Thursday, January 31, 2013

"Is Prof. Ashis Nandy a Sacred Cow?" By Dr K Satyanarayana


Dalit Camera: Through Un-Touchable Eyes
[Ravi Chandran, of the video news journal 'Dalit Camera: Through Un-Touchable Eyes', interviewed Dr K. Satyanarayana, Associate Professor, Department of Cultural Studies, English and Foreign Languages University (EFL-U) on Prof. Ashis Nandy's recent comments On Dalit Bahujans at the Jaipur Literature Festival. Here's a part of the transcript of the interview.]
Dalit Camera: How do you see Ashis Nandy's comments, at the Jaipur Literary Festival, against SCs, STs and OBCs and the whole debate happening around it across the country?
K. Satyanarayana: Ravi, first, I'd like to thank Dalit Camera for giving me this space, because we don't have NDTV or CNN IBN or the whole newspaper world. We have this little space because of Dalit Camera so I thank you very much for giving me this space, to express some of my views on this controversy.
First of all, I'm really upset at the way this whole discussion is taking place. I am not upset so much about Ashis Nandy's comments, but I am upset at the way that Dalits as a community, including myself, are implicated in this discussion. First, as corrupt people, then as people who are intolerant, then as people who have no sense of humour; (we are implicated) in innumerable ways, as this discussion is showing. In this campaign to defend Nandy, they're really damaging the image of the community.
So I am really shocked at this, I am really upset at this. I've read, seen today's Hindu editorial and I am really shocked at the way they have been writing about it. To give you some details, one of Prof. Nandy's friends said that SC, ST, OBCs are treated as sacred cows in this country. I am asking now: is Nandy a sacred cow?
Dalits have been criticized, Dalits have been stereotyped and Dalits are at the receiving end of many things. So they have not been sacred cows. They have not even been able to reply in a strong manner to this whole campaign. We don't have many people to write, you don't have the media to voice their concerns. So they are not sacred cows, they have never been sacred cows.But is Nandy a sacred cow? This is what I am asking. Is he above criticism? Are our intellectuals above any criticism? Is Nandy infallible?
The whole discussion, if you follow – from NDTV, then CNN IBN – those two programmes are programmes arranged to defend Nandy, and programmes completely in agreement with what Nandy had said. They were trying to totally defend Nandy. Just because he is an eminent sociologist, an eminent intellectual, will you justify whatever he has said? Will you not go into details of what exactly he said? Will you not go into the response of the communities which are at the receiving end? Will you not think of that?
Just because he is eminent, just because he is a sacred cow, you don't want to discuss this? I am really puzzled by the number of commentators, mainly his friends, and the TV commentators, trying to explain his argument, trying to justify (it) in the process, saying that he actually made pro-Dalit comments. (Whether) they're pro-Dalit comments or anti-Dalit comments, that's debatable. But you're actually foreclosing any debate, foreclosing any discussion on the issue by saying that he is misunderstood. And what are they invoking?
They are really invoking the biography of Nandy to defend his remarks, saying that he has been a supporter of reservations, he has been working on Dalits, he has written so much in favour of Dalits and OBCs. I have not seen whatever he has written about Dalits. And his position, his writings, are open to different kinds of interpretations. I don't think his writings are pro-Dalit or pro-SC/ST, or pro-OBC. That is something which is debatable.
In this context, to invoke his biography, in this manner, and his own writings, saying that they are idiosyncratic, they are known for humour, wit and so on and so forth -- this cannot justify what exactly happened in Jaipur Literature Festival. You have to go into the merits of that (what he said at JLF), and just saying that because he is known for his unconventional views, which may not be liked by others (does not justify his comments). It is not as simple a matter as that.
So Nandy has his corporate media, Nandy has a solidarity blog, Nandy has his solidarity petition and a whole lot of things. In this whole discussion, I did not see the Dalit view emerging very strongly. And nobody is thinking about what the Dalits are actually thinking about it. In fact I did not also see (any writing), except one article in Kafila and two articles in the Round Table India, saying that Nandy's statements are wrong. It is only the Dalits who are strongly feeling that Nandy's statements are highly objectionable, even if he says that corruption leads to democracy and Dalits are most creative and good at corruption (in emulating the upper castes).
So this is his argument. Madhu Koda is his model. But we don't have to emulate that. We don't have to accept that view. And our opinion has to be taken into consideration. I mean, he is making a comment specifying (that) SCs, STs and OBCs are the most corrupt people and they are creative people (in emulation), and that leads to democracy. We don't want this kind of characterization. Some people may enjoy (this) -- if you're elite, if you're upper caste, you many enjoy this characterization of his. And you may say that that he is not essentializing Dalits, but is actually giving agency to Dalits.
We don't want this false agency to Dalits as corrupt people. So, whatever the virtues of Nandy and his scholarship, those cannot be used to justify what Nandy has said in Jaipur. And what Nandy has said in Jaipur cannot be justified on the grounds of freedom of speech. Freedom of speech vs censorship: these are the only two things? If you're asking (pointing out), what you're saying is something wrong, does that automatically lead to censorship? So there are no other ways of thinking on what he has said is right or wrong?
So by invoking (the bogey of) censorship, by saying that these people are hooligans, that they are very intolerant and that they're undemocratic, you're actually not allowing a debate. In fact, most of the Dalit scholars and Dalit activists did not speak up because they are really intimidated. Because the kind of picture you gave is that whoever says something about Dalits, Dalits are going to come and break your head, or they file a case under the SC/ST Act. You have been debating on Dalits; they've not done this at any time.
So why are you reproducing this image of the Dalit, as the most intolerant people in this country?And you're not addressing what Nandy is saying. This is my first point: where is he 'hounded'? This language of (Nandy) being 'hounded', he is 'harassed': by whom? You're implying that, by Dalits. So did they harass him? Did they hound him?
This is producing a discourse where you're criminalizing the Dalits, this entire discourse (is about that). It is a controversy created by him, in an elite festival. The opposition also came from the people on the stage and elsewhere, and not from the Dalits. Then it became a public controversy. So this is your own controversy.
But finally, you want to use this to make Nandy a great intellectual, and a hero by doing all this, and in the process, the damage done to the Dalit community is very, very serious. Those who are supporting him, writing about him – they are only talking about his greatness, his style of writing, his mode of reasoning, and how great this man is.
But they are not going into the details of what he actually said and what the communities which are named are feeling about it. That's the most important point. What we're feeling, you're not thinking about that. And you don't care about that; you don't care about what the Dalits think about this. You don't care about the corporate media reproducing this view that the SC/ST/OBCs are the most corrupt people. This view was reproduced again and again, again and again. And what is the damage done to these communities?
Already we're a stigmatized community, already we're seen as the most corrupt people. And that's the public view on this. So we have high visibility, as he himself noted. And in his own, new way of talking of corruption as leading to democracy and Dalits as being 'creative' people, you're doing greater damage than anyone else. This is my first point, Ravi.
Dalit Camera: How do you see the way Dalits are being portrayed in the discussions happening on this issue? Some have tried to portray them, as you say as 'intolerant' and as 'hooligans'. How do you think the Dalits are being portrayed in these discussions?
K. Satyanarayana: As I have already said, my main concern is the way the SC, ST and OBC communities have been invoked, referred in this entire debate. One thing is what Nandy (himself) has said in Jaipur, that is one issue. The second issue is that in this entire discussion - it is all a campaign to mobilize support for Nandy – the way the SCs are implicated, the STs are implicated, the OBCs are implicated is also important for me.
How are they described? SC, ST, OBCs are the most intolerant people: (the discussion refers to) 'the intolerant chorus of outrage' of the SC, STs. That is how the discussion goes. And 'easily offended' people. These are people who are 'easily offended'. So these people who have been taking this offense and violence of all kinds for centuries, they are seen as 'easily offended' people. Whereas the people of the other communities are not easily offended.
These are people who are called 'brokers of victimhood': this is a reference to the Dalit politicians and Dalit leaders. The 'brokers of victimhood' and 'footsoldiers of identity politics'; and people who are making 'political capital' (out of this issue); people who are 'craving for publicity' and so on. So this is the image of a community. People 'who have no sense of humour'; people who 'cannot understand creative modes of reasoning', the mode of reasoning that Nandy uses. These are 'unreasonable' people and 'no reasoned debate' is possible with them.
So this is the image of the Dalits. Generally, in most of these secular, upper caste narratives, the figure of the Dalit always appears like this. He is 'unreasonable', 'irrational' and 'sensitive', 'easily hurt' and 'intolerant'. This is a very, very damaging kind of (narrative) you produced.
An incident happened, some Dalit organizations protested, some Dalit leaders protested, but this whole discussion is actually stereotyping the Dalit community. One FIR was filed, and then (you start) saying that the SC and ST Act is in some sense 'a very draconian act', and you (Dalits) are misusing that act, and that act itself is a kind of a serious problem. So, I don't know what exactly they are saying. They're actually opposing their own institutions of democracy.
This whole stereotyping of this community and calling them 'authoritarian' is, I thought, one of the serious problems with the way this whole discussion is going on . Not only that Nandy makes these serious, offensive, objectionable comments; not only (does) he refuses to apologize – he only clarified, he went on to clarify, he and his friends have been clarifying – but he refused to apologize, he is only saying that if there is a misunderstanding and if you're hurt, I will apologize.
He is not saying that this whole comment that most people from SC, ST, OBCs are corrupt, even if he is saying they are creative people (in emulation)....if the Dalits and the Adivasis take offense, he has to apologize, he has to withdraw his comments. Till now he has not withdrawn his comments. In fact, after he came from Jaipur to Delhi, he is emboldened, now he is saying that 'Yes, I will stand by what I said.'
He cannot interpret that (his comment) as pro-Dalit or anti-Dalit, he cannot decide that saying SC, STs are corrupt people and creative people is a compliment. I don't take it as a compliment, I take it as a seriously objectionable kind of comment. I am really pained at watching all these controversies involving SC, STs – on the one hand, the violence in the villages, the kind of things that happen in Haryana and elsewhere to Dalits, and innumerable forms of violence and humiliations; on the other hand, you have this kind of a public discussion.
Whatever is the controversy, the way Dalits are talked about -- as the 'most intolerant' kind of people, people who are 'unreasonable', people 'who have no sense of humour', people 'who have to be given education in understanding' either a text book or a speech, and people 'who cannot hear'. Somebody was actually commenting that we have to learn how to listen to speeches and so on.
So, this compaign, I feel, is the most objectionable kind of a campaign that Prof. Nandy and his friends are leading. And the whole liberal, left intellectuals who signed these petitions, they are leading this kind of a campaign. They're saying that we are in solidarity with Nandy. Solidarity with what? Solidarity with whatever he has said? And they simply say that some people may not like his comments. No, it is not (about how) some people may not like (what he said), it is (about how) some people may take objection, some people may disagree, some people might get offended. You should be open to this.
Just to say that some people may not like it – it is not a question of liking it. People can take objection to this. People can disagree. You are not allowing (that), you are not trying to understand this disagreement, how they are offended. You are all talking about freedom of speech. Does freedom of speech mean that you can say whatever you want? Are there no limits to freedom of speech? Does the Dalit have freedom of speech?
This is one of the important points I want to make: that when you're talking of a specific incident, about Nandy and his speech, and its meanings and interpretations – in your own discussions, in your own petitions, you're implicating me and the larger community. And you are further stereotyping us: as people who are 'intolerant', people who are 'undemocratic', people who are 'easily offended'. This I take strong exception to.
Transcribed by Kuffir.
~~

Dr K.Satyanarayana, with Susie Tharu, edited the anthology of Dalit writing 'No Alphabet in Sight: New Dalit Writing from South', published by Penguin India in 2011.

