Thursday, August 29, 2013

Ensuring identity for tribals in new states By Palla Trinadha Rao, Tribal Rights Activist

Ensuring identity for tribals in new states
 
There are weird demands by some to even chalk out Telangana state by clubbing tribal districts of Visakhapatnam, Srikakaulam and Vizianagaram, so that Telangana state will have access to the sea! 
 
Tribal identity and representation of tribal aspirations in current political developments is a very critical issue. Recent writings of Rama Melkote and E Revathi in The Hans India are evidence of the importance of the issue. This is not a rejoinder to the article written by Revathi in these columns with a caption Adivasis & Telangana on 27th August, although it does refer to it only to highlight why the tribal question is critical and how it is marginalised in the current discourse on separate states. The debate whether Telangana can represent the identity of Adivasis or their region is still unanswered.
 
There are several issues raised in these articles and the debate among several groups in the state. Let me draw the attention to a few important questions that require attention. Has tribal identity been represented by Telangana identity or Seemandhra identity? Will tribal aspirations be fulfilled by the new states? Is tribal identity contradictory to the identity of Telangana or Seemandhra states?
 
That tribal unrest continued for decades and intensified since the formation of Andhra Pradesh is indisputable. Several studies and Girglani Report have underscored the growing immiserization and alienation of the tribal peoples from the governance. Despite varied social mobilisation in the tribal belt of the state the exodus of non-tribals and the exploitation of the tribal people and resources has not been arrested. Recent movement for separate Telangana and the counter Seemandhra’s Samaikyandhra movement have totally ignored the aspirations of the tribal people’s struggle for justice.
 
These movements have ignored the tribal cause totally despite token sympathy occasionally but prevented the emergence and strengthening of the voices of the tribals. There seems to be no hope of justice for the tribal people in the new states as these states are going to be carved out on the sharing of the spoils. Tribal regions have become commodities for the politicians of both sides. 
 
There are weird demands by some to even chalk out Telangana state by clubbing tribal districts of Visakhapatnam, Srikakaulam and Vizianagaram, so that Telangana state will have access to the sea! There is total silence on compelling the tribals to pay for the price of bifurcation, in the form of distributing river Godavari and Polavaram project in exchange of the Telangana state.  This very silence is the indication of not only failing to represent tribal aspirations but also exposing the hollowness of Telangana identity as a consolidation of the tribal interests. More interesting, the claims of aspirants and opponents of separate Telangana statehood focus on haggling over Bhadrachalam division including the temple town of Bhadrachalam, in Khammam district with underlying interests, which are predictable. 
 
The claimants of both the regions wanted to capture the temple town which is a revenue spinning house for the tourism sector. Besides, the Seemandhra people have added interest to see the construction of Polavaram project in smooth manner without any future opposition from Telangana region. In fact, the entire Bhadrachalam agency division is a traditional tribal territory, situated in the Scheduled Area. Unfortunately the crusaders for and against Telangana have failed to acknowledge this fact and rights of adivasis over their domain.
 
Whether demand for a tribal state, which has been raised time and again since 1986, is anti- Telangana or anti-Seemandhra is crystal clear of the fact that the tribal peoples don’t see the separatist movements as consolidation of the voices of the exploited and the oppressed tribal peoples in the state. The tribal state demand is not against or favourable to the new states, it is only assertion of the truth that their identity is based on unique and distinct cultural and socio-political legacy. Also a spiritual cultural order that respects nature as the savior and to be protected for future generations which the consumerist development models of the new states do not imbibe or advocate in their new social order after the new states are carved. 
 
Attempts for bifurcation of the State should not interfere with the Schedule Areas of the State. The Indian Constitution provides a series of safeguards for the tribal people. General and special provisions are also applicable to tribal communities. The President and the Governors of the respective 5th Scheduled State are primarily responsible for safeguarding the provisions enshrined in the Constitution. The Tribal Advisory Council is set up, especially in the Fifth Schedule States, to advice on all matters pertaining to the welfare and advancement of the Scheduled Tribes under Article 244(1). Thus any decision of the UPA affecting the Scheduled Areas while carving Telangana from Andhra Pradesh should consult the constitutional body i.e Tribal Advisory Council. 
 
(The writer, an advocate, is a tribal rights activist)

The Hans India English News Paper Dated : 30/08/2013 

Dalits, castes and reservations By Kuldeep Nayar

August 30,2013, 06.50 AM  IST
I have not seen the Bharatiya Janata Party (BJP) criticizing the caste system although the party is all for the Hindu Rashtra (State). The party’s attention is focused on politics, not on social reforms. Its problem may well be the dictation by the RSS, a group of Brahmins, the uppermost caste
A Dalit (untouchable) was killed. His house was destroyed and his family, including a 10-year-old, was thrown out. The upper caste members did not like his audacity to hoist the national flag on the Independence Day at a disputed property which they had appropriated.
Discrimination is the bane of India where caste-prejudiced Hindus constitute 80 per cent of the population. The story of this Dalit came to light because one TV channel highlighted it. Otherwise, thousands of Dalits undergo similar rigours every day. They face the arrogance and zulum of upper castes. And there is no light at the end of the tunnel. 
More than 60 years ago, the Constitution banned untouchability. The freedom struggle had promised to break the shackles of the caste system after independence. First Prime Minister Jawaharlal Nehru even deleted the column of caste from applications, registers and forms for admission to schools and entrance examinations. Yet caste considerations have not lessened. Mahatma Gandhi, Father of the Nation, named the Dalit, Harijan (son of God). But Dalits found the nomenclature too patronizing and preferred to be called Dalits. A social evil or whatever the explanation, the feeling of discrimination in Hindu society has not abated. 
Even today a Dalit bridegroom cannot ride a horse while taking the barat (wedding procession) to the bride’s place. Roads at many places are closed to Dalits. As for their habitation, they continue to live in slums in the urban areas and on outskirts of villages. Some who claim to speak on behalf of Hindus seldom endeavour to eliminate the discrimination against Dalits who are also Hindus. 
I have not seen the Bhartiya Janata Party (BJP) criticizing the caste system although the party is all for the Hindu Rashtra (State). The party’s attention is focused on politics, not on social reforms. Its problem may well be the dictation by the RSS, a group of Brahmins, the uppermost caste.
Unfortunately, caste has penetrated the thinking of Muslims and Christians. The religions of both communities forbid discrimination. They preach equality. But when it comes to practice, they are not different from Hindus. Both of them treat with contempt the Dalits, who embrace Islam or Christianity to escape the caste hatred of Hindus. However, there is a case for concessions to such Dalits which former UP Chief Minister Mayawati, a Dalit, has suggested. But her fault is that she wants a quota in promotion of public servants. The demand has justifiably raised uproar in the country.
I think that whatever reservations, they should be given at the time of recruitment. Any reservation during the career would affect the morale of other caste civil servants who have come through a tough competitive examination. The Dalits wanting to join civil services also take the examination but the reservations give them an edge. The two main political parties, the Congress and the BJP, are supporting Mayawati’s amendment because they have their eyes set on votes in the 2014 elections. The quantum of reservations has gone up because the quota has been extended to the Other Backward Classes (OBC). 
They too want reservation in promotions. Many others are also want reservations. This is not possible because of a Supreme Court judgment. It has fixed 49.5 percent as the maximum limit for reservations. Even if Mayawati’s amendment is passed by Parliament, the court may consider it unconstitutional. A constitutional amendment to introduce reservations in promotions is sought to be passed in the Lok Sabha. The Rajya Sabha has already passed it despite opposition by Mulayam Singh’s Samajwadi Party from the OBC.
It appears that the political parties in the opposition had their way when the ruling Congress party, after putting up a brave fight against  quota in promotions, caved in. True, the Congress did not have a majority in the Lok Sabha. But it could have mustered the numbers if it had stood firm.
The reservations have been spelled out in the Constitution for  Dalits and tribals. But as the Supreme Court has pointed out, the benefits have been cornered by the creamy layer among Dalits. So is in the case of the OBC. Dalits and the OBC members should allow the advantage from reservations to go below. The problem is that the leaders, vocal as they are, manipulate to appropriate the maximum concessions. 
My knowledge of law, however limited, tells me that the column of caste in the form that the census enumerators ask violates the basic structure of the Constitution. They inquire about the caste. On the basis of such information economic benefits are distributed. This makes a mockery of the Constitution. Its Preamble says that people resolve to constitute India into a “sovereign socialist democratic republic.” Democracy and discrimination do not go together. 
My objection is also on another point. In the Keshavanand Bharti case, the Supreme Court said that the objectives in the Preamble constitute the basic structure of the Constitution. It means that Parliament, although elected directly by the people, cannot alter the basic structure. Surprisingly, the government does not realize the effect the introduction of quota in promotions will have on bureaucracy, the sheet anchor of the administration. 
Divide and rule was the dictum of the British who held India in bondage for 150 years. The nation needs to be integrated, however strong the forces out to stratify it are. The introduction of quota in services is an important policy decision. The government should have called a meeting of the National Integration Council which is meant to discuss such problems. Caste is something that affects the whole nation. The country cannot be pushed back to the dark ages. 

Affirmative action which America follows to give benefits to blacks is far better than the reservations which see no end.  But that is a different story, although Dr. B.R.Ambedkar, a Dalit, who outlined the Constitution, agreed unwillingly to reservation for 10 years only.  

The Hansindia English News Paper Dated : 30/08/2013 

Wednesday, August 28, 2013

విద్యావకాశాలు-నైపుణ్యాలు- By -బండమీది శ్రీనివాస్, పరిశోధక విద్యార్థి (ఇఫ్లూ) హైదరాబాద్


రిజర్వుడు కేటగిరిలో మిగిలిపోతున్న బ్యాక్‌లాగ్ ఉద్యోగాల నేపథ్యంలో, వాటికి గల కారణాల ను అధ్యయనం చేయడానికి, కేంద్ర ప్రభుత్వం వివిధ మంత్రిత్వశాఖలతోపాటు యూపీఎస్‌సీ, ఆర్‌ఆర్‌బీ, ఎస్‌ఎస్‌సీ వంటి బోర్డుతో కూడిన 20 మంది సభ్యులు గల కమిటీని ఏర్పాటు చేయడం ముదావహం. 2008లో స్పెషల్ రిక్రూట్‌మెంట్ డ్రైవ్ (SRD)ను ప్రారంభించి, పూర్తి స్థాయిలో బ్యాక్‌లాగ్ ఉద్యోగాలను భర్తీ చేయడానికి ప్రభుత్వం శ్రీకారం చుట్టింది. ఒకవైపు ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ అభ్యర్థులను బ్యాక్‌లాగ్ ఉద్యోగాలలో భర్తీ చేస్తూనే,బ్యాక్‌లాగ్‌కు గల కారణాలను సైతం అధ్యయనం చేయడం ప్రారంభించింది. 2013లో ఉద్యోగాల భర్తీ 75 శాతం వరకు జరిగిన బ్యాక్‌లాగ్ ఉద్యోగాలు ఇంకా మిగిలిపోతూనే ఉండడం ఆందోళన కలిగించే అంశం. అదే సందర్భంలో ఆయా మంత్రిత్వశాఖలు నిర్వహించిన ఒక పరిశీలనలో అభ్యర్థులలో నైపుణ్యత లేమిని ప్రధానంగా ప్రస్తావించడం గమనార్హం. దీనికి, సామాజికంగా, ఆర్థికంగా వెనకబడ్డ ఎస్సీ,ఎస్టీ, బీసీల ఉద్యోగ కల్పనకు సంబంధించి, విద్యారంగంలో సంస్థాగత మార్పులను తీసుకురావడంలో కేంద్ర, రాష్ట్ర ప్రభుత్వాల వైఫల్యమే ప్రధాన కారణం. రాష్ట్రంలో ఎస్సీ,ఎస్టీ, బీసీల విద్యావకాశాలను మెరుగుపరచడానికి 1984లో ఏర్పడ్డ సంక్షేమ గురుకులాలు, నేటికి సుమారు మూడు వందల వరకు అత్యుత్తమ ప్రమాణాలతో కూడిన విద్యనందిస్తున్నాయి. 

