంచి జారిపోయింది. అన్నింటికన్నా హాస్యాస్పదమైన విషయం ఏమిటంటే ఈ కేసులను పరిష్కరించే ఎల్.టి.ఆర్. కోర్టులలో సిబ్బంది, అధికారులు, మౌలిక వసతులు లేవు. వాటిని పటిష్ఠ పరచడానికి ప్రభుత్వం ఎలాంటి ప్రయత్నం చేయలేదు. ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే ఆదివాసీ ప్రాంతాలలో చొరబడిన గిరిజనేతర వర్గాల ప్రయోజనాలను ముట్టుకోవడానికి ఎవరూ సిద్ధంగా లేరు.
రాష్ట్ర కార్యదర్శి, ఆంధ్రప్రదేశ్ వ్యవసాయ వృత్తిదారుల యూనియన్
Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated : 13/6/2013
Wednesday, June 12, 2013
Laxmipeta ante Laxyam Leda By Bojja Tarakam Senior Advocate
Sakshi Telugu News Paper Dated : 13/6/2013
A sure way to produce Dalit dropouts By UDIT RAJ HANY BABU
- UDIT RAJ
- HANY BABU
The article in The Hindu by Mr. Shashi Tharoor, Minister of State for Human Resource Development, on the four-year undergraduate programme (FYUP) in the University of Delhi (Op-Ed, “Drop the rhetoric, start the debate,” June 1, 2013) raises certain important issues.
Mr. Tharoor, like most of the mainstream media in India, seems to be unaware of the arguments that are currently being made in opposition to the FYUP. The issue is no more confined to course structure or syllabi. Scheduled Caste, Scheduled Tribe and Other Backward Class (SC/ST/OBC) groups have advocated caution on the potential of the new programme to make the reservation policy mandated by the Constitution nugatory, as a large number of students from SC/ST/OBC groups may not be able to complete four years of education. The multiple exit points may become death traps for these students. In spite of the claims made by the university that every student can do a four-year honours degree in the new scheme, the percentage of reserved category students will dwindle in the third and fourth years. They will exit with unequal degrees, the equalising force of education will be lost, and the social stratification will be further hardened.
Students from socially and economically backward communities, persons with disabilities, and linguistic and ethnic minorities have also expressed concerns that are yet to be satisfactorily addressed by the university. In fact, while disposing of an appeal challenging the FYUP on behalf of students with visual impairment, the Supreme Court warned the university that it “has to bear in mind the need of sensitivity and expected societal responsiveness” in the implementation of the new programme (Sambhavana v. University of Delhi). The apex court stopped short of intervening in the matter, as they did not consider themselves “experts.”
The question is not about the autonomy of the university, but whether the Government of India can turn its face the other way when the mandate of the Constitution is made a mockery of by the university. It is the duty of the government to ensure the success of the steps taken for the “advancement of … socially and educationally backward classes of citizens or for the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes” as mandated by Article 15(4). Any policy change that has the potential to endanger these steps can only be taken with exercise of due caution and care.
Apart from the Constitutional mandate of Reservation, Entry no. 66, List 1 of the Seventh Schedule of the Constitution vests with the Union “co-ordination and determination of standards in institutions for higher education.” It is precisely with this mandate that the University Grants Commission (UGC) was established by an Act of Parliament. When questions about standards and parity with other universities in India are raised, both the Government and the UGC cannot remain mute spectators.
The University of Delhi, like all central universities in India, is established by an Act of Parliament. The President of India, who is the highest executive authority of the State, is its Visitor, and has extensive powers. According to clause (7)(A) of the Delhi University Act, 1922, the Visitor has the power to “cause an inquiry to be made … in respect of any matter connected with the University” and to “annul any proceeding of the University.” As per Statute 11F, the Vice-Chancellor of the university is appointed by the Visitor. Thus, an autonomous educational institute in India functions within the larger structure of the state, and is subject to its ultimate control.
If the overall control of the university and the coordination of standards is very much in its hands, the government cannot shy away from its responsibility when the national education policy of the 10+2+3 system is replaced by another system without a national debate, especially when it threatens the fundamental policies of social affirmative action mandated by the Constitution. The lack of will to intervene from the government cannot be seen as arising out of “respect for autonomy,” as what is at stake is not the routine running of the affairs of the university. It can only seen as the encouragement and the promotion of an anti-poor, anti-SC/ST/OBC policy by the government.
The Minister’s comment that the FYUP is not the end of the world and that it is part of the freedom to experiment and fail is not in the least amusing. The failure of the FYUP experiment may not be the end of the world for the honourable ministers and their officials, but it will be precisely that for the thousands of students who will be made guinea pigs in this exercise.
Shashi Tharoor responds
Under the new DU scheme, there is a provision to award various degrees — Diploma, Bachelor’s Degree and Honours Degree on the completion of two, three and four years, respectively. Students not wishing to study for four years can exit after two or three years with a Diploma or a Bachelor’s Degree and can still return to obtain a four year Honours degree within a span of 10 years, if otherwise eligible. In other words, the programme gives unprecedented options to the students to pace their study years as they wish to.
The students receiving a Bachelor’s Degree (without Honours) will be full-fledged graduates on a par with graduates of other universities in terms of eligibility for employment. The existing reservation system in admissions, under government norms, will remain unchanged.
DU will not be unique. Currently, all the Indian Institutes of Technology, Indian Institutes of Science Education and Research, new law universities and some other general universities are offering five year integrated programmes with no exit option or degree after three years. The Indian Institute of Science, Bangalore, has started a four-year Bachelor of Science programme.
Under the Delhi University Act, 1922, the university is empowered to start new courses or programmes with the approval of its statutory authorities, the academic council, executive council and university court, all of whom accorded their approval with an overwhelming majority. Since the required procedures have been followed by the University, the question of annulling the FYUP by the Visitor does not arise.
(Dr. Shashi Tharoor is Minister of State for Human Resource Development.)
(Dr. Udit Raj is chairman, All India Confederation of SC/ST Organizations and convener, Joint Action Front for Democratic Education – SC/ST/OBC/Left. Dr. Hany Babu, who teaches English in the University of Delhi, is coordinator, Alliance of Social Justice and member, Joint Action Front for Democratic Education – SC/ST/OBC/Left.)
Keywords: Delhi University, DU Undergraduate course, DU new courses, FYUP, economically backward students, SC/ST students
The Hindu News Paper Dated : 13/6/2013
Subscribe to:
Posts (Atom)