Please also read recent articles on the same issue:
The Emperor Has No Clothes: by Dr. N. Sukumar

Monday, January 28, 2013

దళిత, బహుజనులకు అవమానం ఆషిశ్‌ నంది వ్యాఖ్యలు By Dr Darla Venkateswarlu



దళిత, బహుజనులే అవినీతిపరులని ప్రముఖ రచయిత ఆషిశ్‌నంది జైపూర్‌ సాహితీ ఉత్సవాల్లో బహిరంగంగా వ్యాఖ్యానిం చడాన్ని తీవ్రంగా ఖండించాలి. ఒక రచయి తగా, ఒక కళాకారుడిగా కాకుండా దళిత, బహుజనుల రక్తాన్ని ప్రయోగశాలలో పరీక్షించి వచ్చిన నిర్థారితఫలితాలాధా రంగానో, వాదోప వాదాలన్నీ పరిశీలించిన ఆధారాలతో న్యాయ మూర్తి తీర్పు చెప్తున్నట్లుగానో- కేవలం దళిత, బహుజనులే నేరస్థులన్నట్లు ఆయన మాట్లాడారు. అదే సాహితీసభలో అంతకు ముందుకూడా ప్రముఖ దళిత, బహుజన మేధావి ఆచార్య కంచె ఐలయ్య రాసినపుస్తకావిష్కరణను వ్యతిరేకించాలని కొంతమంది నిరసన జరిపినట్లు వార్తలు వచ్చాయి.వీటినన్నింటి నీ దళిత, బహుజన కవులు, రచయితలు జాగ్రత్తగా గమనించాలి. ఈదేశంలో దళిత, బహుజనులకు చదువుకొనే అవకాశాన్ని ఎప్పుడి చ్చారనేది తెలిసీ, తెలియనట్లు మాట్లాడే ఇలాంటి వారిని ఏమనాలి? దళితులు అవినీతి పరులనీ, నేరస్థులనీ అనడా నికున్న ఆధారాలేమిటి? న్యాయస్థానాల్లో వచ్చే తీర్పుల్నో, పోలీస్‌ స్టేషన్లో నమో దయ్యే కేసుల్నో వాటికి ఆధారాలుగా తీసుకొనేవాళ్ళని రచయితలుగా, కళాకా రులుగా, మేధావులుగా గుర్తించాల్సిన పనేలేదు. 

ఆషిశ్‌ నంది- సిపిఎం అధికారంలో ఉన్నప్పుడు అని కూడా ప్రస్తావించినట్లు వార్తలు వచ్చాయి. రాజ్యాంగ పరంగా తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో సిపిఎం వాఉ రిజర్వేషన్‌ ప్రకారం సీట్లుకేటాయించినా, తమ సిద్ధాంతాల ప్రకారం కులాన్ని గుర్తంచరని ఈ రచయితకు తెలియదా? ఇదేనా ఈయనకున్న అవగాహన? కులాన్ని గుర్తించని సైద్ధాంతిక పాలనలో ఉన్న రాష్ట్రాన్ని కులపరంగా చూడ్డంలోనే వాళ్ళ కుల దృష్టి స్పష్షంగా కనిపిస్తుంది.ఇప్పటికే సమాజంలో దళిత, బహుజనులపై తీవ్రమైన దాడులు జరుగుతున్నాయి. తరతరాలుగా అణచివేత, పీడనల ఫలితంగా ఒక హక్కుగా పొందుతున్న రిజర్వేషన్లు; వారి కోసం ప్రవేశపెట్టిన పథకాలు- సక్రమంగా అమలు జరుగుతున్నాయో లేదో కూడా తెలుసు కోకుండానే ఇతరకులాల వాళ్ళు దళిత, బహుజనులపై అకారణమైన ద్వేషభావాన్ని ప్రదర్శిస్తున్నారు. అందుకనే ‘మావిశ్వాసంపై శవపంచాయితీ చేసి/ మా ప్రార్థనా మందిరాలపై పంచనామా చేసి/ మా కన్యా స్త్రీలపై మానభంగం చేసింది...’ ఎవరని కవులు (తుల్లిమల్లి విల్సన్‌ సుధాకర్‌, పరివర్తన నిజం, 2008 పుట: 33) ప్రశ్నించారు. 

అశిష్‌ నంది చేసిన వ్యాఖ్యలు మా హృదయాల్ని తీవ్రంగా గాయం చేస్తున్నాయి. ‘ఇది కండకావరమో/ వారసత్వపు అహంకారమో/ భయంకర మానసిక రోగమో/ మా లోని మానవత్వపు జింక పిల్లను/ మీ పైశాచిక మృగత్వం వేటాడుతోంది’ అని మా కవి గరికిపాటి మణీందర్‌ ( సిలువై శాంతి కపోతం) లో వ్యధాకులితుడైనట్లుంది.ఇటువంటప్పుడు ఓ కవి (వనపల్లి సుబ్బయ్య) ‘వర్ణాశ్రమ ధర్మాన్ని చాప కింద నీరులా/ నాలుగు దిక్కుల్లో విషమై కక్కుతున్న/ వెయ్యి పడగల హిందూ కాల నాగులు/ గుండెల్లో శూలాల్ని దించేది ఉన్మాదం/ గుడిసెల్లో ప్రేమలు పంచేది ప్రబోధం/ భజన చేసినంత సులువు కాదు/ కుష్ఠు రోగులకు సేవచేయడం/ పసిపిల్లల సజీవ దహనాలు/ ఫాదరీల హత్యలు/ ఏ యుద్ధనీతి?/ ఏ రాముని ధర్మం?’ అని ఆషిశ్‌ నంది వంటి వాళ్ళని నిలదీసి ప్రశ్నించాలి. ఆయన బహిరంగ క్షమాపణ చెప్పాలి. భవిష్యత్తులో దళిత, బహుజనులను ఎవరు అవమానించినా వాళ్ళకి తగినబుద్ధిచెప్పడానికి చట్టపరంగా చర్యలు తీసుకోవాలి.

Surya Telugu News Paper Dated : 29/1/2013 

మృగాళ్లు లేని నిర్భయ సమాజానికి.. - కృపాకర్ మాదిగ - జూపాక సుభద్ర



ప్రజాస్వామ్యంలో దోపిడీని నిర్మూలించే నిరంతర చైతన్యాన్ని అన్ని వర్గాల ప్రజలూ ప్రదర్శించాలి. రాజ్యానికి కోరలిచ్చి, ప్రమాదాన్ని కొనితెచ్చుకోవడం విషాదమౌతుంది. రాజ్య శిక్షా వ్యవస్థ అవసరం లేని సమాజం నిర్మించుకునే దిశగా దేశ పౌరుల కార్యాచరణ చైతన్యం పెరగాలి. నేర తీవ్రతకి తగిన హేతుబద్ద శిక్షలు మాత్రమే దేశంలో ఉండాలి. నేరాలూ శిక్షలు లేని స్థాయికి, మృగాళ్లు లేని నిర్భయ సమాజ స్థాయికి పౌర సమాజ చైతన్యం పెరగాలి. 

నిర్భయపై లైంగిక, హంతక దాడి తర్వాత పౌర సమాజం ఉలిక్కి పడింది. నాయకురాళ్ళంతా కలత, కలవరం చెందారు. పార్లమెంటేరియన్ అయిన ఒక సీనియర్ సినిమా నటి బోరున విలపించింది. యువతులు, వారి కుటుంబసభ్యులు భయాందోళనలతో నలిగిపోయారు. ఆగ్రహావేశాలతో ఊగిపోయారు. పౌర సమాజం ఢిల్లీలోనూ, దేశవ్యాప్తంగానూ పెద్దపెట్టున స్వచ్ఛందంగా కదలి నిరసనోద్యమాల చరిత్ర సృష్టించింది. పోలీసులు ఈ నిరసనోద్యమకారులపై ఆంక్షలనూ, నిర్బంధాన్ని ప్రయోగించారు. ఒక దశలో ఢిల్లీలో రాచమార్గాలనూ, రహదారులనూ మూసుకోవాల్సిన పరిస్థితులు ప్రభుత్వానికి ఎదురయ్యాయి. ఈ నిరసన ప్రదర్శనల వెనక అసాంఘిక శక్తుల, సంఘవిద్రోహుల ప్రమేయం ఉందని కేంద్ర ప్రభుత్వం విరుచుకుపడింది. పోలీసు ఆంక్షలను ధిక్కరించి రోజురోజుకూ పెరిగిన ప్రజల నిరసనాగ్రహాలను చూసి ముఖ్య రాజకీయ పార్టీలన్నీ ఆందోళన చెందాయి.

ప్రజల సత్యాగ్రహాన్ని తమకు అనుకూలంగా మలచుకునే రాజకీయ ప్రయత్నాలు చురుగ్గా సాగించాయి. కాంగ్రెస్ పార్టీ నాయకులు మాట్లాడుతూ మహిళలపై అత్యాచారాలకు పాల్పడ్డ మగ నేరస్థులకు రసాయనికచర్య ద్వారా పుంసత్వం కోల్పోయే శిక్ష ఉండేలా చట్టం తేవాలన్నారు. ప్రధాని మన్మోహన్ సింగ్, యూపీఏ చైర్‌పర్సన్ సోనియా గాంధీ సింగపూర్ నుంచి వచ్చిన నిర్భయ మృతదేహాన్ని రిసీవ్ చేసుకోవడంతో పాటు లాంఛనాలతో కూడిన అంత్యక్రియల వరకూ దగ్గరుండి పర్యవేక్షించారు. ఢిల్లీ నిరసనల్లో పాల్గొన్న మహిళల మీద బెంగాల్ ఎంపీ, రాష్ట్రపతి ప్రణబ్ తనయుడు అభిజిత్ ముఖర్జీ అనుచిత వ్యాఖ్యలు చేశారు. అర్ధరాత్రి స్వాతంత్య్రం వచ్చిందని అర్ధరాత్రి (ఆడవారు) బయట తిరుగుతారా అని పీసీసీ అధ్యక్షుడు బొత్స సత్యానారాయణ నోరు జారారు. వీరిద్దరూ నాలుకలు కరుచుకుని తమ అనుచిత వ్యాఖ్యలను ఉపసంహరించుకుంటూ విచారం వ్యక్తం చేశారు. రాజకీయ నాయకుల చైతన్యం, రాజకీయ పార్టీల వైఖరులు స్త్రీల పట్ల, ప్రజల న్యాయబద్ధ ఆందోళనల పట్ల ఎంత దివాళాకోరుతనంగా, తిరోగమనంగా, కపటంగా, అవకాశవాదంతో కూడుకుని ఉన్నాయో ఈ సందర్భంగా మరోసారి బయటపడ్డాయి. మహిళా ఓటు బ్యాంకుపై ఉన్న ఆసక్తి మహిళల రక్షణ పట్ల రాజకీయ పార్టీలకు లేదనేది మరోసారి తేటతెల్లమయింది.

నిర్భయ సంఘటనకు అవతల ఇవతలగా దేశంలో చాలాచోట్ల బాలికల మీద, యువతుల మీద, గృహిణుల మీద లైంగిక దాడులు, అత్యాచారాలు, హత్యలు జరిగాయి. జరుగుతూనే ఉన్నాయని వార్తలు తెలియజేస్తున్నాయి. సోదరీమణులుగానో, స్నేహితురాళ్ళుగానో, కనీసం సాటి మానవ ప్రాణులుగానో సౌహ్రార్దత, సహకారం, స్నేహభావం, అభిమా నం బాలికలపైన, స్త్రీలపై చూపించాల్సిన స్థితి నుంచి వైదొలగిన మగవాళ్లు మృగాళ్లుగా మారి ఆడవారిపై లైంగిక, హంతక దాడులకు తెగబడుతున్నారు. ఇటువంటి వారి మైండ్‌సెట్‌ల నిర్మితి, కారణాలు, ప్రభావాలను గుర్తించాలి.

(అ) పిల్లలు మేజర్లు కాగానే అత్యధికులు ఆర్థిక స్వతంత్రులు కాలేక పోతున్నారు. ఇష్టమొచ్చిన చదువు/నైపుణ్యాలను సంపాదించడానికి, ఇష్టమొచ్చిన వృత్తిలో ప్రవేశించడానికి, ఇష్టమొచ్చిన జీవిత భాగస్వామిని ఎంపిక చేసుకోవడానికి తగిన ప్రోత్సాహంలేక తరచూ తల్లిదండ్రులు, సమాజం నుంచి, కట్టుబాట్ల పేరుతో ఆంక్షలు, నియంత్రణలు, తిరస్కారాలను ఎదుర్కోవలసి వస్తున్నది. (ఆ) చదువు, వృత్తి, పెళ్ళి అంశాల్లో తమ కిష్ట మున్నట్లు నడుచుకుంటేనే తమ ఆస్తిపాస్తులకు హక్కుదార్లవుతారు, లేకపోతే కారు అనే విధంగా చాలామంది తల్లిదండ్రులు తమ పిల్లలపై ఆంక్షలు పెడుతున్నారు. ఒత్తిళ్లు తెస్తున్నారు. (ఇ) చాలామంది తల్లి దండ్రులు పిల్లల్ని తమ భవిష్య నిధులుగా, భవిష్యత్ సంరక్షకులుగా, వారసత్వ జీవార్జితంగా పరిగణిస్తున్నారు. (ఈ) చాలామంది తల్లిదండ్రులు వృద్ధాప్యంలో తమ పిల్లలు తమని ఆదరించరేమోననే భయాల నుంచి పిల్లల స్వతంత్ర జీవనాధారాలను కట్టడి చేస్తున్నారు. (ఉ) అబ్బాయిలకు ప్రత్యేక సౌకర్యాలు, అమ్మాయిలకు పరిమితులు, కష్టాలు పంచే పెంపకాలు ఇళ్ళలో జరుగుతున్నాయి. పెంపకం తీరు లింగ వివక్షలకు, వ్యత్యాసాలకు బలమైన పునాదులను ఏర్పరస్తున్నాయి.