ఆరవ తరగతి నుంచి ఇంటర్మీడియట్ వరకు అన్ని రకాల వసతులు కల్పిస్తూ, కార్పొరేట్ విద్య సంస్థలకు దీటుగా విద్యార్థులను, చదువుతోపాటు సాంస్కృతిక, క్రీడారంగాలలో రాష్ట్రీయ, జాతీయ, అంతర్జాతీయ స్థాయిలో కూడా రాణించే విధం గా తయారు చేస్తున్నాయి. కానీ ఇంటర్మీడియట్ విద్యానంతరం డిగ్రీ చదువుల కోసం గురుకుల కళాశాలలు రెండు మాత్రమే (కర్నూల్, నాగార్జునసాగర్) ఉన్నాయి. నేడు ఉద్యోగానికైనా డిగ్రీ కనీస విద్యార్హత. ఈ తరుణంలో ప్రభుత్వం ఈ కళాశాలల సంఖ్యను పెంచకపోవడం ఉద్యోగార్జన లో పెను ప్రభావమే చూపిస్తుంది. అనేక పరిశోధనలు వెల్లడించినట్టుగా విద్యార్ధి జీవితంలో డిగ్రీ స్థాయి విద్య ఒక కీలక ఘట్టం. ఈ దశలో భావోవూదేకాలు ఎక్కువే. విద్యార్థులు తమ భవిష్యత్తును సమర్థవంతంగా, ప్రణాళికబద్ధంగా ఏర్పరచుకోవడం ఈ దశలోనే ప్రారంభం కావాలి. కానీ రాష్ట్ర ప్రభుత్వం మోడల్ స్కూల్స్ స్థాపించి ప్రాథమికోన్నత విద్యను, జిల్లాకో యూనివర్సిటీని ఏర్పరుస్తూ పీజీ విద్యను పెంపొందించే చర్యలు తీసుకున్న, సామాజికంగా వెనకబడినవర్గాల కోసం డిగ్రీ స్థాయి విద్యను అందించే ప్రక్రియలో విఫలమైంది. 

సంక్షేమ కళాశాలలలో వేల సంఖ్యలో ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ విద్యార్థులు తమ ఇంటర్మీడియట్ విద్య వరకు ముగించుకుని, సంక్షేమ డిగ్రీ కళాశాలలు లేక, ఇతర కళాశాలల్లో చదివే ఆర్థికస్తోమత లేక, కూలీలుగా మారుతున్నారు. లేదా ఏదో ప్రభుత్వ కళాశాలల్లో చదువుతూ పార్ట్‌టైం జాబులతో బతుకు బండి లాగుతున్నారు. ఇన్ని సంఘర్షణల నడుమ పోటీ పరీక్షల సంగతేమో గానీ అసలు డిగ్రీ పూర్తి చేయడమే పెను భారంగా మారుతుంది.ఈ ఏడాది పన్నెండు వేలకోట్లతో మన రాష్ట్ర ప్రభుత్వం ఎస్సీ,ఎస్టీ ఉప ప్రణాళికను అట్టహాసంగా ప్రకటించింది. దాంట్లో 40 శాతం బడ్జెట్‌ని మౌలిక సదుపాయాల కల్పనకు ఖర్చు చేస్తామన్నది. విద్యను ప్రధాన మౌలిక వనరుగా గుర్తించడంలో ప్రభుత్వం విఫలమైంది.మూడు గురుకుల డిగ్రీ కళాశాలలను మాత్రమే ప్రకటించడంలో గల ఔచిత్యమేమిటి? ప్రభుత్వానికి బడుగుల విద్య పట్ల చిత్తశుద్ధి ఇదే నా? ఇంటర్మీడియేట్ కళాశాలలలో ఇస్తున్న ఐఐటీ, జేఈఈ వంటి కోచింగ్‌ల తరహలో, సివిల్ సర్వీస్ నుంచి వివిధ పోటీ పరీక్షలకు సంసిద్ధం చేసినట్లయితే బడుగు జీవుల బతుకులు బాగుపడతాయి


Namasete Telangana Telugu News Paper Dated : 29/08/2013 

Tuesday, August 27, 2013

ముళ్లదారి By ఎం. ఎఫ్ గోపీనాథ్ రాసిన ‘నా పొగరు మిమ్మల్ని గాయపరిచిందా? అయితే సంతోషం’! పుస్తకానికి అల్లం రాజయ్య రాసిన ముందుమాటలోంచి కొన్ని భాగాలు


డాక్టర్ గోపినాథ్ తన పుస్తకానికి ముందుమాట రాయమంటే నేను ఆశ్చర్యపోయాను. అంత అనుభవం, లోతైన బహుముఖ అధ్యయనం నాకు లేదు. వేల సంవత్సరాలుగా ఎదుదురుగా నిలబడి యుద్ధం చేస్తు న్న, సర్వసంపదల సృష్టికర్తలైన ప్రజారాశుల్లో... ఆ సంపదను చేజిక్కించుకుని వారి మీద అధికారం చేస్తున్న ప్రజావ్యతిరేక పాలకపక్షాల లోతుపాతులు-కార్యకర్తగా, నాయకుడిగా ఆయన మమేకత్వం- విశ్లేషణ నాలాంటి వాడికి అందనిది.


అంటరాని కులంలో పుట్టి, కులాల ముళ్లకంచెలు దాటి, లేమిని ఎదిరించి, మారుమూల పల్లె ఎల్లలు దాటి-ఏకలవ్యుడిలా అనేక విద్యలు అభ్యసించినవారు ఆయన. అడుగడుగునా, దారి పొడుగునా రాజీలేని పోరాటంలో-ఒంటరిగా అనుభవించిన వొత్తిడి అనుభవిస్తున్న తీవ్రత మాటలకందనిది.
గజిబిజిగా అస్తుబిస్తుగా, వెనుకా ముందులుగా, కాలువలుగా, వాగుల్లాగా ప్రవహించిన వ్యాక్యాల లోతుల్లో తడి.. నా కళ్లల్లోకి ప్రవహించి.....



ఈ పుస్తకం చదవడానికి చాలారోజులు పట్టింది. ఇది రొమాంటిక్ ఫిక్షన్ కాదు. కథ కాదు-కవిత్వం కాదు- భయంకరమైన కఠోరవాస్తవం. రాసిన వాక్యాల వెంట, రాయని మరెన్నో తెలిసిన ఘటనలు చుట్టుము గోపి పల్లె బతుకు. మోకాలుముంటి దిగబడే దారులు, అడపాదడపా స్కూలుకు వచ్చే పంతుళ్ళు, ఊరి కొట్లాటలు, పసి మనసుల్లో ఎగిసిన, కలతపెట్టిన ఘటనలు... పశువులు, పంటలు, ఎండా, వానా, చలి, చేపలు, కన్నీళ్లు, కష్టాలు ప్రతిదీ-గుండె గొంతుకలోన గుబగుబలాడినయ్.
పల్లె-అందునా భారతీయ పల్లె-నిరంతర యుద్ధక్షేత్రం కదా! పల్లెలోని మనుషులు భూమి చుట్టు అల్లుకొని, కులాలుగా, వర్గాలుగా స్త్రీ పురుషులుగా, అనేక రకాలుగా విడిపోయి, ఒకరితోనొకరు తలపడుతూ, కలబడుతూ, హింసించుకుంటూ, నిత్యం గాయపడి నొప్పులతో బతుకుతారు కదా! దుర్భర దారిద్య్రం, అంతులేని వేదన-ఊపిరాడని పల్లెటూల్ల పిల్లగాండ్లు-అలాంటి ఒంటరితనాల్లోంచి-సంక్లిష్ట భారతీయ పల్లె బతుకు నుంచి బయటపడటానికి పడిన పాట్లు ఈ పుస్తకం...



భూమి కోసం, తాము సృష్టించిన సంపద కోసం ప్రజలు పోరాడుతున్న వేల సంవత్సరాల యుద్ధభూమి పల్లె-అయినా మాయోపాయాలతో సంపద పంచబడని, దోపిడీ చెక్కుచెదరని, స్థితిలో... సుదీర్ఘ యుద్ధాల్లో కూడా- తమ సృజనాత్మకతను, జ్ఞానాన్ని, అస్తిత్వాన్ని, వ్యక్తిత్వాన్ని కాపాడుకుంటూ కొనసాగుతున్న-తలవంచని కింది కులాల వీరయోధుల కుటుంబంలో నుండి సాగిన జీవనయానం-ఆయన యుద్ధ బీభత్స అనుభవాలు నన్ను కకావికలు చేశాయి. ఆయనలాగే నాకు ఆ పల్లె కలలు, నెత్తుర్లు చిమ్మంగా కొట్టుకున్న కలలు... సుదీర్ఘ యుద్ధాల పీడకలలు, పెనుగులాడినకొద్దీ మునుపటికన్నా లోతుగా దినదినం యుద్ధరంగంలోకి నెట్టబడుతున్న పల్లెలు-అడవులు-ఎక్కడేమిటి అన్ని రకాల సంపద, వనరులు, సుడిగాలిలా-ఎలుగడిలా పరివ్యాప్తమౌతున్న యుద్ధరంగంలో నిలబడి చావోరేవో తేల్చుకోవాల్సిన సందర్భంలో ఈ పుస్తకం...



గోపి పల్లె నుండి బయటపడిన కాలం-అన్ని రకాలుగా ప్రజాస్వామ్యం మాయ బట్టబయలైన సమయం. నెహ్రూ ప్రవచించిన సంక్షేమం-గాంధీ హరిజనోద్ధరణ కానరాలేదు. మరింత పేదవాళ్లయ్యారు. అంబేడ్కర్ ప్రవచించిన రాజ్యాంగంలోని సామాన్యుల హక్కులు కాలరాచివేశారు. తెలంగాణలో 1969 వరకు దళిత కులాలు పేద పిల్లలు గోపిలాగే అనేక ప్రశ్నలు లేవనెత్తారు. జీవతమొక అగ్నిగుండమని గుర్తించారు. 



ప్రపంచవ్యాపితంగానే ఇది కోపోవూదిక్త కాలం. దేశవ్యాప్తంగా రెక్కవిప్పుతున్న రెవల్యూషన్ నక్సల్బరీ కొత్తదారిలో యాంగ్రీ యంగ్‌మెన్ సమస్తాన్ని ప్రశ్నించడమే కాదు, దాన్ని మార్చాలని బయలుదేరిన యువకులు...1969లో మొదలైన తెలంగాణ విద్యార్థుల ప్రత్యేక తెలంగాణ పోరాటం-1972 వరకు 370 మంది విద్యార్థుల హత్యతో....మరోమారు తెలంగాణ రక్తసిక్తమైంది. అప్పటికే తెలంగాణ సాయుధపోరాటం చెల్లాచెదురైన అనుభవం తెలంగాణ ప్రజలకున్నది. ఎప్పటిలాగే ప్రజలు తమ బిడ్డలను పోగొట్టుకుం అధికారాన్ని, ఆస్తుల్ని పంచుకున్నారు. కాని మానని గాయం మాటేమిటి? అది లోలోపల సలిపింది. రగిలింది. 1974 వరకు తెలంగాణలో అన్ని యూనివర్సిటీల్లోని ఆ మాటకొస్తే రాష్ట్రంలోని అన్ని యూనివర్సిటీల్లోని-విప్లవ విద్యార్థులు స్పష్టమైన ప్రణాళికతో ఏకమయ్యారు. రాడికల్ విద్యార్థి సంఘంగా ఏర్పడి ‘రోడ్ టు రెవల్యూషన్’ రచించుకున్నారు. ఉస్మానియాలో జార్జిడ్డిని మతవాదులు చంపేశారు. అగ్గిరాజుకుంది. అత్యవసర ప్రకటన తర్వాత దేశమే పెద్ద జైలు అయ్యింది. నిర్బంధంలో జైళ్లు కొత్త రకం పాఠశాలలయ్యాయి. చరివూతను, రాజకీయాలను, తత్వశాస్త్రాన్ని, ఉత్పత్తి, పంపకం, పెట్టుబడి భూమిక గురించి, భూమి గురించి తెలుసుకున్నారు.



ఎమ్జన్సీ ఎత్తివేత తరువాత రాడికల్ విద్యార్థులు ‘రోడ్ టూ రెవల్యూషన్’లో భాగంగా తెలంగాణలో పెద్ద ఎత్తున ఉద్యమాల్లో లీనమయ్యారు. ఈ రోడ్డు మీదికొచ్చి కలిసిన గోపి 1978 ఫిబ్రవరిలో రాడికల్ విద్యార్థి సంఘానికి రాష్ట్ర ప్రధాన కార్యదర్శిగా ఎన్నికయ్యాడు. చెరుకూరి రాజకుమార్(ఆజాద్) ఈ సంఘానికి అధ్యక్షునిగా ఎన్నికయ్యాడు. 
ప్రపంచంలోనే మొదటిసారిగా విద్యార్థులు గ్రామాలకు తరలారు. అదివరదాకా స్కూళ్లు, కాలేజీల్లో కల్లబొల్లి చదువుల స్థానే-వాళ్ల గ్రామాలను, ప్రజల జీవితాన్ని మార్క్సిజం వెలుగులో అధ్యయనం చేశారు. ప్రజల దగ్గరికి విద్యార్థులు వెళ్లడమనే ప్రక్రియ ఉత్తర, దక్షిణ తెలంగాణల్లోనే కాదు-కోస్తాలో, రాయలసీమలో ఒక ఉప్పెనలా సాగింది. 