అధికులుగా, కూడికలుగా అబ్బాయిలను చూడటం, అధములుగా, తీసివేతలుగా అమ్మాయిలను ట్రీట్ చేసే పెంపకం, దృష్టికోణం, కుటుంబ వ్యవస్థలో, సమాజంలో సర్వసాధారణమయింది. (ఊ) కొడుకు తల్లిదండ్రులను పున్నామనరకం నుంచి తప్పిస్తాడనే హిందూ ధర్మ భావన మగజన్మకి అంతులేని ప్రాధాన్యాన్ని కల్పించింది. ఆడజన్మ ప్రాధాన్యాన్ని తృణీకరించింది. (ఎ) ఆర్థికంగా తల్లిదండ్రులపై ఆధారపడే తత్వం, సోమరితనం, నిరుద్యోగం యువతలో బాగా పెరిగింది. (ఏ) యువతుల్లో, ఆడపిల్లల్లో కుటుంబ వ్యవస్థ, సమాజం న్యూనతా భావాన్ని, అంతులేని అశక్తతని పెంచింది. (ఐ) లైంగిక కోర్కెలను నిగ్రహించుకోవాలి, తీర్చుకోవడం తప్పు అనే సంఘనీతి వలన యువత లైంగిక సహజాతాలను అణచి పెట్టుకోవాల్సి వస్తున్నది. లేదా వక్రమార్గాలు తొక్కి లైంగిక నేరాలకు పాల్పడుతున్నది. (ఒ) అతిశయించిన అల్లరి చేష్టల(వేధింపుల)తో నయినా నాయికలను 'అనుకూలం' చేసుకొనే హీరో పాత్రలుండే సినిమా దుష్ట సంస్కృతి ప్రభావం యువకుల్లో పెరిగింది. 

(ఓ) మనుషులుగా మగవారికంటే తక్కువ అనే హీన భావనలు కలిగిన కొందరు మగవాళ్లు మహిళలపై లైంగిక, హంతక దాడులకు పాల్పడుతున్నారు. ఇలాంటి నేరస్థులంతా ఒక్కరోజులో తయారైనవారు కారు. స్త్రీలను అగౌరవపరిచే స్త్రీలపై వివక్ష, అణచివేతను ప్రదర్శించే వ్యత్యాసాలు, అసమానతలకు తావు కల్పిస్తున్న మగ దురహంకార హీన సంస్కృతే ఇలాంటి మగదురహంకార నేరస్థులను సృష్టిస్తున్నది. (ఔ) సగం ప్రపంచమైన తల్లి జాతి పట్ల గౌరవంతో, స్నేహంతో, సానుకూలతతో ప్రేమతో, సమానత్వంతో మెలగాలనే విజ్ఞతను కొందరు మగాళ్లు కోల్పోయారు. రోగగ్రస్తమయ్యారు. నేరపూరితమయ్యారు. ఇందుకు కారణం వీరు మాత్రమేనా? ఇలాంటి సంస్కృతిని మొక్కగా మొలకగా మురిసే వారు, మానుగా ప్రోత్సహించేవారు, ప్రతిఘటనని ప్రదర్శించని వారు కూడా కారకులేనని భావించక తప్పదు. ఇది పెద్ద సామాజిక, లింగ, రాజకీయ విషాదం. ఇందుకు పురుషాధిక్య సమాజం మూల్యం చెల్లించుకోక తప్పదు. నిర్భయ సంఘటన నేపథ్యంలో దళితేతర సమాజం నుంచి వెల్లువెత్తినన్ని నిరసనలు, వెల్లడైనంత సంఘీభావం దళిత, ఆదివాసీ స్త్రీలపై దాడులు జరిగినప్పుడు వ్యక్తంకాకపోవడం చాలా బాధాకరం. 

వాకపల్లిలో ఆదివాసీ స్త్రీలపై అత్యాచారాలు జరిగినప్పుడుగానీ, గిరిజన ప్రాంతాల్లో జరుగుతున్న ఊచకోతలు, అణచివేతలప్పుడుగానీ; కారంచేడు, ఖైర్లాంజి, లక్షింపేటల్లో దళిత అలీసమ్మ, రాముడమ్మ, పింకి మొదలగు వారిపై హంతక దాడులు, హత్యలు జరిగినప్పుడుగానీ; ఇటీవల హర్యానాలో వరసగా దళిత బాలికలు, స్త్రీలపై జరిగిన లైంగికదాడుల సందర్భంగా గానీ వెలుపలి సమాజం నుంచి సంఘీభావం పెద్దగా వ్యక్తం కాలేదు. పల్లెల్లో, పని స్థలాల్లో దళిత, ఆదివాసీ స్త్రీలపై నిత్యం జరుగుతున్న లైంగిక, హంతక దాడుల నేపథ్యంలో ఇప్పటి లాంటి సంఘీభావం అందివుంటే బాధితురాళ్ళయిన ఆదివాసీ, దళిత మహిళలకు కొద్దిమేరకైనా న్యాయం జరిగి ఉండేది. కానీ దళితేతర సమాజం నుంచి గట్టి సంఘీభావం వెల్లడికాకపోవడం వెనక కేవలం కుల గీతలు, కుల వివక్షలే కారణాలని చెప్పుకోక తప్పదు.

సోషల్ కాస్ట్రేషన్ (సామాజిక లింగాధిపత్యాన్ని తొలగించడం) అవసరమని పాత్రికేయ మిత్రుడు రమేష్ హజారే సరిగ్గానే చెప్పాడు. కూడు, గూడు, గుడ్డ అని నినదించి పథకాలు ప్రవేశపెట్టాయని, ఇదే మాదిరిగా నిద్ర, మైథునం కొరవడిన బానిసలకు అవి అందించే పథకాలనూ ప్రవేశపెడితే సమాజంలో లైంగికనేరాలు తగ్గుతాయేమో ప్రభుత్వాలు పరిశీలిస్తే బాగుంటుందని మరో సీనియర్ పాత్రికేయుడు అభిప్రాయపడ్డాడు. కొన్ని సమాజాల్లో పిల్లలు యవ్వనంలోకి ప్రవేశించగానే లైంగిక స్నేహాలు చెయ్యడానికి, స్త్రీపురుషులు పరస్పరం కలిసి జీవించే వ్యక్తిగత స్వేచ్ఛ కలిగివున్నారు. కొన్ని సమాజాల్లో భార్యాభర్తలు లేదా స్త్రీ పురుషులు విడిపో యే సందర్భాలనూ సెలబ్రేట్ చేసుకోవడం, స్నేహంగా విడిపోవడం జరుగుతోంది. ఇలాంటి పరిస్థితుల వల్లనేమో మన సమాజంలో జరుగుతున్న స్త్రీ జాతి నిర్మూలన స్థాయి తీవ్రనేరాలు అక్కడ జరగడం లేదనిపిస్తుంది.

మన దేశంలో స్థానిక దోపిడీదారులు (భూస్వాములు, వారి సంతతి) బహుజనులపై రాజ్యం చేస్తున్నారు. దేశ ప్రజలకు ప్రధాన శత్రువు సామ్రాజ్యవాదమనే బూచీనిచూపెట్టి, ఆర్థిక, రాజకీయ, సామాజిక, లింగ, మైనారిటీ, సాంస్కృతిక, ఆధ్యాత్మిక తదితర అన్నిరంగాల్లో వారు చేస్తున్న దోపిడీలను కప్పిపెడుతున్నారు. ప్రజలను పక్కదారి పట్టిస్తున్నారు. దేశంలోని వీరి వ్యవస్థీకృత దోపిడీకి పుట్టిన ఒకానొక పిలకే ఇప్పటి మగ దురహంకార మృగస్వామ్యం. దేశంలోని మధ్యతరగతికి మృగస్వామ్య దోపిడీ వ్యవస్థను మూలాలతో సహా నిర్మూలించే లోతైన కార్యాచరణ లోపించింది. స్త్రీలపై అత్యాచారాలకు పాల్పడుతున్న నేరస్థులకు రాజ్యమే ఉరిశిక్ష విధించాలి అనేదాకా పోయి చేష్టలుడిగి బిక్కచచ్చి కూర్చొన్నది. ఇదెలా ఉందంటే వెనకటికి సినిమాల్లో హీరోల సాహస కృత్యాలకు ఈలలు, చప్పట్లు, కేకలతో హర్షధ్వానాలు చేసే జానపద ప్రేక్షకుల్ని తలపిస్తున్నది. ప్రజాస్వామ్యంలో దోపిడీని నిర్మూలించే నిరంతర చైతన్యం, ప్రతిఘటనని అన్ని సెక్షన్ల ప్రజలూ ప్రదర్శించాలి. రాజ్యానికి కోరలిచ్చి, ప్రమాదాన్ని కొనితెచ్చుకోవడం విషాదమౌతుంది. రాజ్య శిక్షా వ్యవస్థ అవసరం లేని సమాజం నిర్మించుకునే దిశగా దేశ పౌరుల కార్యాచరణ చైతన్యం పెరగాలి. 

నేర తీవ్రతకి తగిన హేతుబద్ద శిక్షలు మాత్రమే దేశంలో ఉండాలి. అత్యాచారాలకు ఉరిశిక్షలు వెయ్యాలనడం వాంఛనీయం కాదు, రాజ్యానికి కోరలు తేవడమే అవుతుంది. అరుదైన నేరాలకు ఉరిశిక్ష ఉండాల్సిందే అంటున్న కేంద్ర ప్రభుత్వం చివరికి తన ఉరి కత్తిని బలహీనమైన సామాజిక, ఆర్థిక, రాజకీయ, లింగ నేపథ్యాలున్న నేరస్థుల మెడలపైకే తెస్తుంది. బలమైన సామాజిక, ఆర్థిక, రాజకీయ నేపథ్యాలున్న నేరస్థులను వదిలివేసే ప్రమాదముంది. గ్రీకు రాజనీతి తత్త్వవేత్త సోక్రటీసు రాజ్యం ధర్మబద్దంగా ఉండాలన్నాడు. అందుకని రాజ్యమే ధర్మం అన్నాడు. తన హేతువాద భావాల ఉపన్యాసాలతో రాజ్యం లోపాల్ని ఎత్తిచూపి ప్రజల్ని చైతన్యవంతం చేస్తున్న సోక్రటీసును అప్పటి గ్రీకు నగర ప్రజాస్వామ్య రాజ్యం ప్రమాదకారిగా గుర్తించింది. క్రీ.పూ. 399లోనే సోక్రటీసుకు మరణశిక్ష విధించింది. ఇప్పటి మన ప్రజాస్వామ్య రాజ్యంలో పౌరులు ప్రాణాలు కోల్పోబోయే సోక్రటీసులు కారాదు. నేరాలూ శిక్షలు లేని స్థాయికి, మృగాళ్లు లేని నిర్భయ సమాజ స్థాయికి పౌర సమాజ చైతన్యం పెరగాలి. ఎదగాలి.