అయితే ఈ పుస్తకం మర్యాదస్తుల పుస్తకం ఎంత మాత్రం కాదు. తనకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచి నిరంతరం అవమానపరిచే-గాయపరిచే-హత్యచేసే ప్రపంచంలో ఒక దళితుడి తీవ్రమైన తిరుగుబాటు గొంతు. ఇది కల్పిత సాహిత్యం కాదు. కటిక వాస్తవం. సాంప్రదాయిక పద్ధతికన్నా భిన్నంగా మన సాహిత్య వాతావరణానికి అలవాటులేని పద్ధతిలో ఇలాంటి పుస్తకం రాయడంపచురించడం ఒక సాహసమే.అక్టోపస్‌లాగా, మృత్యువులా విస్తరిస్తున్న ప్రపంచీకరణ నేపథ్యంలో..వూపపంచ ప్రజలందరు తమ బలం, బలహీనతలను అంచనా వేసుకోవడానికి ముఖ్యంగా ప్రజా ఉద్యమాలు ఈ పుస్తకాన్ని అధ్యయనం చేయాలి. ప్రజా పోరాటాల్లో సమస్త కులాలు, సమస్త శక్తులు భుజం భుజం కలిపి పోరాడడానికి ఈ పుస్తకం తోడ్పడుతుంది..



ఈ పుస్తకం నా అంచనా ప్రకారంగా రెండు రకాలుగా ప్రతి స్పందనలు చెలరేగడానికి కారణం కాగలదనిపిస్తున్నది. దొంగకు తేలుకుట్టినట్లు ఈ పుస్తకాన్ని పట్టించుకోకపోవడం. రెండోది వాయిపూంట్ రియాక్షన్. ఇంతదూరం నడిచి కూడా.. గోపి కత్తి అంచు మీదనే ఉన్నాడనిపిస్తుంది. ఇందులోని కొన్ని మాటలు మార్చవచ్చు. తొలగించవచ్చు. తద్వారా గోపికి మంచి పేరు రావచ్చు. మేధావిగా గుర్తింపు పొందవచ్చు. శత్రువులు తగ్గిపోవచ్చు... అయితే ఇది దృక్పథానికి సంబంధించిన సమస్య. ఇది లొంగిపోవడానికి, పోరాడటానికి సంబంధించిన సమస్య. లొంగిపోవడం, పోరాడటం అనేవి మనిషి పుట్టుకతోనే దోపిడీ సమాజాల్లో వెంటాడేవి. పోరాడటం గోపి నడక, ఆచరణ, నైజం.. అయినా పోరాటం మనిషి తనంతట తాను ఎంచుకునేది కాదు. అది అనివార్యంగా రుద్దబడేది. అత్యంత విషాదం ప్రపంచంలో ఇదే. ఈ కాలంలో ప్రపంచంలో ఏ మనిషి యుద్ధం బయట ఉండగలడు?అనూహ్య ప్రదేశమైన అబూజ్‌మడ్ ఇప్పటికీ కులం, మతం, స్వంత ఆస్తి తెలియని ఆదివాసుల మీద ప్రజాస్వామిక గణతంత్ర ప్రభుత్వ సైన్యం ఆధునిక ఆయుధాలతో మానవ రహిత యుద్ధ విమానాలతో దిగుతోంది. మూలవాసుల ఆస్తుల్ని, దేశాల సరిహద్దుల్ని చెరిపేసి కొల్లగొట్టబడే ప్రపంచీకరణ అనే సామ్రాజ్యవాద గొప్ప దోపిడీ సన్నివేశం లో ప్రతిదీ ఒక పేలే తుపాకే. అది కొండచిలువలా నోరు తెరుచుకున్న రోడ్డు కావచ్చు. కుప్ప తెప్పలుగా విస్తరించే నెట్ వర్కులు, మీడియా మాయాజాలం కావచ్చు. అది స్వైన్ ఫ్లూ కావచ్చు. ఎయిడ్స్ కావచ్చు. కార్చిచ్చులా గుప్పుమనే మరేదైనా కావచ్చును...



భారతదేశంలో ఆడ మగ, ముసలి ముతక, పిల్లా పీచు అన్ని కులాలు దళారులుగా లొంగిపోవడానికి లక్షల కోట్ల రూపాయల పెట్టుబడి వేల సంస్థలు నెట్ వర్కులు, టీవీలు, ప్రభుత్వాలు పనిచేస్తున్నాయి. అట్లా లొంగిపోకుండా, దళారులుగా రూపాంతరం చెందకుండా మిగిలిన వారిపై దాడి కోసం భారత దేశం మనం చెల్లించే పన్నులతో ప్రపంచంలోని ఆయుధాలన్నీ కొనుగోలు చేసి అమెరికా వారి పర్యవేక్షణలో పెద్ద యుద్ధ రంగం సిద్ధం చేస్తోంది. 
అదిగో అలాంటి సన్నివేశంలో, సందర్భంలో పోరాడే ప్రజల పక్షాన నిలబడి లోపలి, బయటి వైరుధ్యాలను మనతో పంచుకుంటున్నాడు.. అలాంటి జ్వరతీవూవత గల గోపిని ఆలింగనం చేసుకుంటూ... ... 

-అల్లం రాజయ్య



(ఎం. ఎఫ్ గోపీనాథ్ రాసిన ‘నా పొగరు మిమ్మల్ని గాయపరిచిందా? అయితే సంతోషం’! పుస్తకానికి అల్లం రాజయ్య రాసిన 
ముందుమాటలోంచి కొన్ని భాగాలు...)

Namasete Telangana Telugu News Paper Dated : 28/08/2013 

ఐసిడిఎస్ పరిరక్షణ అవశ్యం By ఎఆర్‌ సింధు

సమగ్ర శిశు అభివృద్ధి పథకం (ఐసిడిఎస్‌) ప్రపంచంలోనే ఈ తరహా పథకాల్లో అతి పెద్ద పథకమని భారత ప్రభుత్వం చెప్పుకుంటోంది. కానీ ఇతర దేశాల్లో విద్య, ఆరోగ్యం వంటి ప్రభుత్వ సేవల్లో ఇదొక భాగమని ప్రముఖ ఆర్థికవేత్త ప్రొఫెసర్‌ జయతీ ఘోష్‌ చెప్పారు. అఖిల భారత అంగన్‌వాడీ కార్మికులు, హెల్పర్ల సమాఖ్య (ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌) 'ఐసిడి ఎస్‌ను కాపాడేందుకు ఉమ్మడి ఉద్యమం ఆవశ్యకత' అనే అంశంపై జాతీయ వర్క్‌్‌షాప్‌ను నిర్వ హించింది. ఈ సందర్భంగా 'సంక్షేమ పథకాలు, ఐసిడిఎస్‌ మిషన్‌పై ప్రభుత్వ విధానాలు' గురించి ఆమె ప్రసంగించారు. తగిన నిధులు కేటాయించి దీన్ని శాశ్వత వ్యవస్థలో భాగంగా చేయడానికి బదులుగా ప్రభుత్వం దీన్ని ఒక బృహత్తర ప్రాజెక్టు (మిషన్‌)గా మార్చిందన్నారు. తద్వారా దీన్ని ఇంకా తాత్కాలికమైన పథకంగానే కొనసాగిస్తోందని విమర్శించారు. బాలల వికాసానికి, అభివృద్ధికి సంబంధించి ప్రపంచంలోనే అత్యంత దుర్భరమైన స్థితిలో భారత్‌ ఉందని సంబంధిత గణాంకాలు సూచిస్తున్నాయని తెలిపారు. అంగన్‌వాడీ ఉద్యోగులకు సంబంధించి పటిష్టమైన కార్మికోద్యమం ఉన్నందున, స్పష్టమైన దృక్పథం ఉన్నందున పోషకాహార లోపాన్ని, ఉద్యోగుల దయనీయమైన పని పరిస్థితులను మనం అందరి దృష్టికీ తేగలిగామని, ఐసిడిఎస్‌ను కాపాడుకోవడం భారత్‌కు చాలా ముఖ్యమని అన్నారు. పైగా కార్మికులు, రైతులు, వ్యవసాయ కార్మికులు, మహిళా సంఘాల నుంచి మరింత ఎక్కువగా చొరవ తీసుకోవడం ఇంకా అవసరమని ఆమె పేర్కొన్నారు. ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ ప్రధాన కార్యదర్శి ఎఆర్‌ సింధు 'ఐసిడిఎస్‌ మిషన్‌ : ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ దృక్పథం, సంయుక్త కార్యాచరణకు ఆవశ్యకత' అనే అంశంపై ఒక పత్రాన్ని సమర్పించారు. ఐసిడిఎస్‌ను పటిష్టపరిచేందుకు జరుగుతున్న పోరాటాలు, ప్రచారాల్లో సమాఖ్య అగ్రభాగాన ఉంది. భారతదేశంలోని పిల్లలకు ఆహారం, పోషకాహారం, ఆరోగ్యం, విద్య హక్కులకు ఐసిడిఎస్‌ హామీ కల్పిస్తోంది. పిల్లలను చూసేందుకు క్రెచ్‌లు ఉండాలంటూ పోరాడడం మహిళల హక్కు అని ఆ పత్రంలో పేర్కొన్నారు. సేవల రంగంలోని కార్మిక ఉద్యమం తమ పోరాటాలను, కార్మికులకు మరింత మెరుగైన పని పరిస్థితులు ఉండేలా చూడడానికి, మరింత మెరుగైన మౌలిక సదుపాయాల కోసం ప్రజలు చేసే పోరాటాలకు అనుసంథానించడం చాలా కీలకమని ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ పరిగణిస్తోంది. లబ్ధిదారులతో పాటు సిఐటియు, ఎఐకెఎస్‌, ఎఐఎడబ్ల్యుయు, ఐద్వా, ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ వంటి సంఘాలు 2008లో ఐసిడిఎస్‌ను కాపాడండి అని పెద్ద ఎత్తున ప్రచారం చేపట్టాయి. ఆ సంవత్సరంలోనే భారత ప్రభుత్వం ఐసిడిఎస్‌లో కొన్ని తిరోగమన మార్పులు చేయడానికి ప్రయత్నించింది. ఈ మార్పులు ఆ పథకానికే పెను విఘాతంగా మారాయి. 2008 అక్టోబరు 22న న్యూఢిల్లీలో సేవ్‌ ఐసిడిఎస్‌ అంటూ ఒక జాతీయ సదస్సు నిర్వహించారు. ఐసిడిఎస్‌ను సార్వజనీనం చేసి పటిష్టపరచాల్సిందిగా కోరుతూ ప్రధానికి ఉమ్మడి లేఖ పంపారు. కొన్ని రాష్ట్రాల్లో రాష్ట్ర స్థాయి సదస్సులు కూడా నిర్వహించారు. ఐసిడిఎస్‌ను ఒక మిషన్‌గా మార్చాలని భారత ప్రభుత్వం ఇటీవలే నిర్ణయించింది. దీని వెనుక గల ప్రధాన ఉద్దేశం ప్రైవేటీకరణకు మొగ్గు చూపడం, ప్రపంచ బ్యాంక్‌ ప్రతిపాదనల మేరకే ఇదంతా జరుగుతోంది. ఇటువంటి ప్రతిపాదనలన్నింటినీ తీవ్రంగా వ్యతిరేకించాల్సిన అవసరం ఉంది. ఈ ఏడాది ఫిబ్రవరి నుంచి అంటే గత ఐదు నెలలుగా దేశవ్యాప్తంగా ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ ఉధృతంగా ప్రచారం చేపట్టింది. 10 లక్షలకు పైగా కరపత్రాలను పంచింది. జులై 10ని బ్లాక్‌ డేగా పాటించింది. రెండు స్థాయిల్లో రెండు అంశాలపై ప్రజా సంఘాలతో కలిసి పనిచేసిన అనుభవం ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌కు ఉందని ఆమె చెప్పారు. మొదటిది, ఐసిడిఎస్‌ను పటిష్టపరచాలన్నది, రెండవది, పేద రైతులు, వ్యవసాయ కార్మికులు, మహిళలు వంటి సమాజంలోని వివిధ వర్గాల వారిని ఒక తాటిపైకి తేవడంలో ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ కార్యకర్తల సహాయం తీసుకోవడం. ఐసిడిఎస్‌ మిషన్‌ ప్రతిపాదనలను వివరిస్తూ, ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ వైఖరిని తెలియజేస్తూ వర్క్‌షాప్‌లో పత్రాలను పంపిణీ చేశారు. ఐసిడిఎస్‌ను కాపాడాలని కోరుతూ జరుగుతున్న ఉద్యమాన్ని మరింత పటిష్టపరిచేందుకు గానూ లబ్ధిదారుల, ప్రజా సంఘాల సహాయాన్ని ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ కోరుతోంది. ఐసిడిఎస్‌ను పటిష్టపరిచేందుకు భవిష్యత్‌ కార్యకలాపాలకు గల అవకాశాలను కూడా సూచించింది. అంగన్‌వాడీల్లో సేవలపై ప్రచారాన్ని నిర్వహించడం, దీని ప్రాధాన్యత, దాన్ని ఇంకా ఎలా మెరుగుపరచాలి అనే అంశంపై, అంగన్‌వాడీలు కమ్‌ క్రెచ్‌ల డిమాండ్లు, నాణ్యమైన ఆహారం, ప్రీ స్కూల్‌ చదువు, మౌలిక సదుపాయాలు, కమ్యూనిటీ ప్రాతినిధ్యం పేరుతో యూజర్‌ ఛార్జీలను విధించడానికి నిరసనగా నేరుగా జోక్యం చేసుకోవడం, అవినీతికి, ప్రైవేటీకరణకు వ్యతిరేకంగా ప్రచారం సాగించాల్సి ఉంది. ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ ఆఫీసు బేరర్లు రాష్ట్ర స్థాయిలో వివిధ అంశాలపై తమ అనుభవాలను కూడా పంచుకున్నారు. జోక్యం చేసుకోవాల్సిన అవసరం, అందుకు గల సాధ్యాసాధ్యాలను స్పష్టం చేశారు. కోశాధికారి సరోజ్‌ శర్మ హిమాచల్‌ ప్రదేశ్‌ అనుభవాలను వివరించి చెప్పారు. ఏడాదిలో తొమ్మిది నెలలు మాత్రమే పోషకాహారాన్ని ప్రభుత్వం సరఫరా చేస్తుంది. మిగిలిన కాలంలో అంగన్‌వాడీ కార్యకర్తలు, స్థానిక స్వయం సహాయ గ్రూపుల వారు ఈ మిగిలిన మొత్తమంతా స్థానికుల నుంచి సేకరించాల్సి ఉంటుందని చెప్పారు. సమాఖ్య కార్యదర్శి వీణా గుప్తా యుపి అనుభవాలను వివరించారు. అక్కడ కాంట్రాక్టర్లు పోషకాహారాన్ని అందజేస్తారు. పోషకాహార సరఫరాను ప్రారంభించేందుకు ఇప్పుడు ఇస్కాన్‌ను ఆహ్వానించారు. వారికి ఉచితంగా భూమి, అదనపు చెల్లింపులు, రాయితీలు అందజేస్తారు. అంగన్‌వాడీ కేంద్రాలకు ప్రభుత్వం చేసే ప్రస్తుత కేటాయింపులకు అనుగుణంగా ఆ రేట్లకు ఆహారాన్ని సరఫరా చేయడానికి వారు తిరస్కరిస్తున్నారు. అందువల్ల వారికి అదనపు చెల్లింపులు జరుపుతున్నారని చెప్పారు. సమాఖ్య కార్యదర్శి సంతోష్‌ రావల్‌ హర్యానా స్వయం సహాయ గ్రూపుల అనుభవాలను వివరించారు. గ్రామీణ నిరుపేద కుటుంబాల్లోని మహిళలకు వంట చేసే బాధ్యతలను అప్పగిస్తారు. వీరికి నెలకు రూ.200 నుంచి రూ.300 చెల్లిస్తారు. స్థానిక మహిళలు, అంగన్‌వాడీ కార్యకర్తల మధ్య శతృత్వం సృష్టించడానికి ప్రభుత్వం ఏ విధంగా ప్రయత్నిస్తోందో ఆమె వివరించారు. సమాఖ్య కార్యదర్శి కిషోరి వర్మ మధ్యప్రదేశ్‌ అనుభవాలను వివరించారు. రాష్ట్రంలో అన్ని స్థాయిల్లోనూ పేలవమైన, నాణ్యత లేని పోషకాహారాన్ని అందజేస్తున్నారని తెలిపారు. పోషకాహారాన్ని అందించడంలో జరుగుతున్న అవినీతిలో ముఖ్యమంత్రి భార్య నడిపే ఎన్‌జిఓ కూడా ఉంది. కాగా ప్రజా సంఘాల నేతలు వీటిపై ప్రతిస్పందిస్తూ పలు సూచనలు చేశారు. ఈ విషయాన్ని చేపట్టాలని సిఐటియు 14వ మహాసభ ఇప్పటికే నిర్ణయించిందని సిఐటియు అధ్యక్షులు ఎకె పద్మనాభన్‌ చెప్పారు. ఉమ్మడి ప్రచారానికి, ఉద్యమానికి అవసరమైన చొరవలు తీసుకోనున్నట్లు చెప్పారు. ఎఐకెఎస్‌ ప్రధాన కార్యదర్శి హన్నన్‌ మొల్లా ఇటువంటి కీలకమైన అంశంపై ఇటువంటి కార్యక్రమాన్ని నిర్వహించేందుకు సమాఖ్య చొరవ తీసుకోవడాన్ని అభినందించారు. కింది స్థాయి నుంచి మనం ఏదైనా చేయాల్సిన తరుణం ఆసన్నమైందని అన్నారు. అన్ని ప్రజా సంఘాల నేతలతో కలిసి ఒక జాయింట్‌ సర్క్యులర్‌ను జారీ చేయాలని ఆయన సూచించారు. ఇలాగే రాష్ట్రాల స్థాయిలో కూడా వర్క్‌షాప్‌లు నిర్వహించాలన్నారు. కింది స్థాయిలో భవిష్యత్‌ కార్యాచరణలకు ప్రణాళికలు రూపొందించాలని సూచించారు. అంగన్‌వాడీ కార్మికుల, హెల్పర్ల, మధ్యాహ్న భోజన కార్మికుల పోరాటాలకు మద్దతునివ్వాలని అఖిల భారత కిసాన్‌ సభ 33వ జాతీయ మహాసభ తీర్మానించింది. అంగన్‌వాడీ కేంద్రాల సేవలను తల్లీపిల్లలు పొందడం హక్కని, ఆ హక్కుకు హామీ కల్పిస్తూ చట్టాన్ని తీసుకురావాలని డిమాండ్‌ చేయాలని ఎఐఎడబ్ల్యుయు జాయింట్‌ కార్యదర్శి సునీత్‌ చోప్రా అన్నారు. ఐసిడిఎస్‌ను పటిష్టపరిచేందుకు జరిపే పోరాటాలకు తమ సంస్థ పూర్తి మద్దతునిస్తుందన్నారు. ఐసిడిఎస్‌ను పటిష్టపరిచేందుకు జరుగుతున్న పోరాటాలకు మద్దతుగా మహిళా సంఘాలు బాసటగా నిలవడం చాలా ముఖ్యమని ఐద్వా ఉపాధ్యక్షురాలు జాగ్మతి సంగ్వాన్‌ అన్నారు. పైగా ఇది మహిళా హక్కులో కీలకమైన భాగమని అన్నారు. ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌తో పాటు ఇటువంటి సమస్యలను చేపట్టేందుకు ఐద్వాకు చాలా అవకాశముందని అన్నారు. చివరగా, సిఐటియు కార్యదర్శి, ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ ఉపాధ్యక్షురాలు హేమలత ముగింపు ఉపన్యాసం చేశారు. కేవలం కార్మికుల హక్కుల కోసమే కాకుండా ఇతర ప్రజల హక్కుల సాధన కోసం కూడా పోరాడాల్సిన అవసరముందని, అవసరమైతే సంయుక్త కార్యచరణను, ఉమ్మడి జోక్యాలు కూడా చేపట్టాలని ఆమె నొక్కి చెప్పారు.