- కృపాకర్ మాదిగ
ఎమ్మార్పీయస్ వ్యవస్థాపక ప్రధాన కార్యదర్శి
- జూపాక సుభద్ర
రచయిత్రి

Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated: 29/1/2013

Thursday, January 24, 2013

ప్రొఫెసర్ కంచె ఐలయ్య రాసిన నవలే- అన్‌టచబుల్ గాడ్ (అంటరాని దైవం)





మన దేశంలో సామాజిక సమానత్వం ఉందా? బ్రాహ్మణ ఆధిపత్య భావనే కొనసాగుతోందా? అగ్ర, నిమ్న వర్ణాల మధ్య తారతమ్యాలు ఇంకా ఉన్నాయా?- ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానంగా ప్రముఖ సామాజిక విశ్లేషకుడు ప్రొఫెసర్ కంచె ఐలయ్య రాసిన నవలే- అన్‌టచబుల్ గాడ్ (అంటరాని దైవం). దేవుడి గురించి ఆలోచించటం మొదలుపెట్టిన పేరయ్య అనే ఒక దళితుడిని వివిధ రాష్ట్రాలకు చెందిన ఆరుగురు బ్రాహ్మణ పెద్దలు హత్య చేయిస్తారు. ఆ ఆరుగురి భావాలు, గుణగణాలను పరిహాసాస్పదంగా విశ్లేషిస్తూ రచయిత ఈ నవలను ముందుకు నడిపిస్తాడు. ఈ నెల 27న జైపూర్ లిటరరీ ఫెస్టివల్‌లో విడుదలకానున్న ఈ నవలలోని కొన్ని ఆసక్తికర భాగాలు..



కుక్కలతోను, కుక్కలలాంటి వారితోను ఎటువంటి సంబంధం లేకుండా ఉండటం కోసం బ్రాహ్మణులు దూరంగా నివసిస్తారు. వారు నివసించే ప్రాంతాలను అగ్రహారాలు అంటారు. శ్రమను నమ్ముకొని బతికే మనుషులు, వారికి నమ్మకంగా ఉండే కుక్కలు, చాకిరీ చేసే గాడిదలకు దూరంగా బతకటం కోసం దేవుళ్లు వారికి అగ్రహారాలలో భూములను ఇచ్చారు. బ్రాహ్మలు తమ కులం వారితోను, తమకు లాభం చేకూర్చే దేవుళ్లతో మాత్రమే సంబంధబాం«ధవ్యాలు పెట్టుకుంటారు. హిందు దేవుళ్లు చంఢాలురని, పేరయ్యలాంటి శ్రామిక జీవులను, కుక్కలను సృష్టించే స్థాయికి దిగజారలేదనేది వారి భావన. 



కాని అలాంటి వారు కూడా ఈ సృష్టిలో ఉన్నారు కాబట్టి- వారిని చూసినప్పుడల్లా బ్రాహ్మణులకు తీవ్రమైన ద్వేషభావం కలుగుతుంది. (అలాంటి అగ్రహారం వైపు వెళ్లే రోడ్డుపై పేరయ్య నడుస్తున్నాడు).. పేరయ్య మనసు అల్లకల్లోలంగా ఉంది. అతని మనసులో రకరకాల ఆలోచనలు బోనులో ఎలకల్లా పరిగెడుతున్నాయి. పేరయ్య తన పిల్లల గురించి ఆలోచించటం మొదలుపెట్టాడు. తన పిల్లలు కూడా బ్రాహ్మణులు పూజించే దేవుళ్లిచ్చిన వర ప్రసాదాలే. అయినా వారి భవిష్యత్తు అంధకారంగానే కనిపిస్తోంది. 



ఎప్పుడైనా కుక్కలు తమ పిల్లల గురించి ఆలోచిస్తాయా అనుకున్నాడు పేరయ్య. పిల్లలకు ఆకలి వేసినా, దెబ్బలు తగిలినా- తల్లి కుక్క వెంటనే పరిగెట్టుకుంటూ వస్తుంది. మగ కుక్క ఎప్పుడూ పిల్లలను సాకదు. నేను కూడా పిల్లలను సాకాల్సిన అవసరం లేదు అనుకున్నాడు పేరయ్య... ఇంతలో ఇంకో ఆలోచన వచ్చింది. అసలు దేవుడు తనను ఎందుకు పుట్టించాడు? అనుకున్నాడు పేరయ్య. బహుశా హిందు దేవుళ్లకు నాలాంటి వాళ్ల పుట్టుకతో సంబంధం ఉండి ఉండదు. పెద్ద దేవుళ్లకు శత్రువులైన చిన్న దేవుళ్లు నాలాంటి వాళ్లను పుట్టించి ఉంటారు. అలాంటి చిన్న దేవుళ్లు ఇప్పుడు ఏమయ్యారు? వారు తమ బాధ్యతలను ఎందుకు నిర్వర్తించటం లేదు? బ్రాహ్మణ దేవుళ్లు తమ వాళ్లకు భూములు, ధాన్యం, డబ్బు, హోదా అన్నీ ఇచ్చారు. 



కాని తనను పుట్టించిన దేవుళ్లు మాత్రం తనకేమీ ఇవ్వలేదు. వాళ్లు ఒక్కసారి తనకు కనిపిస్తే- వాళ్ల గురించి తానేమనుకుంటున్నానో చెప్పాలనుకున్నాడు పేరయ్య.. అతను నడుస్తుంటే గోడలపై- 'మనం లేవాలి.. తిరగబడాలి..' అనే వాక్యాలు కనిపించాయి. కాని ఎవరు లేవాలి? ఎందుకు లేవాలి? తనొక్కడే నిద్రపోతున్నాడా? మిగిలిన వాళ్ల సంగతేమిటి? ఇలాంటి ఆలోచనలు అనేకం పేరయ్యను చుట్టుముట్టాయి. పేరయ్య తలవంచుకు నడవటం మొదలుపెట్టాడు. ఇంతలో ఎవరో అతని తల మీద వెనకనుంచి కొట్టారు. పేరయ్యకు ఒక క్షణం ఏ జరుగుతోందో అర్థం కాలేదు. 'దేవుడా.. చచ్చిపోతున్నా..' అని అరవటం మొదలుపెట్టాడు. వెనక నుంచి దెబ్బల వర్షం కురుస్తూనే ఉంది. పేరయ్య నేల మీద పడిపోయాడు.



'లం.... ఆత్మ గురించి, దేవుడి గురించి, కులం గురించి ఆలోచించటానికి ఎంత ధైర్యంరా నీకు... నువ్వు కూడా సమానత్వం గురించి ఆలోచిస్తున్నావా?' అని గుర్తుతెలియని ఒక స్వరం గట్టిగా అరిచింది. పేరయ్య తనపై దాడి చేసిన వారిని వేడుకోవటం మొదలుపెట్టాడు. 'దొరా..నన్ను కొట్టొద్దు. నేను మీ బానిసను. కాదు కాదు.. మీ బానిసలకు బానిసను. నన్ను చంపొద్దు దొరా...నేను మీ పాదాల దగ్గర పడి బతుకుతాను.. నా తల కన్నా మీ పాదాలే గొప్పవి. నేనే కాదు. మా పిల్లలు, వాళ్ల పిల్లలు కూడా మీ పాదాల దగ్గర బతుకుతారు. నా తల మీ పాదాల దగ్గర పెట్టి బతుకుతా..నేను అందుకే బతుకుతున్నా...' అని పేరయ్య దీనంగా అర్థించటం మొదలుపెట్టాడు. ఆ మాటలు విన్న తర్వాత దెబ్బలు ఆగిపోయాయి.



'నన్ను ఎవరు కొడుతున్నారు? ఎందుకు కొడుతున్నారు? నేను వాళ్లకు చేసిన హాని ఏమిటి'- ఇలా రకరకాల ఆలోచనలు పేరయ్యను కమ్ముకున్నాయి. అతని ఆలోచనలకు సమాధానం చెబుతున్నట్లు- 'లం.. దేవుడి గురించి ఆలోచించటం మానేయండి. దేవుడి గురించి ఆలోచించటం మొదలుపెడితే ఆత్మ గురించి కూడా ఆలోచిస్తారు. ఆ తర్వాత సమానత్వమంటారు. . నీ మొహంలో అలాంటి ఆలోచనలు కనిపిస్తున్నాయి. నీకు ఎదురుగా ఎవరు వస్తున్నారనే విషయాన్ని కూడా పట్టించుకోకుండా నడుస్తున్నావు. 



నీలాంటి పేరయ్యలందరూ ఆలోచించటం మొదలుపెడితే- స్వర్గంలోను, ఈ భూమిపైన ఉన్న మా దేవుళ్లందరూ ఆలోచించటం మానేయాలి. స్వర్గం కూలిపోతుంది. భూమి నరకం అయిపోతుంది. అలాంటి సంఘటన జరుగుతుందని మేం కలలో కూడా ఊహించలేం.....' అని ఒక స్వరం పేరయ్యను హెచ్చరించింది. ఇంతలో మరో స్వరం- 'కులంలో బతుకు. కాని దాని గురించి ఆలోచించవద్దు. కులం కులమే. మీరు ఆలోచించకూడదనే దాన్ని ఏర్పాటు చేశారు. ఈ గ్రామంలో ఉన్న నీలాంటి పేరయ్యలందరూ ఆలోచిస్తే- వినాశనమే. ఈ గ్రామానికే కాదు.. ఈ దేశానికే కాదు.. మొత్తం ఈ ప్రపంచానికే కీడు జరుగుతుంది..' అని మరో స్వరం కోపంగా అరిచింది.



'ఆ రోజు రాత్రి వేదశాస్త్రి ఇంట్లో సమావేశం జరిగింది. బెంగాల్‌కు చెందిన బెనర్జీ, మహారాష్ట్రకు చెందిన తిలక్, కర్ణాటకకు చెందిన కృష్ణమూర్తి, కేరళకు చెందిన నంబూద్రి, ఆంధ్రప్రదేశ్‌కు చెందిన అప్పారావు ఆ సమావేశానికి హాజరయ్యారు. వంటింట్లో ఆడవాళ్లు 33 రకాల వంటలు వండుతున్నారు. అవన్నీ దేవుడికి పెట్టే ఆరగింపులు. వంటింట్లో ఉన్న ఆడవాళ్లందరూ తడి చీరలు కట్టుకొని ఉన్నారు.



ఆ తడికి వణుకుతున్నారు. తడి బట్టల్లో వంట వండితే దేవుళ్లకు చాలా సంతృప్తి కలుగుతుందనేది వారి నమ్మకం. 'రామా..కృష్ణా..శంకరా..' అని వంటింట్లో ముసలావిడ గొణిగింది. ఆమె మాటలకు కూరగాయలు కోస్తున్న ఒక యువతి తలెత్తి చూసింది. 'ఈ తడి జీవితమంటే అసహ్యమేస్తోంది..' అంది. 'పగలంతా ఈ చీకటి గుయ్యారంలో పడి వంటలు వండటమే సరిపోతోంది. వాటిని ఎప్పుడూ మనం తిని ఎరగం. మగవాళ్లు తిని చెబితేనే అవి ఎంత రుచిగా ఉన్నాయో తెలుస్తుంది. ఛండాల, శూద్ర మహిళల జీవితం మన కన్నా మెరుగనిపిస్తోంది..' అని గట్టిగా అంది. 



'అలా మాట్లాడకు. ఇంట్లో మగాడు వాసన చూడకుండా మనం తిండి గురించి ఆలోచించకూడదు. ఆలోచిస్తే విధవరాలివి అయిపోతావు. ఆ తర్వాత ఏం జరుగుతుందో నీకు నేను వేరే చెప్పక్కరలేదు. మగవాళ్లు లేని ఇల్లు ఎద్దు లేని బండిలాంటిది. ఆ బండి కాల్చటానికి తప్ప ఇంకెందుకు పనికిరాదు.. ' అని హెచ్చరించింది. ముసలావిడ మాటలకు యువతి మొహం మాడిపోయింది. ఆమెకు ఒకడే కొడుకు. భర్త చనిపోయి విధవ అయితే తన జీవితం ఎలా ఉంటుందనే ఆలోచన ఆమెను విపరీతంగా భయపెట్టింది.



'ఈ రోజు శుభ దినం. పేరయ్య నశించాడు' అన్నాడు వేదశాస్త్రి. బెనర్జీ కాస్త ఇబ్బందిగా కదిలాడు. అతను మాటల మనిషే కాని చేతల మనిషి కాదు. అతను పసందైన విందు భోజనం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాడు. తాను తినబోతున్న విందు పేరయ్య రక్తంతో తడిసిందన్న భావనే అతనికి ఇబ్బందిగా ఉంది. కృష్ణమూర్తి అతని ఇబ్బంది గ్రహించినట్లు చిన్నగా నవ్వాడు. 'దేవుళ్లకు 33 రకాల వంటలతో ఆరగింపు చేస్తారనుకుంటా. వాళ్లు కూడా మనలాంటివాళ్లే కదా..' అన్నాడు. ' దేవుళ్లు మన ప్రతిరూపాలే. 