(వ్యాసకర్త ఎఐఎఫ్‌ఎడబ్ల్యుహెచ్‌ ప్రధాన కార్యదర్శి) 

Prajashakti Telugu News Paper Dated :    Thu, 22 Aug 2013,

Caste is in the air By By P.S. KRISHNAN, IAS (Rtd ) former Secretary to the Government of India



(Ashis Nandy. His remarks at the Jaipur Literature Festival that the most corrupt came from among the Scheduled Castes, the Scheduled Tribes and the Other Backward Classes became controversial.)

Ashis Nandy offers a supreme example of how attitudes generated by one’s position in the caste system do not change. By P.S. KRISHNAN

ONE of the fortes of Ashis Nandy’s social presentations is said to be irony. It is, therefore, ironical that the sociologist chose to make his assertion at the Jaipur Literature Festival that most of the corrupt came from the Other Backward Classes (OBCs) and the Scheduled Castes (S.C.) and now increasingly the Scheduled Tribes (S.T.) on January 26, 2013, India’s 64th Republic Day. To leave no doubt about his intent and thrust, he juxtaposed this with the example of West Bengal, which, according to him, has the least amount of corruption because the S.Cs, the S.Ts and the Backward Classes (B.C.) have not come anywhere near power and, therefore, is an absolutely clean State. A number of articles have appeared since then, most of them to say that he did not mean what he said and to portray him as a champion or partisan of the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs. He himself claimed that what he had said was strongly in favour of them. A relatively small number of articles portray him as a person sharing an anti-Dalit, anti-B.C., anti-women, world view.
Whatever be his real socio-psychological identity, what matters is whether he has committed a crime or not. Section 3(1) (x) of the Scheduled Castes and Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act, 1989, or the POA Act, states that if a non-S.C., non-S.T. person “intentionally insults… with intent to humiliate a member of a Scheduled Caste or a Scheduled Tribe in any place within public view”, it is punishable with imprisonment of not less than six months but extending up to five years and a fine. Ashis Nandy’s statement was made in the widest public view, telecast on many television channels and printed in many newspapers and in many languages. To call whole groups of communities corrupt and to say that they constitute most of the corrupt in the country is obviously an insult to the S.Cs and the S.Ts under the POA Act, and also against the B.Cs under Section 499 of the Indian Penal Code.
Victims of corruption 

To understand the enormity of the insult and its factual untruthfulness, it must be remembered that indisputably the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs have been the major victims of corruption. Corruption can be divided into two types. One is the traditional type of corruption automatically generated by the caste system, with “untouchability”, or the “Indian caste system” (ICS). The other type of corruption is the modern monetised financial corruption.


The diabolical “ICS” denied the S.Cs the right to own land and confined them to agrestic slavery and serfdom; today they are confined to agricultural labour and other labour such as manual scavenging and casual and unorganised labour in urban areas. The S.Ts were pushed back steadily from their own territories as agricultural civilisation advanced, and were relegated to inhospitable and remote plateaus and forests. The beginning of this process is illustrated by the Mahabharata episode of Khandava Dahana, or the burning of the Khandava forest. They have been steadily deprived of their lands. When they were pulled out of their tribal fastnesses to supplement the labour of the S.Cs in periods of rapid agricultural expansion, as in the 19th century for the reclamation of the Char lands in Bengal, they were reduced to conditions similar to that of the S.Cs. Both were denied access to education.
An ancient illustration of this, from the Mahabharata again, is the episode of the deprivation of Ekalavya, the most meritorious of archers, of his thumb by Dronacharya. Ekalavya is the ancient prototype of today’s S.Cs and S.Ts. Our civilisation and culture have many grand and noble features, but they are marred by the Dronacharya syndrome in relation to the S.Cs and the S.Ts and the Dusshasana syndrome in relation to women.
The B.Cs were confined to traditional occupations that provided manufactured products or primary non-agricultural products or services to the “upper” castes, particularly to the upper-caste elites, on terms grossly adverse and unfair to the former through “ICS”-related subsystems such as the notorious jajmani system. The “ICS”, along with its operational mechanisms, was a means of transferring the products of the labour of the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs to the country’s elite drawn from the upper castes. The value of such illegitimate corrupt transfer through the centuries would amount to crores and crores of rupees.
This process continues even today. This can be seen from every indicator of development and non-development and welfare and ill-fare.
Examples of this are the high proportion of the S.Cs among agricultural labourers, the low proportion of S.C-landowning cultivators, the wide disparities in literacy and education at every level between the S.Cs and the S.Ts on the one side and the socially advanced castes (SACs), that is, the non-S.C., non-S.T., non-B.C. castes, on the other. The disparities widen steadily at each higher level of education; in infant mortality, child mortality, malnutrition, anaemia and maternal mortality, where the S.Cs and the S.Ts are at one end and the SACs at the other; and in the denial/stifling of access, through direct and indirect means, for the S.Cs and the S.Ts to modern professions and higher positions in the public sector as well as in the burgeoning private corporate sector. In all these, the B.Cs stand between the S.Cs and the S.Ts at one extreme and the SACs at the other; they are usually closer to the former than to the latter.

There are plenty of data and evidence on these and other aspects that bring out the continuing exploitation of the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs and the resultant corrupt facilitation of accrual of assets and advantages by the elite (not the common generality) of the SACs. This is the basic corruption in India of which the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs, including the B.Cs of religious minorities, particularly B.C. Muslims who are converts from the oppressed classes of India as Swami Vivekananda pointed out, were and are the victims.
In the more modern sense of monetised or financial corruption, the perpetrators again are mainly individuals who are non-S.C., non-S.T. and non-B.C. This is not to attribute to common people belonging to these communities the vice of corruption. Many of them also share the plight of the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs on account of corruption, although their suffering does not match the agony of the latter from the continuing traditional, institutional corruption and modern, crass financial corruption.
If the amount involved in cases of corruption in India post-Independence, running into hundreds and thousands of crores of rupees, is considered, the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs are nowhere in the picture. A few individuals among them who have imbibed the culture of corruption from the upper-caste elite do not make any difference to the fact that the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs are the least corrupt in India.
Nandy’s trivialisation 

Ashis Nandy trivialises the thirst of the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs, including the B.Cs of the minority communities, to achieve equality with the SACs by claiming that he is making a pro-Dalit statement by wanting them to share the loot and become the equals of SACs in corruption. This is not the equality they seek. The S.Cs seek equality in land ownership through universal land ownership; freedom from agricultural servitude, bonded labour and child labour; equalisation in education at every level, humanly habitable conditions, facilities and connectivities in their miserable bastis; equality in access to health and medical services to reduce their below sub-Saharan levels of infant, child and maternal mortalities and malnutrition; equality with the SACs in every parameter of development and welfare; and freedom from “untouchability” and atrocities. Economic liberation and educational equality at every level and social dignity are what they seek and strive for against heavy odds.