వాళ్లను మనమే తయారుచేశాం'
అన్నాడు అప్పారావు... తిలక్ మాత్రం వీరి మాటలను పట్టించుకోకుండా వంటింట్లో నుంచి వచ్చే వాసనలను ఆస్వాదిస్తున్నాడు. అందరూ మాట్లాడుతుంటే ఇక తప్పదన్నట్లు- అతను కూడా మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు. "స్వచ్ఛమైన జాతిని రూపొందించటానికి అవసరమైన ప్రత్యామ్నాయ మార్గాలను మనం అన్వేషించాలి. మీకు నల మహారాజు గురించి తెలుసుకదా. అతని తండ్రి వేరే పురుషుడితో కలిసినప్పుడు- అతని కడుపు నుంచి నల మహారాజు ఉద్భవించాడు. పురుషులకు రొమ్ములు ఉంటాయి. వారికి కడుపు కూడా ఉంటుంది. 



పురుషుల మధ్య సంపర్కాన్ని ప్రోత్సహిస్తే మన జీవితాల్లో ఉన్న కాలుష్యాన్ని తొలగించవచ్చు... ఈ మహిళల కంపుతో బతకలేకపోతున్నాం. వారు తమ రుతుస్రావాల ద్వారా మన ధ్యానాలను కలుషితం చేస్తున్నారు. వారి కడుపులు విషతుల్యాలు.. మన అంతిమ లక్ష్యం ఏమిటనే విషయాన్ని వేదాలు ఎప్పుడో నిర్దేశించాయి. పురుష సూక్తంలో పురుషులందరూ ప్రథమ పురుషుడి నుంచి పుట్టినట్లు ఉంది. మన లక్ష్యాన్ని చేరుకోవాలంటే మన పూర్వీకులు అందించిన విజ్ఞానాన్ని మళ్లీ సముపార్జించాలి' అని ప్రసంగించాడు. 



తిలక్ మాటలకు అప్పారావు ఇబ్బందిగా అటూ ఇటూ కదిలాడు..పురుషులు పిల్లలను కనడమనే భావన అతనికి నచ్చలేదు. గొంతు సవరించుకొని- 'మన ఆడవాళ్లు తడిబట్టలతో ఎందుకు వండుతారు? గతంలో మన దేవుళ్లు పురుషుల వంటనే ఆస్వాదించేవారు కదా..!' అన్నాడు. వేదశాస్త్రి అతని వైపు తిరిగి నవ్వాడు. 'ఆర్యవంతంలో నలుడే గొప్ప వంటవాడు. అతను ఎప్పుడూ తడి బట్టలతోనే వండేవాడు. అందువల్ల అందరూ తడిబట్టలతోనే వండుతారు. భీముడు కూడా మంచి నైపుణ్యమున్న వంటవాడే. భీముడికి ఊహాజనితమైన తండ్రి మాత్రమే ఉన్నాడు. అతని అసలు తండ్రి వంధ్యుడు లేదా యోగి. అందువల్లే మన వంట పుస్తకాలలో నలుడిని, భీముడిని ముందుగా ప్రస్తుతిస్తారు..' అని వేదశాస్త్రి వివరించాడు.



అన్‌టచబుల్ గాడ్
రచయిత: కంచె ఐలయ్య
ప్రచురణ: సామ్య
ధర: రూ. 350
పేజీలు: 248

Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated: 24/1/2013 (Navya )


Wednesday, January 23, 2013

రాజకీయ కక్షతోనే అణచివేత - కనీజ్ ఫాతిమా



 రాజ్యాంగ వ్యవస్థలు మతతత్వంతో నిండిపోయాయి. రాజ్యాంగ విలువల పరిరక్షణ కోసం ఏర్పడిన సంస్థలు దృక్పథలేమి వల్ల కర్త్యవం గ్రహించలేకున్నాయి. వామపక్షం కూడా మత శక్తుల వ్యూహాలను తమకు అనుకూలంగా వినియోగించుకొనే ఎత్తుగడనే అనుసరిస్తుంది. రేటింగ్ కోసమే మీడియా మతం పేరుతో వివాదాన్ని సృష్టించాయని అనుకోకూడదు. మీడియా జాతీయ, రాష్ట్ర స్థాయిలో హిందూత్వ శక్తులు బలపడే విధంగానే మత విద్వేషాలను ప్రసారం చేస్తున్నది నిజం. ఈ విధంగా సకల వ్యవస్థలు, సంస్థల పతనం వల్ల సమాజంలోని అల్ప సంఖ్యాకుల రాజ్యాంగ హక్కులు ప్రమాదంలో పడుతున్నాయి. ముఖ్యంగా ముస్లిం సమాజం ఒంటరిపాటుకు, వెలివేతకు, అణచివేతకు గురవుతుంది. 

ఇది ముస్లిం సమాజం వరకే పరిమితమై ఆగిపోదు. ఇతర సమాజాలకు వ్యాపించి తీరుతుంది. దేశ భద్రత ప్రమాదంలో పడటమే కాదు, సమాజ పరివర్తన ఆకాంక్షించే కింది కులాల ఉద్యమం నిర్వీర్యమై పోతుంది. ఇక ఆ తర్వాత ప్రజాస్వామ్యం అనే భావనే బతికి ఉండదు. చట్టం పరిధిలో, మైనార్టీ హక్కుల రక్షణ, గుర్తింపు అన్న అంశంలో రెండు ప్రధానమైన ఉద్దేశ్యాలున్నాయి. ఒకటి, ప్రజాస్వామ్య దేశంలో ప్రభుత్వాన్ని మెజార్టీ వర్గమే నడుపుతుంది. అందువల్ల రాజ్యాన్ని మైనార్టీల పట్ల దౌర్జన్యపూరితంగానూ అణచివేత స్వభావంతోనూ ఉండకుండా నియంత్రించటం. 

రెండు, మైనార్టీలకు ఒక రక్షణ ప్రదేశాన్ని ఏర్పాటు చేయటం. తద్వారా వారి ప్రత్యేకమైన గుర్తింపును భద్రపరుచుకొని జాతీయ అభివృద్ధి, పురోగతికి తోడ్పడతారు. లౌకిక రాజ్యం అని రాజ్యాంగం ప్రకటించి, మైనార్టీలను రక్షించాలని పరోక్షంగా రాజ్యాన్ని ఆదేశించింది నిజమే. అయితే ఆచరణలో రాజ్యం మతాల విషయంలో తటస్థ వైఖరిని అవలంభిస్తుందా? మత మైనార్టీలను రాజ్యం కాపాడుతున్నదా? అక్బరుద్దీన్ ఖైదు నేపథ్యంలో భారత రాజ్యం యొక్క స్వభావం, దాని ప్రవర్తన గురించి రాజ్యాంగ దృష్టి నుంచి ఆలోచిస్తే కొన్ని ప్రశ్నలకైనా సమాధానం దొరుకుతుంది.రాష్ట్రంలో ప్రస్తుతం నెలకొన్న సమస్య సంపూర్ణంగా రాజకీయపరమైంది. 

రెండు మత సమూహాల మధ్య విభేదాలను సృష్టించడానికి వాస్తవాలను వక్రీకరించి ప్రజలకు సమర్పించిన సమస్య. ఇది రాజ్య ప్రాయోజిత కార్యక్రమం. దీన్ని ప్రత్యేకించి పెద్ద పార్టీలైన కాంగ్రెస్, బీజేపీలు చేశాయి. 2014లో రాబోతున్న ఎన్నికల కోసం అన్ని రాజకీయ పార్టీలు వివిధ రూపాల్లో ప్రచారం చేస్తున్నాయి. పాదయాత్రలు, ప్రదర్శనలు, బహిరంగ సభలు వంటివి అన్ని పార్టీలు చేపట్టినట్టే ఎంఐఎం కూడా నిర్మల్‌లో ఒక బహిరంగ సభ నిర్వహించింది. 

అందులో ఆ పార్టీ ఎమ్మెల్యే అక్బరుద్దీన్ ఓవైసీ ఉపన్యాసాన్ని సాకుగా తీసుకుని కొంతమంది ఎంఐఎం వ్యతిరేకులు 'విద్వేష ఉపన్యాసం' అని మౌఖిక ప్రచారం చేశారు. ఈ 'విద్వేష ఉపన్యాసం' ప్రచారం వల్ల అనతి కాలంలోనే హిందూత్వ శక్తులు ఈ సమస్యను పట్టుకున్నాయి. గంటా యాభై నిమిషాలున్న అక్బరుద్దీన్ ఓవైసీ ఉపన్యాసాన్ని ముప్పై నిమిషాలకు కుదించి ఎడిట్ చేశారు. అది విన్న సామాన్యుడెవరైనా సరే అధిక సంఖ్యాక సమాజానికి వ్యతిరేకమైన విద్వేష ఉపన్యాసమని తప్పకుండా నమ్ముతారు. 

జాతీయ, స్థానిక మీడియా 'విద్వేష ఉపన్యాసం' ప్రచారం చేస్తూ అక్బరుద్దీన్ కేసు విచారణ నేరుగా ప్రారంభించింది. గతంలో కూడా ఇదే విధంగా మీడియా వ్యవహరించింది. అమాయక ముస్లిం యువకులను చట్టవిరుద్ధంగా ఎత్తుకుపోయి, హింసించి, అరెస్టు చేసి తీవ్రవాదులనే ముద్ర వేసినప్పుడు కూడా మీడియా తీవ్రవాదుల అరెస్ట్ అనే ప్రచారం చేసింది. ఆ తీరులోనే అక్బరుద్దీన్ విషయంలోనూ మీడియా అత్యుత్సాహం ప్రదర్శించింది. 

కానీ విషాదం ఏమిటంటే తీవ్రవాదులనే ఆరోపణలతో అరెస్టు చేయబడ్డ అమాయకులు నిర్దోషులని నిరూపణ జరిగిన తర్వాత ఇదే మీడియా కనీసం పశ్చాత్తాపం చెందినట్టు కనిపించలేదు. అక్బరుద్దీన్‌ను భారత్ వ్యతిరేకి, మతతత్వవాది అని మీడియా ఆరోపణలు చేసింది. అక్బరుద్దీన్ మొత్తం ఉపన్యాసంలో ఎక్కడా 'హిందువులు' అనే శబ్దమే ఉపయోగించలేదు. అమెరికా ముస్లిం దేశాల్లో తీసుకొస్తున్న సమస్యలు, ముస్లింల మధ్య అది సృష్టిస్తున్న విభేదాల వల్ల సంభవిస్తున్న అనైక్యత సమస్యను లేవనెత్తుతూ సాగింది. 

జాతీయ స్థాయిలో బీజేపీ, ఆరెస్సెస్, వీహెచ్‌పీ, హిందూ వాహినీ వంటి సంస్థలు ముస్లింలను ఊచకోత కోస్తుంటే పోలీసులు చేష్టలుడిగి చూస్తున్నారనీ, బాధిత ముస్లిం సమాజాన్నే శాంతి భద్రతల సమస్యకు మూలమనే పద్ధతిలో రక్షణ సంస్థలు నిందిస్తున్నాయనీ, ముస్లింలను హిందూత్వ శక్తుల నుంచి కాపాడకపోగా హిందూత్వ సంస్థలకే పోలీసులు సహకరిస్తున్నారని చెబుతూ హిందూస్థాన్‌లో ముస్లింలు 25 కోట్లు ఉన్నారని, పోలీసులకు చేతకాకపోతే పక్కకు జరిగితే పరిస్థితిని వారే చక్కదిద్దుతారనే భావంతో మాట్లాడారు. 

ఒక వాక్యాన్ని దానికి ముందు చెప్పిన విషయం నేపథ్యంలోనే అర్థం చేసుకోవాలి. కానీ సందర్భం నుంచి విడదీసి వందకోట్ల మందిని చంపుతామనే అర్థం తీసి వివాదం సృష్టించారు. హిందూత్వ శక్తులను ఉద్దేశిస్తూ ఆయన చేసిన వ్యాఖ్యను మొత్తం హిందువులకు ఆపాదించటమే ఇక్కడ ట్విస్టు. హిిందువులు కేవలం ఒక మత సమూహం. హిందూత్వం అనేది ఒక భావజాలం. మతతత్వ రాజకీయాలను హింసాత్మక పద్ధతుల్లో వ్యక్తీకరించేవారు హిందూత్వవాదులు. 

అక్బరుద్దీన్ హిందూ దేవుళ్లను అవమానించాడనే మరో ఆరోపణ కూడా చేశారు. కానీ నిజానికి ఆయన రామ్‌జఠ్మలానీ మాటలనే గుర్తు చేశారు. రాముడు అసలు లేనే లేడనీ, ఒక వేళ రాముడుంటే అయోధ్య అతని జన్మస్థలం కాదనీ రామ్‌జఠ్మలానీ అన్నారనీ, రాముడు ఉన్నదీ లేనిదీ నిరూపించాలని హిందూ మతాధిపతులను రామ్ జఠ్మలానీ ప్రశ్నించాడనీ అక్బరుద్దీన్ ఆ ప్రసంగంలో పేర్కొన్నాడు. ఈ ప్రశ్న రామ్‌జఠ్మలానీ అడిగాడు కాబట్టి ఎవరూ ఏమీ అనరనీ, అదే అక్బరుద్దీన్ మాట్లాడితే అరెస్టు చేస్తారని కూడా అక్బర్ అన్నాడు. నిజానికి, మేధావులు ఇప్పటికే చెప్పిన విషయాలను తన మాటల్లో అక్బరుద్దీన్ వ్యక్తీకరించాడు. 

రాముడి ఇతివృత్తం గురించి ఒక రామ్‌జఠ్మలానీయే కాదు జాతీయోద్యమ కాలంలోనే రాజ్యాంగ నిర్మాత డా. అంబేద్కర్, పెరియార్ రామస్వామి వంటి మహా పురుషులు పెద్ద పెద్ద గ్రంథాలే రాశారు. హిందూ మతానికి చెందిన అనేక మంది పెద్దలు, మతాలకు సంబంధం లేని మానవతావాదులు, చరిత్రకారులు, మేధావులు ఎన్నో పుస్తకాలు రాశారు. కంచ ఐలయ్య లాంటి దళిత మేధావులు దేవుళ్ల ఉనికి గురించీ, వేదాలు, పురాణాల గురించీ మాట్లాడారు. మరి వాళ్లందర్నీ ఎందుకు అరెస్టు చేయలేదు? రాజద్రోహం, రాజ్యం మీద యుద్ధం, దేశ లౌకికత్వానికి ముప్పు వంటి కేసులు పెట్టలేదేమీ? కేవలం వాళ్లు మెజార్టీ మతానికి చెందిన వారు కావటం వల్లే కదా? ఇది కేవలం అక్బరుద్దీన్‌కు సంబంధించిన సమస్యగా లేదు ఇప్పుడు. 

మెజార్టీ రాజ్యం యొక్క వివిధ సంస్థలు విపరీత వాదనలతో అణచివేతను సమర్ధించుకుంటున్నాయి. ఏదైనా ఒక తప్పు మెజార్టీ వర్గం చేస్తే అది తప్పని పరిగణించబడటం లేదు. కానీ అదే తప్పును మైనార్టీ వర్గం చేస్తే అది తప్పని చెప్పటమే కాదు, రాజద్రోహం, అసాంఘిక చర్య, ప్రజాస్వామ్యానికి చేటు, లౌకికత్వానికి పెనుముప్పు అంటున్నారు. 

చార్మినార్ సమస్య నేపథ్యంలో రాష్ట్ర, కేంద్రంలోని కాంగ్రెస్ ప్రభుత్వానికి ఎంఐఎం మద్దతు ఉపసంహరించుకున్నది. ఈ సందర్భంలో ఎంఐఎం పార్టీని అణచివేసేందుకు కాంగ్రెస్ అక్బరుద్దీన్ ఉపన్యాసాన్ని ఒక సాకుగా చూపిస్తుంది. అందువల్ల అంతర్గత విభేదాలను పక్కకు పెట్టి ఈ దేశ నిజమైన భూమిపుత్రులు ఎస్సీ, ఎస్టీ, బీసీ, మైనార్టీలు సమైక్యమై గుర్తింపులను నిలబెట్టుకోవాలి. ఐక్యంగా హిందూత్వ ఫాసిజాన్ని నిలువరించాలి. 

- కనీజ్ ఫాతిమా
సహాయ కార్యదర్శి, సివిల్ లిబర్టీస్ మానిటరింగ్ కమిటీ

Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated : 23/1/2013

స్పందనల్లో సమానత్వమేది! - సూరేపల్లి సుజాత



నిర్భయ, దామిని, అమానత్ అన్న పేదు అనేక పట్టణ ప్రాంతాలతో పెనవేసుకుపోయింది. ఈ దేశంలోని ఎంతోమంది చదువుకున్నోళ్లకు ఆమె పేగు బంధమైన చెల్లి, అక్క, ఒక బిడ్డ. ఇక్కడ స్త్రీలపై అత్యాచారాలు అతి మామూలు విషయం. అధికారిక లెక్కల ప్రకారం ప్రతి పద్నాలుగు నిముషాలకి ఒక అత్యాచారం జరుగుతోంది. కుల, మైనారిటీలపై ఒకరకంగా జరిగితే, భూములు, అడవులు, ఆదివాసీల జీవితాలపై మరొక రకంగా అత్యాచారం జరుగుతుంటుంది. ఏది ఏమైనా నిర్భయ ఒక శిక్షకి పేరు అయింది. 

వివక్షకి వ్యతిరేకంగా జరిగే ఉద్యమానికి చిరునామా అయింది. యువత ఆగ్రహానికి ప్రతిరూపం అయింది. మధ్య రాత్రి మహిళలతో మార్చ్ చేయించింది. మారుమూల పట్టణాలలో మానవహారాలు తయారు చేసింది. ఆమె బ్రతుకు దేశానికి ఒక జీవన్మరణ సమస్య అయింది. నిర్భయ పేరు జ్యోతి సింగ్ పాండే అని ఈ మధ్యనే తెలిసింది. ఢిల్లీ వంటి పెద్ద పట్టణంలో స్నేహితునితో సినిమా చూసి వస్తుండగా, ఎవరూ లేనిచోట, నిశీధి రాత్రి మగ మృగాల అమానుష దాడికి బలైపోయింది చెల్లి. 

అవును ఏ కులం అయితే ఏంది? గత ఇరవై రోజుల్లో ఎన్నో బలవన్మరణాలు జరిగాయి, అత్యాచారం చేసి అమానుషంగా చంపిన నేరాలు వెలుగుచూసేది కొన్ని మాత్రమే. ఇంకా న్యాయం జరిగేది ఎప్పుడో, ఎన్నడో. ఇవన్నీ షరామామూలే కదా? మీడియా ఎప్పుడూ పెద్దగా పట్టించుకోదు, ప్రతిపక్ష పార్టీలు అన్ని పట్టించుకుంటాయి వాళ్ళ ఉనికి కోసం. ఎందుకో ఒక్కసారి పాత జ్ఞాపకాలు చుట్టముట్టాయి. కులాలు, మతాలూ అందులోని వైరుధ్యాలపై అంతర్మథనం మొదలైంది. ఒక స్త్రీగా ఆవేదన చెందుతూనే దళిత స్త్రీలకూ, కొన్ని వర్ణాలకు, వర్గాలకు, జాతులకు ఈ దేశంలో జరుగుతున్న అవమానం, వివక్షతపై జరిగిన అన్యాయం పీడిస్తూనే ఉంది. 

మహారాష్ట్రలోని ఖైర్లాంజి సంఘటన కళ్ల ముందు కదులుతుంది. కుంబి కులస్తులు ఒక చిన్న ప్రాణి, ప్రియాంక బోత్మాంగె, యవ్వనంలోకి అప్పుడే కోటి కలలతో అడుగు పెడుతున్న చెల్లి బట్టలూడదీసి ఊరంతా నగ్నంగా ఊరేగించి, తోడబుట్టిన వాళ్లతో అత్యాచారం జరిపించమని బలవంతపెట్టింది. వక్షోజాలు నరికివేసి... అంగాంగం ఛిద్రం చేసి చంపేసింది. ఇది పట్టపగలు జరిగింది. ఆడా, మగా సమక్షంలో, ఊరు ఊరంతా సాక్ష్యం. భూమి హక్కు కోసం పాకులాడిన ఆ దళిత రైతు పిల్లల్ని అతి నిర్దాక్షిణ్యంగా, కిరాతకంగా ఊరివాళ్ళందరి ముందు అత్యాచారం చేసి చంపారు. మూడు నాలుగు రోజులు దాకా ఎక్కడా మీడియాలో వార్త రాలేదు. వచ్చినా అది పెద్ద స్పందన కాలేదు. 

ఆ తరువాత కొన్ని దళిత సంఘాలు, కొద్దిమంది ఇతరులు మీద వేసుకుని పోరాటం చేశారు. ఇక ఇదే కోవలో కారంచేడు, చుండూరు, వేంపెంట, పాదిరి కుప్పం, మొన్నటి లక్షింపేట కూడా చూడొచ్చు. ఈ అసభ్య సమాజం ఎందుకో స్పందించదు. అది దళితుల సమస్య, వాళ్ళు పుట్టిందే చంపబడడానికి, సేవలు చేయడానికి, బానిసలుగా బతకడానికి. లక్షింపేట మీడియాలో కూడా బాగానే వచ్చింది కానీ ఎందుకో దళితులు కానివాళ్ళని పెద్దగా కదలించలేకపోయింది. 

అవును అది దళితుల సమస్య. నిర్భయ విషయంలో గొంతెత్తిన యువతకి ఈ అంశం పెద్దగా పట్టి ఉండే అవసరం లేదు, వారిని కూడగట్టే సంఘాలు, వ్యక్తులకు కూడా పెద్దగా రుచించకపోయి ఉండవచ్చు. అవును, అమ్మాయి కదా, స్త్రీ కదా ఏ కులం అయితే ఏంది అనే సమాజం ఇక్కడ ఎందుకో స్పందించలేదు. అవును వీళ్ళూ మనుషులే కదా, వాళ్ళు చేసింది బ్రతుకు పోరాటమే కదా అని అనుకోలేదు. వేలకొద్దీ యువత బారికేడ్లను ఛేదించుకుని, న్యాయం కోసం ఫాస్ట్ ట్రాక్ కోర్టులు పెట్టమని అడగలేదు. 

ఎవరిది ఈ సమాజం? ఎవరు స్పందిస్తున్నారు? ఎవరికి స్పందిస్తున్నారు? తొలుస్తున్న సమస్య... న్యాయం అన్యాయాల మధ్య నిరంతరం ఘర్షణకి తెరతీస్తున్న సమస్య. ఇప్పుడు దళిత స్త్రీల వార్తలు, వాకపల్లిల ఆదివాసీ స్త్రీల అత్యాచారాలు పట్టిపీడిస్తున్న సమస్యలు. గుజరాత్‌లో నిండు గర్భిణీ గర్భాన్ని నిలువునా చీల్చివేస్తే, మతం మత్తులో మునిగి స్పందించని దేశం మనది. ఇవన్నీ రాత్రి ఎక్కడో జరిగిన నేరాలు కావు, తాగి మత్తు మైకంలో జరిగిన తప్పులు కావు. సభ్య సమాజం అన్ని పోరాటాలను అదే దృష్టితో చూడగలదా? సినీ నటి ప్రత్యూష కేసు ఏమైంది? అని ఆ తల్లి ఇంకా మొత్తుకుంటూనే ఉంది. 

అయేషా కేసులో ఒక అమాయకమైన సత్యాన్ని పట్టుకొని మన ముందు దోషిగా నిలబడితే కూడా చూస్తూనే ఉన్నాం మౌనంగా. అవును, ముందే చెప్పినట్టుగా అత్యాచారాలు రకరకాలు. కొన్ని మంచివి కొన్ని చెడువి, కొన్ని న్యాయమైనవి, కొన్ని అన్యాయమైని. కొన్నింటికి స్పందిస్తాము, కొన్నింటికి అంతగా స్పందించం. ఈ తేడాలు మాట్లాడితే మనం మరొక అన్యాయం చేసిన వారం అవుతాం. కులవాదులం, మతవాదులం, మితవాదులం అవుతాము. కానీ నిజాలు, నిగూఢంగా దాగి ఉన్న అర్థాలను మాట్లాడుకొని మనల్ని మనం చూసుకొనే సందర్భం ఇది. 