This is also true of the S.Ts. In their case, insofar as land is concerned, they seek an end to the haemorrhage of their landholdings and the nibbling away of their territory. With appropriate modifications, these are also the aspirations of the B.Cs, including the B.Cs of minority communities, especially the B.Cs among Muslims. They are, in fact, trying to fulfil the constitutional objective of equality and, in particular, social equality, that is, equality in all parameters with the SACs for those who have been oppressed and deprived by the traditional social system. They do not aspire for equality in corruption, which is the form of equality that Ashis Nandy envisages for them. In fact, their goal is to create a new culture in which corruption in any form cannot have any place. In all my interactions with them for more than six decades, I have been emphasising that they should, while seeking their material development and empowerment, simultaneously repudiate the old corrupt culture and create a new culture of equality, human sensitivity, integrity—both financial and intellectual—and spirit of service.
Three shields 

(a) “Climate of Intolerance” argument—the S.C. the S.T. and the B.C. are victims, not perpetrators of intolerance.

The apologists of Ashis Nandy’s Republic Day utterance seek to provide three shields for him. One is to portray him as a victim of a climate of intolerance. This is another example of irony, a figure of speech in which Ashis Nandy is said to revel. It is the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs who are the victims of intolerance when they seek to secure their due place in society and economy.
When the S.Cs, through their hard labour and savings —most usually without the help of reservation as most of them are pre-matriculates—move away from their traditional enslaving occupations of agricultural servitude or scavenging to non-stigmatised and relatively free, though not high, occupations like fish-trading or construction labour and masonry, the houses of whole communities are reduced to ashes, and their hard-earned moveable property is destroyed and looted on some pretext or the other. The incidents at Gohana in Haryana in 2005 and at Dharmapuri in Tamil Nadu in 2012 are examples of this.
A whole village of tribal people was destroyed, their wells defiled, their fields laid to waste and their women raped in Vachati in Tamil Nadu in 1992. In Bihar this year, Dalit students who took up residence in the Ambedkar hostel to secure education and reclaim their forebear Ekalavya’s thumb were harassed and attacked by upper-caste students in the nearby Saidpur hostel who said, “You are Harijans. You have no right to read and write. Your work is to mend shoes and chappals. We will keep you as servants in our houses.”

India’s intellectuals, mostly drawn from the SACs, call them corrupt when they, at last, are able to enter the services of the state to a limited extent. The opinion openly expressed by Ashis Nandy is often privately expressed by a number of others belonging to the SACs. Their intellectual violence is of a piece with the physical violence meted out to Dalits in the past and in the present in all parts of the country.
Ashis Nandy is a supreme example of how attitudes in Indians generated by one’s position in the caste system do not change even with change of religion, say to Christianity, as in this case. Ashis Nandy’s case shows that the perspicacious observation of J.H. Hutton, the Census Commissioner of 1931, that “caste was in the air” in India and “neither the followers of Islam nor of Christianity could escape the infection of caste; even the change of religion does not destroy the caste system …” continues to be true.
(b) “Freedom of speech” argument—POA Act, a reasonable restriction under Article 19(2).
The second shield is that of freedom of speech and expression. Article 19(a), which enshrines this important freedom, is subject to clause (2) of Article 19 empowering the state to make any law which imposes reasonable restrictions on the exercise of this right in the interest of inter alia the security of the state, public order, decency or morality or in relation to defamation or incitement for an offence. To call the main victims of traditional and modern forms of corruption themselves corrupt is an offence against decency and morality and collectively defames three-fourths of the people of India. Further, an utterance like this emanating from a person held in high esteem by society would incite lesser mortals to hurl similar false and immoral insults at the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs. The POA Act is a law which inter alia places a reasonable restriction on the freedom of speech and expression to protect the S.Cs and the S.Ts from being insulted.
(c) “Nandy, a Dalits’ friend” argument.
The third shield is to portray Ashis Nandy as a friend of Dalits at heart. If so, one can only exclaim with Shakespeare: “Et tu Brute?” (Julius Caesar, Act III, Scene I). By collectively attributing corruption maximally to the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs, he has condemned most Indians and thus India as a whole. One can only lament with Mark Antony: “O, what a fall was there, my countrymen! Then I, and you, and all us fell down” (Julius Caesar, Act III, Scene III).

The rule of law and its implications 

As a democracy, we are under the rule of law. One of the basic tenets of the rule of law is that “Be thou however high, the law is always higher than you”. Naturally, the law must take its own course. To draw an analogy from the current prominent discourse, if a man is accused of rape, it is of no avail to show him as a god-fearing man or as a good man or as a man of charity. However good he might otherwise be, what matters is whether he has in fact committed rape or not. The women of India and their organisations have rightly demanded an end to all impunities in relation to women. This applies to the S.Cs, the S.Ts and the B.Cs. There should not be any impunity anywhere, however high or otherwise good a person accused of a criminal offence might be. A crime by anyone under the law is a crime. Its consequences can only be the same for all if proved by investigations and due process of law before the appropriate trial court and courts of appeal.

TV debaters and other intellectuals rightly complain that Indian laws are honoured more in the breach than in the observance. It is appropriate that they do not contribute to reducing the POA Act, a minimal shield for the most vulnerable people of India, into a paper tiger.



P.S. Krishnan is a former Secretary to the Government of India and has been in the field of social justice for more than six decades.
frontline Magazine Print edition : March 8, 2013

Equal opportunity in higher education By Kalpana Kannabiran


August 17,2013, 08.51 AM  IST
There has been a rumbling in the belly of social science habitations in India in the past year; a deep unease which squirts to the surface, sludge-like, in casual conversations between co-travellers, as if there is a sudden malfunction in a vital safety valve in the academic research industry.  Having been soaked with this sludge more than a couple of times, I think the issue merits some serious and open reflection. 

Since last year, the ICSSR has rolled out a series of programmes that support research on social marginality and vulnerability, to be carried out by scholars belonging to the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes.  There has been a systematic move to identify Dalit and adivasi/tribal scholars in every State, in State universities, research institutes and Central universities, and invite them to submit proposals, and even help them write proposals and conceptualise research projects.  

This has gone hand in hand with an increasing activity in screening proposals and making grants to scholars who do not belong to these categories, where, likewise, scholars across the range (very senior and very young and upcoming ones) are invited to think through projects that will lead to significant outcomes – theoretically and empirically.  There is all of a sudden a rush of activity in an institution otherwise known to be rather placid.  

The rumbling, however, is not about the increased activity and opportunity to scholars in the general category; that has been a birthright.  It is the former that draws ire.  I will cite two comments I was subjected to – one by a scholar affronted at criticism of his views by a reputed senior scholar who stated quite simply at a gathering, “I understand his position.  He has after all used caste as a vehicle of his personal mobility”.  The second comment by a senior academic was that the current fashion in the social sciences is the racialization of research.  These are otherwise enlightened scholars known for good work.  But that is the trouble, really.  

Inter-generational access within families and within castes not just to higher education but also to secure employment and unlimited research funding is not seen as resulting from social privilege, even when the numbers might be screaming this simple fact.  The critical lens remains a window to view the outside; it is not a mirror that details the marks of privilege on the self.  This naiveté in the comprehension of the far-reaching consequences of discrimination is pervasive in the academia in independent India, which has endowed privileged access in perpetuity to those belonging to groups not marked by the Constitution. 

The presumption of merit where caste/tribe is not stated, and the deafening silence on hegemonic social privilege that folds into academic privilege is left completely uninvestigated by the most critical of social science scholars and, by extension, by most institutions in their governance structures.  With all this opening of doors, it must be said the volume of research being carried out by SC/ST scholars is nowhere near overtaking the rest.  It is an opportunity being created by a public body in the hope that it might result in a redistribution of academic opportunities and capabilities, and the sludge of encrusted academic privilege is spewing over because the guarantee and monopoly of unmediated access is called into question.  

Let us look at just three aspects that open up by forcing the social science academy to be thoroughly representative.  First, as an example we may take the radical difference in standpoint, method, theory and politics that Professor MN Srinivas and Dr. BR Ambedkar represent.  We have in the contemporary history of social science in India few examples of such juxtapositions that are so essential to the development of a robust, critical academy.   How will we even begin to weave in diverse perspectives without diversity of social location of researchers?  It has been all too easily argued that the focus should be on the research subject and not on the researcher.    

Second, the lament on unjustifiable access to scholars belonging to the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes.  All the scholars being given research grants have obtained their doctorates, like other scholars, from different universities in the country – so their academic qualifications are about as good or as bad as those of their colleagues.  
Several of them hold positions in universities and research institutions, and have, therefore, made it through selection procedures that have formal standards. (That these standards are periodically “tweaked” to ensure claims in perpetuity and entrench exclusions in perpetuity is a widely acknowledged fact in the open academy, in the making of which these scholars and their forbears did not play a part).  

So these are all people who satisfy the minimum requirements for holding a research grant.  Notably, a significant number of these scholars belong to the first generation in their families to access higher education, a precious fact we cannot afford to lose sight of. Third, the charge that incompetence is being fostered and the bar lowered in the academy.  It is true that the social sciences in India have come in for rather serious criticism in the past for being of very poor quality barring a few noteworthy exceptions.  Again, this is not the making of scholars from disadvantaged groups.  The trend towards nepotism and formation of academic cartels that have all but destroyed critical social science has it origin at the opposite end.  

This is one side to the story.  On the other side, the training that is available to Dalit/ adivasi/ tribal scholars, as well as the opportunities they can access are often dependent on the good offices of decision makers, making such exposure halting and sporadic, if at all.  Justifiably, there is animosity and suspicion from these quarters of any measures for “inclusion” that are not driven from within – disconcerting as this may be for those that are committed to shifting the terms of engagement. 

In irrationally dismissing the claims to scholarship and research grants by Dalit/ adivasi/ tribal scholars we are denying them the right to equal opportunity to participate in shaping the agendas of research and influencing its outcomes – which can be fully ensured only through affirmative action.  Hostility and indifference to this important dimension of academic engagement results in practices of segregation and prejudice that reproduce themselves in perpetuity in institutions of higher education and research, defeating any concerted articulation of social justice that must form the basis of a new common sense in India today and for the future. 

Kalpana Kannabiran 

(The author is Professor & Director, Council for Social Development,Rajendranagar, Hyderabad )  Source Link : The Hans India English News Paper Dated : 17/ August 2013 

Monday, August 12, 2013

అభివృద్ధిలో ఆగమవుతున్న ఆదివాసీలు By వూకె రామకృష్ణ


దేశానికి స్వాతంత్య్రం వచ్చి 66 ఏళ్లు అవుతున్నప్పటికీ ఆదివాసీలకు ఇప్పటికీ స్వేచ్ఛా స్వాతంవూత్యాలు రాలేదు. పౌరులుగా అందరితో సమానులుగా సమాజంలో అంతర్భాగం కాలేకపోతున్నారు. ఈ పరిస్థితుల్లోనే అనేక ప్రాం తాల్లో ఆదివాసులు తమ మనుగడ కోసం పోరాడుతున్నారు. దేశ జనాభాలో 10 శాతం ఉన్న వీరికి అందుతున్న అభివృద్ధి ఫలాలు మాత్రం సున్నాగానే చెప్పుకోవ చ్చు. కాబట్టి ప్రపంచం ఎంతగా అభివృద్ధి చెందిందని చెప్పుకుంటున్నా వీరు మాత్రం దారివూద్యానికి, ఆకలి చావులకు చిరునామాగానే ఉన్నారు. ఆదివాసుల ఈ దుస్థితి మూలంగానే .. స్వాతంత్య్రం వచ్చిన తొలి నాళ్లలోనే ఆదివాసుల అభివృ ద్ధి కోసం రాజ్యాంగంలో ప్రత్యేక హక్కులు కల్పించారు. ఆదివాసులు నివసిస్తున్న ప్రాంతాలను షెడ్యూల్డ్ ప్రాంతాలుగా ప్రకటించి ప్రత్యేక రక్షణలు కల్పించారు. కానీ ఈ హక్కులు, రక్షణలు ఏనాడు అమలుకు నోచుకోలేదు. దీంతో ఆదివాసుల పరిస్థితి నానాటికి దిగజారిపోయింది. 1970 ప్రాంతంలోనే రాష్ట్రంలో పది ఐటీడీఏ ప్రాజెక్టులను నెలకొల్పి ఆదివాసుల అభివృద్ధికి కృషి చేస్తామని చెప్పినప్పటికీ ఆశించి న ఫలితాలు కనిపించడం లేదు 
ఆదివాసీ ప్రాంతాల్లో విస్తారంగా సహజ వనరులు, ఖనిజాలు పుష్కలంగా ఉండ టం వారికి శాపంగా మారింది. ఆ ఖనిజాల తవ్వకాలు, వెలికితీత పేర ఆదివాసులను నిర్వాసితులను చేస్తున్నారు. అంతేగాకుండా.. ఈ సహజ వనరుల తవ్వకాలను, దేశీ, విదేశీ బహుళజాతి కంపెనీలకు కట్టబెట్టడంతో ఆ కంపెనీలు ఆదివాసుల నిర్వాసితుల ను చేస్తూ ఇష్టారాజ్యంగా తవ్వకాలు జరుపుతున్నాయి. ఎక్కడైనా సహజవనరులున్న ప్రాంతంలోని స్థానికులకు ఎక్కువ ప్రయోజనాలు చేకూరాలి. కానీ ఆదివాసుల కాళ్లకింద లక్షల కోట్ల రూపాయల విలువ చేసే ఖనిజ వనరులున్నప్పటికీ వారికి ఈ సహజ సంపద ఏమాత్రం ఉపయోగపడటం లేదు. పోగా.. అదే వారికి శాపంగా మారింది. ఈ సహజ వనరులున్న కారణంగానే వారిని వారి నివాస ప్రాంతాల్లోంచి తరిమేసి వనరులను యథేచ్ఛగా తవ్వుకుపోతున్నారు. ఆదివాసులకు రక్షణగా ఉన్న భూ బదలాయింపు చట్టం 1/70 చట్టానికి తూట్లు పొడిచి గిరిజనులను వారి భూములనుంచి తరిమేస్తున్నారు. 