నిజాలెప్పుడూ పచ్చిగా, చేదుగానే ఉంటాయి. కులం, మతం సందర్భం ఎప్పుడూ గొంతులో పచ్చి వెలక్కాయ పడ్డట్టుగానే ఉంటుంది. స్త్రీల సమస్య ఎప్పుడూ, అందులో అంటరాని స్త్రీల సమస్య మాట్లాడుకోలేనంత నిశ్శబ్దాన్ని ఆవరించి ఉంటుంది. అది దళిత సంఘాలకైనా, బయటివారికైనా... స్త్రీలంటేనే అంటరాని వారు అందులో అంటరాని స్త్రీలు అధమాధమం. స్త్రీల సమస్యలు, పేద, దళిత, ఆదివాసీ, మైనారిటీల సమస్యల పట్ల మీడియా దృక్పథం ఏమిటి? కార్పొరేట్ వ్యవస్థలుగా ఉన్న వాటికి మార్కెట్ తప్ప మానవత్వం ఉంటుందా? 

నిర్భయ చావుబతుకుల మధ్య దేశం కొట్టుమిట్టాడుతున్నప్పుడు ఇదే సమయంలో మహిళలపై అనేక అత్యాచారాలు జరిగాయి. కరీంనగర్ కోహెడలో గీత అనే మరొక చెల్లి నిర్బంధించబడి క్రూరాతిక్రూరంగా, అమానుషంగా చంపబడి పత్తి చేలల్లో విసిరివేయబడ్డది. పేద అమాయకులైన గౌడ కులానికి చెందిన తల్లిదండ్రులు, సభ్య సమాజంలో పెద్దగా స్పందన లేదు. 

అక్కడో, ఇక్కడో చిన్నాచితక సంఘాలు రోజూ న్యాయం చేయండి అని కీచు గొంతుతో అరుస్తున్నాయి. ఎప్పుడూ పెద్ద పేపర్లో మొదటి పేజీలో రాలేదు. ఇది ఢిల్లీ సంఘటన కంటే అమానుషం. అక్కడ రాజకీయ పార్టీలు కుల సంఘాలు మాట్లాడవు, జై తెలంగాణ వినిపించదు, రైట్, లెఫ్ట్ పనిచేయదు, కనీసం అక్కడ ఉన్న ప్రజాప్రతినిధులు పలకరించడానికి కూడా రారు. 

ఇక్కడ ప్రస్తావించదలచుకున్నది రెండు విషయాలు. ఒకటి స్త్రీలు అన్నా, వెనుకబడ్డ, అంటరాని కులాల వారన్నా ఇంత కసి, ద్వేషం ఎందుకు? అమానుషంగా, హింసించి, కొరికి, నరికి, ముక్కలు చేసి, శరీరాన్ని ఛిద్రం చేయాలన్న ఆలోచనలకి బీజాలు ఎక్కడ పడ్డాయ్? ఒకడు బట్టలు సరిగా వేసుకోలేదు అంటాడు, మరొకడు స్త్రీ ఉన్నదే భర్తకి సేవ చేయడానికి అంటాడు, ఇంకొకడు అర్థరాత్రి బయట తిరిగితే అంతే అని తీర్పు చెబుతాడు. ఆడపిల్ల రెచ్చగొడితే మగవాడు రెచ్చిపోతాడు అంటాడు, మరొకడు పనికిమాలినది మంచిగా బ్రతిమిలాడి ఉంటే, అన్నా అని నోరారా పిలిచి ఉంటే వదిలిపెట్టే వారు కదా అని జోస్యం చెబుతాడు. 

చివరాఖరికి అంతా ఆడవారి తప్పే, వారు నిమిత్తమాత్రులు, మగ మహారాజులు, అమాయక చక్రవర్తులు, స్త్రీలకూ ఒకలాగా పురుషులకి ఒకలాగా స్పందిస్తాం. దళిత స్త్రీలు, పురుషులను చేతబడి నెపంతో బహిరంగంగా చెట్టుకి కట్టేసి, నిట్టనిలువునా కాల్చేస్తే, పళ్ళు పీకేసి, నాలుక కోసేసి, కండ్లు పీకేస్తే చలించం కదా? దళితులు హక్కులు అడిగిన నేరానికి శిక్షగా నరికి పోగులు పెట్టి బస్తాల్లో కట్టి పడేస్తారు, న్యాయమే కదా, ఆ కులం వారు అనుభవించాల్సిందే. 

ఇదెక్కడి న్యాయం? ఒక హింసను సమర్థిస్తూ మరొక హింసకు గొంతెత్తే వారంతా సూడో ఉద్యమకారులే అని అనాల్సి వస్తుంది. ఒకే నేరానికి ఇద్దరికీ ఒకే శిక్ష పడనంతకాలం, ఒకే నేరానికి ఒకే స్పందన ఉండనంత కాలం ఈ అంతరాల దొంతరలు కలవరపెడుతూనే ఉంటాయి. మహాత్మాజ్యోతి బాఫూలే స్త్రీ, శూద్ర, అతిశూద్ర ముగ్గురూ పీడనకి గురికాబడుతున్నారు, వారిని విముక్తి చేయాలి, పైకి తీసుకురావాల్సిన అవసరం ఉంది అని జీవితాంతం కులాలకి, మతాలకి అతీతంగా సావిత్రిభాయి ఫూలేతో కలిసి పనిచేసి సమానత్వ విలువలను భావితరానికి అందించారు. 

ఆ తరువాత డాక్టర్ బి.ఆర్. అంబేద్కర్ హిందూ కోడ్ బిల్ అందరి స్త్రీల హక్కుల గురించి రాసి, దానిని అదే అగ్రకుల స్త్రీవాదులు, వారికి వంతపలికే వారే వ్యతిరేకిస్తే తన పదవికి రాజీనామా కూడా చేశారు. ఆ నాయకులు అన్నవాళ్ళు మానవత్వం, సమానత్వ పునాదుల మీద మార్గనిర్దేశం చేస్తే ఇప్పుడు మార్గాలు 'మా' కులాలు, మతాలు అన్న నిర్వచనాలతో నడుస్తున్నాయి. ఉద్యమాలు మీ ఉద్యమాలు, మా ఉద్యమాలుగా చీలిపో 

తున్నాయి. మానవత్వం మరుగున పడుతుంది. మనుషులలో, సమాజంలో మరింత వ్యత్యాసం పెరుగుతుంది. ఇది భిన్న కులాలు, మతాలు, సంస్కృతులు, ప్రపంచంలో అతిపెద్ద ప్రజాస్వామ్యం అని చెప్పుకునే భారతదేశానికి అంత మంచిది కాదు. రేపటి తరానికి ఈ వైపరీత్యాలు అర్థం కాకపోతే ఎవరికి వారుగానే మిగిలిపోవాల్సి వస్తుంది. 

పిల్లల మెదళ్ల నిండా కులం, మతం, మదం చొప్పిస్తూ ఇలాంటి సంఘటనలకు వ్యతిరేకంగా ఉద్యమిస్తే అవి తాత్కాలికమే. క్షణికావేశా ఉద్యమాలు ఎక్కువ నిలబడవు. ఉగ్గుపాలతో కులాన్ని, మతాన్ని, స్త్రీలపై హింసని పట్టిస్తున్న కుటుంబాలని, సమాజాలని మార్చేదాకా ఈ నీచ సంస్కృతి ఆగదు. అందులో ముఖ్యంగా పోలీసు వ్యవస్థలని సమూలంగా మార్చేదాకా ఈ నేరాలు ఆగవు. మనం కోరుకున్న శిక్షలన్నీ కూడా మళ్ళీ అమాయకులను బలిపెట్టడానికే. 

- సూరేపల్లి సుజాత
ప్రధాన కార్యదర్శి, తెలంగాణ రచయితల వేదిక

Andhra Jyothi Telugu News Paper Dated: 23/1/2013 

Monday, January 21, 2013

బహుజనం లోపించిన స్త్రీవాదం - జూపాక సుభద్ర



అగ్రకుల కమ్యూనిస్టులుగానీ, ఫెమినిస్టులు గానీ కుల పురాణాల్లోని సామాజిక పోరాట భావజాలాన్ని, వస్తువుని, యితివృత్తాల్ని స్ఫూర్తిగా తీసుకోకపోడాన్ని ఆధిపత్య కుల అణచివేతలుగానే అర్థం చేసుకోవాలి... శ్రీశ్రీ 'మహాప్రస్థానం'నుంచి ఓల్గా 'మృణ్మయనాదం' దాకా పరిశీలిస్తే ఆధిపత్య పురాణాల్లోని ఆధిపత్య ప్రతీకల్ని పాత్రల్ని (సీత, ఊర్మిళ, అహల్య) స్వీకరించారే తప్ప అణగారిన ప్రతీకల్ని పాత్రల్ని (తాటకి, శూర్పణఖ) అంటుకోలేకపోయారు. 

పాశ్చాత్య దేశాల్నించి భారతదేశానికి వచ్చిన అనేక యిజాల్లో ఫెమినిజం ఒకటి. యిది పాశ్చాత్య దేశాల్లోని ధనిక తెల్లజాతి స్త్రీల యిజమ్. 1970 దశకంలో పాశ్చాత్య దేశాల్లో పితృస్వామ్య వ్యవస్థపై స్త్రీల పోరాటాలతో, వారి సాహిత్యాలైన 'ది ఫెమినైన్' 'సెక్సువల్ పాలిటిక్స్' లాంటి సాహిత్యాలతో భారతదేశ ధనిక చదువుకున్న అగ్రకులాల స్త్రీలు ప్రభావితులయ్యారు. పితృస్వామిక అణచివేతల్ని పెత్తనాల్ని కుటుంబ లైంగిక హింసల్ని నిరసించిన చైతన్యం స్త్రీవాదంగా భారతదేశంలో ఉద్భవించింది. ఆంధ్రప్రదేశ్‌లో వామపక్ష ఉద్యమాల్లోని అగ్రకుల పురుషుల్తో సమానంగా విద్యాధికులైన ధనిక, మధ్యతరగతి సీమాంధ్ర అగ్రకులాల స్త్రీలు స్త్రీవాదాన్ని అందుకొని తమని ఫెమినిస్టులుగా ప్రకటించుకున్నారు. సాంఘికంగా తమ కులాల పురుషుల్తో విద్య ఉద్యోగం వంటి కొన్ని రంగాల్లో సమానంగా వున్న యీ స్త్రీలు సమాజంలోని రాజకీయ ఆర్థిక సామాజిక రంగాల్లో జెండర్ స్పృహ ను పెంచగలిగారు. పీవోడబ్ల్యూ, స్త్రీశక్తి సంఘటన, ఫెమినిస్టు స్టడీ సర్కిల్, మహిళా విద్యార్థి వేదిక వంటి సంఘాలేర్పాటు చేసి స్త్రీల (అగ్రకులాల) శరీరాల చుట్టూ అల్లబడిన మిత్, కుటుంబాల్లో వుండే అప్రజాస్వామిక విలువలు, జరిగే హింసల్ని, పితృస్వామిక అణచివేతల్ని ప్రశ్నించారు.

స్త్రీవాద సాహిత్యం ప్రధానంగా సీమాంధ్ర, ధనిక, మధ్యతరగతి, అగ్రకులాల స్త్రీల నుంచి వచ్చింది. వీరు వివిధ ప్రాంతాల, కులాల, మతాల అస్తిత్వాల వైవిధ్యాల్ని వైరుధ్యాల్ని పక్కకు నెట్టి స్త్రీలంతా ఒక్కటే, భిన్నత్వాలు లేవు అనే అప్రజాస్వామికాల్ని సమాజంలో, సాహిత్యంలో ప్రచారం చేయడం జరిగింది. జరుగుతున్నది.