ఆదివాసుల భూములు గిరిజనేతరులకు బదిలీ కావడాన్ని చట్టం వ్యతిరేకిస్తున్నది. కానీ ఇదెన్నడూ అమలుకు నోచుకోలేదు. బినామీ పేర్లతో గిరిజనేతరులు ఆదివాసుల భూములను రకరకాల మోసాలతో కాజేస్తున్నారు. షెడ్యూల్డ్ ప్రాంతంలో స్థానిక ఆదివాసుల అనుమతి లేకుండా వారి భూములను తీసుకోరాదని, ఎలాంటి నిర్మా ణ ్రప్రజెక్టులు నిర్మించరాదని చట్టం చెబుతున్నది. అలాగే వారిని నిర్వాసితులను చేసే ఎలాంటి పనులూ చేపట్టరాదని కూడా రాజ్యాంగం చెబుతున్నది. అయినా మన పాలకులు వీటిని పట్టించుకున్న పాపానపోవడం లేదు. అభివృద్ధి ప్రాజెక్టుల పేరుతో, ఖనిజాల వెలికితీత పేరుతో ఆదివాసులను పెద్ద ఎత్తున నిర్వాసితులను చేస్తున్నారు.ప్రైవేటు, ప్రభుత్వ సంస్థలకు ఆదివాసీ లు నివసిస్తున్న భూ భాగాలను ఖనిజ తవ్వకాలకు అప్పజెప్పు తున్నారు. ఇటు ప్రభు త్వ సంస్థలు కూడా ఆదివాసుల జీవితాలను పట్టించుకున్న పాపాన పోవడంలేదు. స్టీల్ అథారిటీ ఆఫ్ ఇండియా, సింగరేణి లాంటి ప్రభుత్వ సంస్థలు కూడా చట్టాలను తుంగలో తొక్కి గిరిజనులకు గోరీ కడుతున్నాయి. 

సరిగ్గా ఈ పరిస్థితుల్లోనే బయ్యారం ఉక్కు, విశాఖ బాక్సైట్ తవ్వకాలను గిరిజనులు తీవ్రంగా వ్యతిరేకిస్తున్నారు. ప్రభుత్వ అభివృద్ధి ప్రాజెక్టులు ఏరూపంలో ఉన్నా అవన్నీ ఆదివాసులను నిర్వాసితులను చేస్తూ వారిని బలి తీసుకునేవిగానే ఉంటున్నాయి. ఆదిలాబాద్ జిల్లాలో కవ్వాల్ అభయారణ్య ప్రాజెక్టు, ఖమ్మం, ఉభయ గోదావరి జిల్లాల్లోని పోలవరం ప్రాజెక్టు, సింగరేణి ఓపెన్‌కాస్ట్‌లు అన్నీ ఆదివాసులను బలితీసుకుంటున్నవే. ఈ నేపథ్యంలో ఆదివాసులు సంఘటితమై తమ మనుగడ కోసం పోరాటం చేస్తుంటే.. వారిపై ప్రభుత్వం తీవ్రమైన నిర్బంధకాండకు పూనుకుంటున్నది.మావోయిస్టుల పేరుతో అణచివేతకు పూనుకుంటున్నది. గ్రీన్ హం ట్ ఆపరేషన్ పేరుతో ఆదివాసులపై యుద్ధమే ప్రకటించింది. సీఆర్‌పీఎఫ్, ఐటీబీఎఫ్, ఎస్‌టీఎఫ్, కోబ్రా లాంటి దళాలను ఆదివాసులపై ఎగదోసి పచ్చటి అడవిలో రక్తం పారిస్తున్నారు. ఊళ్లకు ఊళ్లను తగులబెడుతూ.., కనిపించిన ఆదివాసీని హింసిస్తూ, చంపుతూ అడవిలో నరమేధం సృష్టిస్తున్నారు. దీనికి తోడు సల్వాజుడుం, నల్లదండు లాంటి ప్రైవేటు హంతక ముఠాలను సృష్టించి ఆదివాసుల తరఫు న పోరాడుతున్న వారిని హత్యలు చేస్తూ రాజ్యహింసతో భయోత్పాతం కల్పిస్తున్నది ఈ ప్రభుత్వం. 

పారిక్షిశామీకరణ, ప్రపంచీకరణ మొదలైనప్పటి నుంచీ దేశదేశాల్లోని ఆదివాసుల పరిస్థితి మరింత దిగజారుతున్నది. దేశ దేశాల్లో ఆదివాసులను నిర్మూలించే విధానాలను అవలంబిస్తున్నారు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా 70పైగా దేశాల్లో ఐదువేల తెగలకు పైబడి 38 కోట్ల జనాభా కలిగిన ఆదివాసులు కనుమరుగయ్యే పరిస్థితులు దాపురించాయి. ఇప్పటికే అనేక ప్రాంతాల్లోని మూలవాసుల భాషా సంస్కృతులు అంతరించిపోయాయి. మరికొన్ని అంతర్ధానమయ్యే పరిస్థితిలో ఉన్నాయి. ఈ పరిస్థితిలో ఐక్యరాజ్యసమితి 1982లోనే ఆదివాసుల జీవన సంస్కృతులను పరిరక్షించవలసిన అవసరం ఉన్నదని గుర్తించిం ది. పదేళ్లపాటు ఆదివాసుల పై ప్రత్యేక అధ్యయనాలు చేసి వారి జీవన సంస్కృతులు,అభివృద్ధికి తీసుకోవాల్సిన చర్యలను అన్ని దేశాలు విధిగా తీసుకోవాలని సూచించింది. 

కానీ..దేశ దేశాల్లో బహుళజాతి కనుసన్నల్లో నడుస్తున్న ప్రభుత్వాలు ఆదివాసుల హక్కులను హరిస్తున్నాయి. సహజ వనరుల వెలికితీసే నెపంతో ఆదివాసులను బలి చేస్తున్నాయి. ఆదివాసులను వారి జీవన విధా నాలనుంచి వేరుచేసి సాంస్కృతికంగా విధ్వంసం చేస్తున్నాయి. దేశంలో ఆదివాసులపై దాడులు మరీ ఎక్కువగా జరుగుతున్నాయి. విప్లవోద్యమాలకు అండగా ఉంటున్నారనే నెపంతో ఆదివాసులను వేటాడుతున్నదీ ప్రభుత్వం. వాకపల్లి, బాసగూడ, సర్కెగూడలు సృష్టిస్తూ.. రక్తపు పారిస్తున్నది. కొమురంబీం, బిర్సాముండా, సమ్మక్క, సారక్కల పోరాట వారసత్వంతో ఆదివాసులంతా ఐక్యమై ఉద్యమించాలి. ఆదివాసులపై కత్తిగట్టిన పాలక విధానాలను ఎదిరించాలి. 

-
ఆదివాసీ రచయితల సంఘం రాష్ట్ర కార్యదర్శి

తెలంగాణలో పౌరహక్కులు By పొఫెసర్ జి. హరగోపాల్


ఈరోజు (11-8-2013)హైదరాబాద్‌లో రెండు సభలు జరుగుతున్నాయి. యాదృచ్ఛికమే కావ చ్చు. ఒకటి- ఆంధ్రవూపదేశ్ పౌరహక్కుల సంఘం 16 వ మహాసభలు, రెండు- నరేంవూదమోడీ వచ్చే ఎన్నికల ప్రచార యాత్ర ప్రారంభ మహాసభ. మోడీ గతంలో ఏ సభకైనా హైదరాబాద్ వచ్చాడేమో తెలియదు, వచ్చినా దానికి అంత ప్రచారం వచ్చి ఉండకపోవచ్చు. గతంలో తెలంగాణలో బీజేపీ ప్రభావం చాలా తక్కువ. దీనికి భిన్నంగా పౌరహక్కుల సంఘం ఒక చారివూతక పాత్రను నిర్వహించింది. పౌరహక్కుల సంఘం తెలియని, వినని తెలుగువారు ఉండరు. తెలంగాణలో ఉద్యమాన్ని అభిమానించిన వారు కోకొల్లలు. బహుశా ప్రపంచంలోనే ఒక ప్రాంతం నుంచి ఎనిమిది, పదిమంది పౌరహక్కుల కోసం ప్రాణాలిచ్చిన వారుండరు. వీరందరూ మధ్యతరగతి గౌరవించే.. డాక్టర్లు, లాయర్లు, ఉపాధ్యాయులు, స్వాతంత్య్ర సమరయోధులు. ఇందులో గోపి రాజన్నను మతద్వేషపరులే చంపారు. ఈ రోజు స్పష్టంగానే తెలంగాణ రాష్ట్ర ఏర్పాటు తర్వాత రాజ్యహింసతోపాటు, మతద్వేషా న్ని మతం పేరుమీద లేదా మతం ముసుగులో జరగబోయే హింసను ఎదుర్కోవలసి ఉంటుంది. పౌరహక్కుల ఉద్యమం మరింత క్లిష్ట సమస్యలను ఎదుర్కోబోతుందని ఇవ్వాళ మోడీ సభ స్పష్టంగానే సంకేతాలు ఇస్తున్నది. 

తెలంగాణ చరిత్రే పోరాటాల చరిత్ర. అది విషాదాల చరిత్ర కూడా. ఈ నేపథ్యంలోనే ఒక ప్రజాస్వామ్య ఆకాంక్ష నుంచి పుట్టిన తెలంగాణ ఉద్యమం నుంచి చాలా ఆశలు, ఆశయాలు ముందుకు వచ్చాయి. తెలంగాణ ఏర్పడితే పౌరహక్కులకు, మానవ హక్కులకు విశాలమైన స్పేస్ వస్తుందని మనమందరం ఆశించాలి. కానీ ‘ఇలా అవుతుందని ఎవరనుకున్నారు’? అన్నట్లుగా, మత ఘర్షణలతో కూడిన తెలంగాణ వస్తే ఎంత ప్రమాదం! కేవలం తెలంగాణ అస్తిత్వానికి ఉద్యమం కుంచించబడటం వల్ల, ‘ఎవ్వరు తెలంగాణ ఇచ్చినా పర్వాలేదు, కానీ తెలంగాణ కావాలి’ అనడంలో ‘మోడీ ఎవరు, ఆయన స్వభావం ఏమిటి, ఆయన వెనుక ఏసామాజిక శక్తులు పనిచేస్తున్నాయి, గుజరాత్‌లో ఆయన ఏ విష ప్రయోగం చేశాడు’ అనేవి ఏవీ ప్రశ్నలు కాకపోవడం ఎంత విషాదం.

‘హక్కుల ఉల్లంఘన రాజ్యం చేస్తే దానికి ఎవరు రక్ష’ అనే మౌలిక భావన నుంచి పౌరహక్కుల ఉద్యమాలు పుట్టాయి. కానీ రాజ్యం పౌర సమాజంలోని అసాంఘిక, దుష్టశక్తులను, మాఫియాను, గూండాలను ప్రయోగించి హింస చేస్తే ప్రజలను ఎలా కాపాడాలో పౌరహక్కుల ఉద్యమాలకు అంత అనుభవం లేదు. పౌరహక్కుల కార్యకర్తలనే టార్గెట్ చేసి రౌడీల ద్వారా, మాఫియా ద్వారా దాడులు చేయిస్తే దాన్ని ఎలా ప్రతిఘటించాలన్నది కూడా ఒక పెద్ద సవాలే. ఇక రెండు మతాల మధ్య, రెండు కులాల మధ్య రాజ్యమే వైషమ్యాలు పెంచి, రాజ్యమే హింసను ప్రేరేపిస్తే ఏం చేయాలి అనేది కూడా ఒక ప్రశ్నే. రాజ్యం సమాజంలో హింసను పెంచి ‘ఇద్దరు’ గ్రూపులో ఒకరి మీద ఒకరు దాడులు చేస్తుంటే, అది రాజ్యహింసలో భాగం కాదని, సమాజంలో జరిగే హింసకు రాజ్యాం ఏం చేయగలదు అనే జవాబు చెప్పే స్థాయికి రాజ్యం దిగజారింది.

తెలంగాణ పౌరహక్కులకు, ప్రజా ఉద్యమాలకు, పోరాటాలకు, త్యాగాలకు ఒక పెద్ద ప్రయోగశాల. అలాగే ప్రపంచబ్యాంకుకు, అంతర్జాతీయ ఆర్థిక సంస్థలకు, పెట్టుబడికి కూడా ప్రయోగశాలే. సామ్రాజ్యవాద అభివృద్ధి నమూనాను అతిమొండిగా అమలుపరిచింది చంద్రబాబునాయుడు. దీంతో వేలాదిమంది రైతులు ఆత్మహత్యలు చేసుకున్నారు. వ్యవసాయం విధ్వంసమైంది. లక్షలాది ఉద్యోగాలను కుదించారు. పేదలకు ఇచ్చే సబ్సిడీలు తగ్గించారు. ఎన్‌కౌంటర్లు, పౌరహక్కుల నాయకులను హత్య చేయడం ఈ ప్రయోగంలో భాగమే. ఈ అభివృద్ధి నమూనా రెండు దళిత కులాల మధ్య తేడాలు వస్తే సామరస్యంగా పరిష్కరించకుండా విద్వేషాలను రెచ్చగొట్టింది.

పేదలకు వ్యతిరేకమైన ఆర్థిక ప్రయోగం జరుపుతున్నప్పుడు దళితుల్లో పోరాటమవసరమైనప్పుడు ఈ ప్రత్యేక ఆర్థిక మండళ్ల పేరు మీద దళితుల భూములు లాక్కుంటున్నప్పుడు, వాళ్లను నిర్వాసితులను చేస్తున్నప్పుడు దానికి వ్యతిరేకంగా ఏకమై పోరాడవలసిన దళితులు రెండు వర్గాలుగా చీలిపోవ డం, పరస్పర అవగాహనకు రాకపోవడం ఒక సమస్య అయితే.., ఇలా విభజించి ఆర్థిక సంస్కరణలను ప్రవేశపెట్టడంతో ఈ నమూనాను 2004లో తెలుగు ప్రజలు తిరస్కరించారు. సామ్రాజ్యశక్తుల అనుకూల విధానాల్లో అందెవేసిన చేయి చిదంబరం, ప్రైవేటీకరణ, ప్రపంచీకరణని చాలా దుర్మార్గంగా, ప్రజావ్యతిరేకంగా ఒక నిర్ణయం తర్వాత మరొక నిర్ణయాన్ని తీసుకుంటున్నారు. దీని ప్రభావం వెనుకబడిన ప్రాంతమైన తెలంగాణ మీద చాలా పెద్ద ఎత్తున ఉంటుంది. అందుకే సామ్రాజ్యవాదం మన సరిహద్దుల్లో ఘర్షణ వాతావరణాన్ని పెంచుతున్నది. పాకిస్తాన్‌తో ఏ కారణం వల్ల అయినా యుద్ధవాతావరణం ఏర్పడితే ఆ పరిస్థితిని సాకుగా తీసుకుని పౌరహక్కులను ‘దేశభక్తి’ పేరు మీద అణచివేసిన అనుభవం ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉంది. ఈ రెండు దేశాలకు మధ్య ఎంత వైషమ్యం పెరిగితే మత తత్వ రాజకీయాలు అంత ఎత్తున ఎగిసిపడతాయి. ముస్లింల మీద ద్వేషాగ్ని పెంచడానికి అంతకన్నా మించిన బంగారు అవకాశం మత ద్వేషవాదులకు ఏముంటుంది?

తెలంగాణ బీజేపీనాయకత్వం కావాలనే పనిగట్టుకొని నరేంవూదమోడీని తీసుకవస్తున్నది. 2014 ఎన్నికలకు తెలంగాణ నుంచి ప్రచారం ప్రారంభం కావడానికి ఈ ప్రాంతంలో రాడికల్ రాజకీయాలున్నాయి. అలాగే గణనీయమైన సంఖ్యలో ముస్లింలు ఉన్నారు. మత రాజకీయాలకు ఇంతకంటే అనువైన ప్రయోగశాల దేశంలో బహుశా ఎక్కడా లేదు. మావోయిస్టుల మీద ‘భయాన్ని’ ముస్లింలకు వ్యతిరేకంగా, ముస్లింల మీద ద్వేషాన్ని మావోయిస్టులకు వ్యతిరేకంగా తప్పక ఉపయోగిస్తారు. తెలంగాణలో బలహీనపడ్డ భూస్వామ్యం, అగ్రకుల ఆధిపత్యం మత ద్వేష రాజకీయాలతో తన పూర్వ వైభవాన్ని పొందాలని తప్పక ప్రయత్నం చేస్తుంది. తెలంగాణలో పోరాటాల స్ఫూర్తిని పూర్తిగా తుడిచివేయడానికి పెద్ద ఎత్తున ప్రయోగం జరుగుతుంది. పౌరహక్కుల ఉద్యమాలు రాజకీయ పోరాటాలు ఇంత కాలం తమ త్యాగాలతో పోషించిన ప్రజాస్వామ్య విలువలు, చైతన్యం ఒక ప్రతీఘాత విప్లవాన్ని, అంబేద్కర్ సూత్రీకరణలో ‘కౌంటర్ రెవల్యూషన్’ ను చూడబడుతున్నవి అనేది కూడా స్పష్టంగానే కనిపిస్తున్నది.

గుజరాత్ విషవూపయోగం మనకు చాలా పాఠాలు నేర్పాలి. అక్కడ ‘అభివృది’్ధ ఏమిటో ఎవ్వరికి అర్థం కావడం లేదు. ముస్లింలను దారుణంగా చంపారన్నది నిజం. గోద్రాలో హిందువులను చంపారన్నది కూడా నిజం. ఈ రెండు సంఘటనలకు రాజ్యం ఏం బాధ్యత వహించదా? ఒక దాని పేర ఇంకో దారుణం జరిగితే, ‘ఆ దారుణం జరిగింది కనుక ఈ దారుణం జరిగింది’ అని అంటే.. రాజ్యం బాధ్య త ఏమిటి? అని అడగాలి కదా! ఆ అభివృద్ధిలో పేద ప్రజలు, మానవాభివృద్ధి క్రమం, స్త్రీల హక్కులు, పౌరహక్కులు ఉన్నవా? లేవా? పౌరహక్కులు లేని అభివృద్ధి తెలంగాణకు అవసరం లేదు. చైతన్యవంతమైన తెలంగాణ ప్రజలు ఆ అభివృద్ధి నమూనాని నిర్దందంగా తిరస్కరించాలి. తెలంగాణ మైనారిటీలు కూడా చాలా సీరియస్‌గా ఆలోచించవలసిన తరుణం వచ్చింది. ఒక మతద్వేష రాజకీయాలు మరొక మత రాజకీయాల మధ్య ద్వేషా న్ని ప్రేరేపిస్తాయి. ఎంఐఎం లాంటి పార్టీలు తమ మూలాన్ని గౌరవించాలి. తమ మత విశ్వాసాలను కాపాడుకోవడం తప్పు కాదు. 

నిజానికి అది వాళ్ల హక్కు. కానీ దానిలోభాగంగానే తెలంగాణ ప్రజాస్వామ్య సంస్కృతిని కాపాడుకోవాలి. సెక్యులర్ శక్తులతో కలవాలి. ప్రజల మధ్య నిరంతరంగా మత సామరస్యాన్ని పెంచాలి. అదే ముస్లింల పౌరహక్కులను కాపాడుతుంది. ఈ విషయంలో ఏ పొరపాటు జరిగినా దీర్ఘకాలంలో హిందూ ద్వేష రాజకీయాలు దాన్ని పూర్తి గా ఉపయోగించుకుంటాయి.ఎంఐఎం,ఇతర ముస్లిం సంస్థ లు అన్ని మతాల మధ్య స్నేహభావాన్ని, కలిసి పోరాటం చేసే స్పృహని పెంచే క్రమంలో పాత నగరం ‘ఒంటరితనం’ నుంచి బయటికి రావాలి. ముస్లిం పౌరులందరూ ఇది గమనించాలి. తెలంగాణ ఒక అద్భుతమైన ప్రజాస్వామ్య, పౌర, మానవ, ప్రజాతంత్ర, హక్కుల వికాసానికి వేదిక కావాలి. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ నరేంవూదమోడీ గుజరాత్ కానివ్వద్దు. ఇది తెలంగాణ బీజేపీకి కూడా నా విజ్ఞప్తి. నిజాయితీ గల జాతీయవాదులైతే రాష్ట్రీయ స్వయం సేవక్ సంఘ్ అమెరికా సామ్రాజ్యవాదానికి వ్యతిరేకంగా పోరాడాలి. అంతేకానీ ఏ మతానికి చెందిన వారినైనా ద్వేషించడాన్ని పౌరహక్కుల ఉద్యమాలు అంగీకరించవు.

పొఫెసర్ జి. హరగోపాల్

Namasete Telangana Telugu News Paper Dated : 11/08/2013 

Friday, August 9, 2013

Exclusive story on Manda Krishna Madiga Founder, President Madiga Reservation Porata Samithi (MRPS)గీటురాయి ఒకటే ఉండాలి --Navya Special Story


August 09, 2013
మాది వరంగల్ జిల్లాలోని హంటర్‌రోడ్డు శాయంపేట అనే గ్రామం. బాల్యం నుంచి ఆ గ్రామానికి సంబంధించి నాకున్న తీపి జ్ఞాపకాల కన్నా, ఆ నాడున్న కులవివక్ష కారణంగా మేము పడ్డ అవమానాలే ఎక్కువ. ఆ అవమానాలను కొంతకాలం దిగమింగుతూ కూర్చున్నా, వీటిని ఎదుర్కొనకపోతే చివరికి మనల్ని మనుషులుగా కూడా చూడరనే అభిప్రాయం ఏర్పడుతూ వచ్చింది. మెల్లగా ఆత్మగౌరవాన్ని నిలబెట్టుకునే ఒక స్ఫూర్తి మనసులోకి ప్రవేశించి ఆ అవమానాల్ని ఎదుర్కొనేందుకు సిద్ధం చేసింది. అదే సమయంలో ఒక న్యాయమైన సమస్య మీద మాట్లాడాలనుకున్నప్పుడు మాట్లాడే ప్రతి మాటకూ కట్టుబడి ఉండాలనే ఒక భావన మనసులో బలపడుతూ వచ్చింది.

అలా కట్టుబడి ఉండడం వల్ల అదనంగా కష్టాలు, బాధలు కొంత కాలం వచ్చినా అంతిమంగా ఆ బాధలు పోయే రోజు ఒకటి వస్తుందని, అలా కాకుండా మనం న్యాయం అనుకున్న సమస్యను మధ్యలోనే వదిలేస్తే జీవితమంతా ఆ అవమానాలూ, బాధలూ వెంటాడుతూనే ఉంటాయని నాకు బోధపడసాగింది. పుట్టుకతో వచ్చిన కులబంధం ఎంత గొప్పదైనా కులపక్షపాతంతో ఇతర అన్యాయాలను పట్టించుకోకుండా ఉండకూడదని, అవసరమైతే కులాతీతంగా కూడా వ్యవహరించాలని నేననుకుంటాను. ప్రత్యేకించి వర్గీకరణ విషయంలో ఒక సమస్యలోంచి మరో సమస్య పుట్టుకొచ్చి అడుగడుగునా అగ్ని పరీక్షలు పెట్టింది. నిరంతర సంఘర్షణకు గురిచేసింది. ఆ సంఘర్షణ ఎప్పటికప్పుడు ఎన్నో సత్యాల్ని ఆవిష్కరిస్తూ వచ్చింది. విషయం ఒకటే అయినా అందులోంచి పలు సమస్యలు, పలు సత్యాలు బయటపడుతూ వచ్చాయి. గడిచిన దశాబ్దాలన్నీ దళిత సమస్యల మీదే గడిచిపోవడం వల్ల నా జీవితంలో దళితుల అంశాలే సమస్తమైపోయాయి.


మనకు మనమే హానిగా....
విజయభాస్కర రెడ్డిగారు ముఖ్యమంత్రిగా ఉన్న సమయంలో అంటే 1994లో మంద జగన్నాథం, ఎన్ వెంకటస్వామి (రిటైర్డ్ ఐఏఎస్) వీళ్లిద్దరూ ఎస్సీల్లో ఏబిసిడి వర్గీక రణ జరగాలంటూ ఒక సదస్సు నిర్వహించారు. దానికి సంబంధించిన కరపత్రం ఒకటి నా చేతికి వచ్చింది. 70 శాతం ఉన్న మాదిగలకు 10 శాతం రిజర్వేషన్ ప్రయోజనాలు అందితే, 30 శాతం ఉన్న మాలలకు మిగతా 90 శాతం అందుతున్నాయన్నది ఆ కరపత్రంలోని సారాంశం. ఈ వాస్తవాలు నన్ను ఒక తీవ్రమైన ఆత్మ సంఘర్షణకు గురిచేశాయి. ఏమిటిది? నిరంతరం అవమానాలు పడుతున్న దళితులంతా ఒక్కటని ఇన్నేళ్లు మనం ఉమ్మడి ఉద్యమాల్ని నడిపించుకుంటూ వచ్చాం. కానీ, వీటిలో ఒక వర్గం మరో వర్గానికి అవకాశాలు రాకుండా చేసే ఈ పరిస్థితి ఏమిటి? అనిపించింది.


ఎవరికి వ్యతిరేకంగా...
అప్పటిదాకా మనలో భాగమనుకున్న వారిపైనే మనం పోరాటం చేయాలా? పోరాటం లేకుండా సామరస్యంగా ఒప్పందం కుదిరే అవకాశం లేదా అనుకున్నాను. అప్పటిదాకా ఎప్పుడూ ఊహించని విషయం కదా! నాలో తీవ్రమైన అంతర్మథనం మొదలయ్యింది. ఈ స్థితిలో ఒకరోజు విప్లవోద్యమ నాయకుడైన కె.సత్యమూర్తి గారి వద్దకు వెళ్లి వారి ముందు ఈ విషయాన్ని ప్రస్తావించాను. 'ఇంతవరకూ మన ఆత్మగౌరవాన్నీ, మన హక్కుల్నీ కాలరాస్తున్న దళితేతరుల మీద పోరాటం చేశాం. కానీ దళితుల్లోనే ఒక వర్గం మరో వర్గ ప్రయోజనాల్ని సొంతం చేసుకుంటోంది. ఈ సమస్యను పరిష్కరించాలి కదా!' అన్నాను. అక్కడున్న వాళ్లంతా మాలలే. నేనొక్కడ్నే మాదిగ. 'ఉమ్మడిగా మనకు అన్యాయం జరిగినప్పుడు దాని కారకుల మీద పోరాడదాం.

మనలో మనకే అన్యాయం జరిగేటప్పుడు మనలో ఎవరికి అన్యాయం జరుగుతోందో వారి వైపు నిలబడదాం' అన్నాను. దానికి వాళ్లు 'ఆ విషయాల్లోకి వెళితే, మనలో మనకే గొడవలు అవుతాయి. మన మధ్యలోనే చీలికలు ఏర్పడతాయి' అన్నారు. 'అలా అంటే మరి సమస్యను వదిలేస్తామా? అన్యాయం పాలైన వర్గానికి న్యాయం జరగాలి కదా!' అన్నాను. దళితుల ఆత్మగౌరవాన్ని పరిరక్షించడానికి ఉద్యమాలు చేసే మనం మాదిగల వైపు ఉండి వారికి అన్యాయం జరుగుతోందని పరిష్కారం కోరితే, ద ళితులు చీలిపోయే పరిస్థితి ఏర్పడుతుందా? ఒకవేళ వారన్నట్లు, ఈ చీలిక పర్యవసానంగా జాతి చీలిపోతుందని వెరచి నేను మౌనంగ ఉండిపోతే, ఈ జాతికి న్యాయం ఎట్లా జరగాలి?


వర్గీకరణే ఏకైక మార్గంగా....
ఈ స్థితిలో రిజర్వేషన్ పద్ధతి గురించి అధ్యయనం చేస్తే బిసిలో ఎబిసిడి వర్గీక రణ ఉందనేది తెలిసింది. ఆ వర్గీకరణ వల్లే ఎవరి వాటా వారు అనుభవించగలుగుతున్నారు. వర్గీక రణతో బిసిల్లో చీలిక రానప్పుడు, ఎస్‌సిల్లో వర్గీకరణ జరిగితే చీలిపోతారని ఎలా అంటున్నారు? ఈ పరిశీలన వర్గీకరణ దిశగా నేను ముందుకు సాగడానికి పునాదిగా నిలిచింది. నా నిర్ణయాన్ని విప్లవకారులు, ప్రజా సంఘాలు, కుల సంఘాలు, రాజకీయ పార్టీలన్నీ బలపరిచాయి. 1996లో ఎబిసిడి వర్గీకరణ విషయమై అప్పటి ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబాబు నాయుడు గారు రామచంద్రరావు కమీషన్ ఒకటి ఏర్పాటు చేశారు. రిపోర్టు ఇవ్వడానికి ముందు ఒకరోజు రామచంద్రరావు గారు నన్ను పిలిపిస్తే వెళ్లాను. ఆయన నాతో 'నిజమే. మాదిగల కన్నా మాలల జనాభా తక్కువగా ఉంది. మీ జనాభా దామాషా ప్రకారం రిజర్వేషన్ల వాటా మీకు అందడం లేదు.

మీ వాదనను నేను పూర్తిగా సమర్థిస్తున్నా'' అన్నారు. నేను "చాలా సంతోషం సార్! సాధ్యమైనంత త్వరగా రిపోర్టు పంపండి సార్!' అన్నా. ఆ తరువాత కొద్ది క్షణాలకే 'మీ వాదన వరకైతే నేను సమర్థిస్తా కానీ, ఇక్కడో సమస్య ఉంది. దానికి పరిష్కారం చెప్పండి' అంటూ'షెడ్యూల్డ్ కులాల్లో మీ కంటే వెనుకబడిన వారు కూడా ఉన్నారు కదా! రెల్లి, పైడి, పాకితో పాటు చాలా ఉపకులాలు ఈ 50 ఏళ్ల కాలంలో రిజర్వేషన్ ఫలాలు ఏ మాత్రం పొంద లేదు. వాళ్లను నేను ఏం చేయాలి? ' అన్నారు. 'మళ్లీ ఇదో కొత్త సమస్య వచ్చిపడింది కదా!' అనిపించింది. కొద్ది క్షణాలు ఆగి 'సార్! ఈ కులాల గురించి శాస్త్రీయంగా నేను అంత లోతైన పరిశీలన ఏదీ చేయలేదు.

మాల మాదిగల మధ్య అసమానతలు ఉన్నాయని మాత్రమే నాకు తెలుసు. అందువల్ల మాదిగలకు అన్యాయం జరుగుతోందని, వారికి న్యాయం జరగాలని పోరాటం చేస్తూ వచ్చాను. మీ కమీషన్ రిపోర్టులో మాదిగల కంటే వెనుకబడిన కులాలు ఉన్నట్లు తేలితే నా సమాధానం ఒక్కటే సార్! రిజర్వేషన్ల పంపిణీలో మొదటి ముద్ద వాళ్లకు పెట్టండి సార్!' అన్నాను. 'ఆ మాట వినగానే వెంటనే లేచి నన్ను కౌగిలించుకుని, తన హర్షం వ్యక్తం చే స్తూ 'మీకు అన్యాయం జరిగింది కాబట్టి అవకాశాల్లో మొదటి భాగం కూడా మాకే కావాలని అంటావనుకున్నాను. కాని మీ కంటే వెనుకబడిన వర్గానికి ఇవ్వాలని నువ్వు చెప్పడం నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది. నే నిప్పుడు అదే చేయబోతున్నాను కూడా' అన్నారు. నా మాటలు ఎంతో మంది మా కుల మేధావుల్ని తీవ్రమైన ఆగ్రహానికి గురిచేశాయి. వారి స్పందన నన్ను దిగ్భ్రాంతికి గురిచేసింది. న్యాయాన్యాయాలతో ప్రమేయం లేకుండా అంతా మాకే దక్కాలనుకోలేను కదా!


గొంతులేని గోడు
మేధావులు కొందరు తమకు విరుద్ధంగా ఏదో జరగబోతోందని ఆందోళనకు గురై ఈ విషయంలో అడ్డుపడే ప్రయత్నాలు చేశారు. ఒకరోజు ఒక సమావేశం ఏర్పరిచి దానికి నన్ను పిలిచారు. ఆ సభలో నన్ను ఉద్దేశించి 'నువ్వు తప్పు చేస్తున్నావు. మాలల వల్ల మనకు అన్యాయం జరిగిందని చెప్పి, పోరాటం చేస్తున్నావని మీకు నైతిక మద్దతు ఇస్తూ వచ్చాం. ఇవ్వాళ ఎంతో పోరాటం తర్వాత ఎ,బి,సి,డి వర్గీకరణ జరుగుతుందని అందరూ అనుకుంటున్న సమయంలో వచ్చే ఫలితాలు పెద్ద సంఖ్యలోఉన్న మాదిగలకు కాకుండా వే రే వాళ్లకు ఇవ్వమని నువ్వు చెప్పినట్లుగా మాకు సమాచారం అందింది.

అందుకు మేము ఒప్పుకోం. ఒకవేళ అదే నీ విధానమైతే మేమెవరమూ నీకు అండగా నిలబడం' అన్నారు. ఆ సమయంలో నాకు అనిపించిందొక్కటే. మాదిగలు ఇంత పెద్ద సంఖ్యలో ఉండి కూడా వారు అడగనంత వరకు వారి సమస్యే ఎవరికీ అర్థం కాలేదు. ఇన్నేళ్లుగా అన్యాయాలకు ఆహుతి అవుతున్నా, మాదిగలు సంఘటితమై గొంతు విప్పిన తరువాతే కదా సమస్య చర్చకొచ్చింది. మరి ఆ ఉపతెగల వాళ్లు గొంతు విప్పే స్థితికి ఎప్పుడు రావాలి? దానికి ఎన్ని దశాబ్దాలు పడుతుంది? అప్పటిదాకా వారికి రావలసిన వాటా ఏదీ అందకుండానే పోవాలా?


బతుక్కి అర్థం ఏముంది?
"రిజర్వేషన్ అంటే ఏమిటో, మానవ హక్కులు అంటే ఏమిటో తెలియని స్థితిలో వాళ్లింకా ఉన్నారు. వాళ్లకు చెందవలసిన అవకాశాల్ని వారికి ఇవ్వకపోతే మన బ్రతుక్కి అర్థం లేదు. మన ఉద్యమానికి అర్థం లేదు. నా వ్యక్తిత్వానికి అర్థం లేదు. మీరు ఏమైనా అనుకోండి. నేను ఎ,బి,సి, డి గ్రూపులో 'ఎ' గ్రూపునే వారికి ఇవ్వాలని కోరతా'' అన్నాను. ఆ మేధావి వర్గం అంతా 'నువ్వు మా మాట వినాల్సిందే' అన్నారు. అందుకు నేను 'అట్లా అనుకుంటే రిజర్వేషన్లన్నీ మాకే ఇమ్మంటూ మాదిగల కోసమే మీరు ఉద్యమం నడుపుకోండి. రెల్లి, పైడి, పాకీ కులాలకే ముందు ఇవ్వాలని నేను ఉద్యమం నడుపుతాను'' అంటూ కరాఖండీగా చెప్పేశాను. అంటే నా సొంతకులంతోనే పోరాటం చేయడానికి నేను సిద్ధపడిపోయా. అయితే నా వ్యక్తిత్వం, ఉద్యమం నడిపే తీరు వారికి తెలుసు కాబట్టి అడ్డుకుంటే మరింత మొండిగా ఆ వైపు నిలబడతాడనుకుని నా వాదనను అంగీకరించారు.

నెలల తరబడి నేను అనుభవించిన ఆత్మక్షోభకు ఆ రోజు అలా తెరపడింది. ఆ రోజే కనుక నేను మొత్తం నా కులానికే రావాలని అడిగి ఉంటే ఏమాత్రం సామాజిక స్పృహ లేని ఒక పక్కా కులతత్వవాదిగా మిగిలిపోయే వాడ్ని. వారికి కేటాయించిన రిజర్వేషన్లతో రెల్లి, పైడి, పాకీ కులస్థులు, విద్యా ఉద్యోగాల్లో ఏనాడూ ఏమీ పొందని వారు ఈ రోజు తమ వాటాను తాము పొందుతూ కొందరైనా ప్రభుత్వ ఉపాధి అవకాశాలు అందుకుంటూ ఎంతో కొంత స్థిరమైన జీవితాన్ని గడుపుతున్నారు. స్వార్థం అనేది మనిషిని ఎదుటి వారికి జరిగే అన్యాయాన్ని చూడనివ్వదు. మనము, మన కుటుంబం, మన వర్గం తప్ప మరి దేన్నీ పట్టించుకోనివ్వదు. అన్యాయం జరిగిన వర్గం వైపు ఉండాలనే నిజాయితీ ఉంటే, ఎదుటి వారికి జరిగిన అన్యాయం కూడా స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. అదే మనిషికి స్థిరమైన నడక నేర్పుతుంది.


 బమ్మెర
ఫోటోలు: బాబూరావు
Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated : 09/08/2013