పాశ్చాత్య దేశాల్లోని తెల్లజాతి స్త్రీలు ఫెమినిజాన్ని ఆక్రమించుకొన్నట్లు ఇక్కడ అగ్రకులాల స్త్రీలు స్త్రీవాదాన్ని తమ పరిధిలోనికి తెచ్చుకున్నరు. నల్లజాతి మహిళల అస్తిత్వాలు భ్నిమైనవి అని తెలిసి కూడా తెల్లజాతి ధనిక స్త్రీలు తమ వర్ణ దురహంకారాన్ని ప్రదర్శించినట్లే ఇక్కడి అగ్రకుల 'స్త్రీవాదం' ఎస్సీ ఎస్టీ బీసీ మైనారిటీ మహిళల సమస్యల్ని ఎజెండా కాకుండా కప్పేసిందని బహుజన కులాల మహిళలు ప్రశ్నిస్తున్నారు. కులం అగ్రవర్ణం కావడం, జాతీయోద్యమ ఫలితాలను అందుకోవడం వల్ల ఆధిపత్య కులాల స్త్రీలకు నిమ్నకులాల మహిళల కంటే మెరుగైన జీవితం, చదువులు, సంపదలు ఒనగూరినయి. ఆధిపత్య కుల మగ ప్రపంచం వారి స్త్రీలకు రాజకీయ, ఆర్థిక, సామాజిక వ్యవస్థల్ని కొంత వరకైనా అందుబాటులో వుంచింది. దురాచారాల్ని సంస్కరించింది. చదువు నేర్పింది. తమ కనుసన్నల్లో నుంచి కనుమరుగు కాకుండా, కంట్రోలు తప్పకుండా ఉద్యమాలు చేయించింది. ఉద్యోగాలు చేయించింది, చట్టసభలకు పంపింది. యీ వెసులుబాటుతో ఆధిపత్య కులాల స్త్రీలకు తమ మగవాళ్ల చేతిలో వున్న ప్రచురణ సంస్థలు, అకాడమీలు, మీడియా వంటి సంస్థల వల్ల తమ సాహిత్య విస్తృతిని పెంచుకునే అవకాశాన్నిచ్చింది. కవిత్వం, కథ, నవల, సిద్ధాంత వ్యాసాలు, వారి సమస్యల్ని వస్తువుగా చేసుకొన్న సాహిత్యం తెలుగులో కోకొల్లలుగా వచ్చింది- ఫెమినిస్టు సాహిత్యంగా. మిగతా రంగాల్లోకి కూడా వీరు విస్తరించగలిగారు. పత్రికల్లో ప్రత్యేక స్త్రీలపేజీలు, మహిళా కాలమ్స్, మహిళా పత్రికలు, చానల్లు ఏర్పాటు చేసుకోగలిగారు.

స్త్రీలంతా ఒక్కటే, వారి సమస్యలన్ని, బాధలన్ని వొక్కటే, 'మాకు గోడలు లేవ'ని నినదిస్తున్న స్త్రీవాద సాహిత్యం తమకన్నా హీనంగా దోపిడీ చేయబడుతూ అవమానంగా అనేక హింసల్తో జీవిస్తున్న ఎస్సీ ఎస్టీ బీసీ మైనారిటీ మహిళల సమస్యల్ని, తమ సాహిత్యంలో ఏ మేరకు భాగస్వామ్యం కల్పించగలిగారు? అట్లా తమ సామాజిక బాధ్యతలను ఎంతవరకు ప్రకటించుకున్నారు? అనేది చర్చించడం యీ వ్యాసం ప్రధాన ఉద్దేశం.

ఈ ఫెమినిస్టులు వేసిన మొదటి పుస్తకం 'మనకు తెలియని మన చరిత్ర' (1986). ఏడుగురు సంపాదకుల్లో ఒక్క దళిత మహిళ కనిపించదు. ఇది తెలంగాణ సాయుధ రైతాంగ పోరాటంలో పాల్గొన్న స్త్రీల సజీవ చరిత్రగా వేస్తున్నామని చెప్పి ఆధిపత్య కులాల స్త్రీల (ముగ్గురు, నలుగురు బీసీ మహిళలు మినహా) సజీవ చరిత్రల్నే చరిత్రీకరించడం జరిగింది. తెలంగాణ సాయుధ రైతాంగ పోరాటంలో పాల్గొన్న అంటరాని, ఆదివాసి మహిళల సజీవ చరిత్రల్ని చీకటి చేయడం జరిగింది. వీరు వేసిన మొదటి అడుగే అంటరాని మహిళల్ని, ఆదివాసి మహిళల్ని విస్మరించడంగా మొదలు కావడం దురదృష్టకరం. 1953లో ఊటుకూరు లక్ష్మీకాంతమ్మ 'ఆంధ్ర కవయిత్రుల చరిత్ర'లో కనబరిచిన కుల జెండర్ వివక్షలకు భిన్నమైన చైతన్యాలేవీ యీ వామపక్ష భావాలు కలిగిన అగ్రకుల స్త్రీలు అందించలేకపోయారు. యిప్పటికీ స్త్రీవాద సాహిత్యంలో యివే ధోరణులు కొనసాగుతున్నయి.

1989లో ఫెమినిస్టు స్టడీ సర్కిల్ పేరుతో ప్రచురించిన 'మాకు గోడలు లేవు' ఫెమినిజం పరిచయంగా వ్యాస సంకలనం వచ్చింది. వ్యాస అంశాలు (1) ఫెమినిజం అంటే ఏమిటి? (2) అంతర్జాతీయ స్త్రీ విముక్తి ఉద్యమ చరిత్ర (3) మూడవ ప్రపంచ దేశాల పోరాటాల్లో స్త్రీల పాత్ర (4) ఫెమినిస్టు అవగాహన. యీ అంశాల్లో స్థానికంగా వున్న నిమ్నకులాల మహిళల అనేక వీరోచిత పోరాటాలు వీరికి కనబడలేదు. గ్రామాల్లో దొరల అరాచకాలకు వ్యతిరేకంగా బహుజన కులాల మహిళల పోరాటాలు, సింగరేణి కాలరీస్‌లో బాయిదొరల యిండ్లల్ల అకృత్యాలకు, అత్యాచారాలకు వ్యతిరేకంగా జరిగిన ఉద్యమంలో కాల్పులకు గురైన అంటరాని మహిళల ఉద్యమాలు, తునికాకు పోరాటాలు, మహిళలు చేసిన మద్దూరులాంటి భూపోరాటాలు, బీడీ కార్మిక ఉద్యమాలు, కూలి పోరాటాలు ఫెమినిస్టులకు అప్రస్తుతాలైనవి. అంతర్జాతీయ స్త్రీ విముక్తులు, వారి ఉద్యమ చరిత్రలను ప్రముఖంగా ప్రచురించారు. 'మాకు గోడలు లేవు, గోడల్ని పగలగొట్టడమే మా పని' అని శ్రీశ్రీ నినాదాన్ని అందిపుచ్చుకున్న ఫెమినిస్టులు కులగోడలు, శ్రమగోడలు, దొర దొర్సాని గోడలు, మత గోడలు, జోగినీ దురాచారాలలో బందీలై బాంచలకు బాంచలైన మహిళల ప్రత్యేక గోడల్ని అంటుకోలేదు.

1993లో 'నీలి మేఘాలు' స్త్రీవాద కవితా సంకలనం (ఓల్గా, వసంత కన్నాభిరాన్ సంపాదకులు)లోని కవయిత్రులంతా దాదాపు సీమాంధ్ర అగ్రకులాల కవయిత్రులు. కవితా వస్తువులు కూడా తమ అగ్రకుల స్త్రీల చుట్టు పరిమితమైన అంశాలే. (ఇందులో ఒక తెలంగాణ ఆధిపత్య కులం, సీమాంధ్ర ముస్లిం, దళిత కవయిత్రులే కనబడ్తారు.) సంపాదకుల్లో ఒకరు 'స్త్రీగా రాయడమంటే..' అని రాస్తూ ఏ స్త్రీగా రాయడమో విశ్లేషించలేదు. స్త్రీ అంటే చదువుకున్న కోస్తాంధ్ర అగ్రకుల స్త్రీ అనే ఒక్క అస్తిత్వమేనా? ఈ స్త్రీ చుట్టూతా అల్లబడిన కుటుంబ హింస, లైంగిక హింస, మగాధిపత్యం, బాడీ పాలిటిక్స్ గురించిన రాజకీయ అవగాహనలే ఈ సంకలనంలోని వస్తువులు. ఇట్ల నిమ్నకులాల జెండర్ అస్తిత్వాలు, వాటి రాజకీయాలు చర్చలోకి, వెలుగులోకి రాకుండా స్త్రీవాద సాహిత్యం కృషి చేసింది.

1990లో 'కఠోర షడ్జమాలు' ఫెమినిస్టు వ్యాసాలు వసంత కన్నాభిరాన్ వెలువరించారు. యీ వ్యాసాల్లో 'న స్త్రీ స్వాతంత్య్ర మర్హతి' అనే హిందూ మనువాదాన్నిగానీ, మనిషిని మనిషిగా చూడని కుల వ్యతిరేకతలుగానీ కనిపించవు. 1995లో 'సరిహద్దులు లేని సంధ్యలు' కల్పనా కన్నాభిరాన్, ఓల్గా, వసంత కన్నాభిరాన్ సంపాదకత్వంలో వచ్చింది. ఇది స్త్రీల సంఘాల పరిచయ వ్యాసాల సంకలనం. ఫెమినిస్టు రాజకీయాలు, కార్యాచరణ, ప్రశ్నలతో ఫెమినిస్టు సిద్ధాంత వ్యాస సంకలనంగా వచ్చింది. ఇందులోనూ పూర్తిగా అగ్రవర్ణ స్త్రీల కుటుంబాలు, లైంగిక అణచివేత, పితృస్వామ్య పెత్తనాల చుట్టూ చర్చ సాగింది.

'తొలి వెలుగులు' 2003లో స్త్రీవాద సిద్ధాంత వికాసంగా ఫెమినిస్టు థియరీగా ఓల్గా వేశారు. అమెరికా, యూరప్ దేశాల శ్వేతజాతి స్త్రీలైన ఎబిగిల్ ఆడమ్స్, జుడిత్, మేరి ఉల్ స్టోన్ ఫ్రాన్సిన్‌రైట్, జాన్ స్టువర్ట్‌మిల్ వంటివారు రూపొందించిన స్త్రీవాదాల్ని వారి దృక్పథాల్ని చర్చల్ని యథాతథంగా దిగుమతి చేసిన సిద్ధాంతంగా ఈ వ్యాస సంపుటి వుంది. మత చర్చ కూడా బైబిల్ చుట్టు ఉన్న మిత్ చర్చ గూర్చిన అంశమేగానీ హిందూ మతం గూర్చిన చర్చ లేదు. 'స్త్రీలు-ఆర్థిక ప్రపంచం' వ్యాసంలో 'స్త్రీలు చేసే యింటి చాకిరికి వున్న ఆర్థిక విలువ ఎంతైనప్పటికి వాళ్లు దానిని పొందలేరు' అనేది యింటి చాకిరి చేసే అగ్రకులాల మధ్యతరగతి స్త్రీల ఆర్థికంగా చెప్పారు. మరి యింటి చాకిరీ, బైటి చాకిరి చేసే అణగారిన మహిళల చాకిరికి వున్న ఆర్థిక విలువల మాటేంటి? 'యింటి చాకిరికి జీతం లేని'తనాలే ఎజెండా అయింది కాని యింటి చాకిరితో పాటు బైటి చాకిరీకి కూడా జీతం లేని కుల అణచివేతల్ని గూర్చిన అంశాల మాటేంది? 'మాతృత్వం వల్ల పనిచేయలేనివారిగా ముద్రవేసి స్వాతంత్య్రాన్ని నిరాకరిస్తున్నారు' సరే, కాని బహుజన కులాల మహిళలు యింకో నిమిషానికి ప్రసవిస్తారనేదాకా సామాజిక ఉత్పత్తిలో పాల్గొంటున్న విషయం విస్మరించారు.

2009లో 'స్త్రీవాద రాజకీయాలు-వర్తమాన చర్చలు' (రమా మెల్కోటె, కె.సజయ సంపాదకులు) అన్వేషి-రీసెర్చి సెంటర్ ఫర్ వుమెన్ స్టడీస్ వేసింది. వర్తమాన చర్చలు-లో బహుజన మహిళల ప్రశ్నలు, అస్తిత్వాలు చర్చకు రాకపోవడమే వుంది. అంశాలన్నీ ఆధిపత్య స్త్రీల చుట్టున్న రాజకీయ విశ్లేషణలే. కేవలం ఒక అంటబడని మహిళకు తన జెండర్ పాలిటిక్స్‌ను చర్చించే అవకాశం కల్పించడడం ఆహ్వానించదగ్గ పరిణామం. ఈ వ్యాసాల్లో ఎక్కువగా ఇండియన్ ఫెమినిస్టులు- వీణామజుందార్, ఇందు అగ్నిహోత్రి, పార్దా చటర్జి, ఊర్వశి బుటాలియ, వందనా సోనాల్కర్, ప్లేవియా ఆగ్నేస్, బీనా అగర్వాల్ వంటి తెలుగేతర ఇండియా ఫెమినిస్టులు వర్తమానంలో స్త్రీవాద ఉద్యమ చర్చలు చేశారు. అవన్నీ అగ్రకుల స్త్రీల దృష్టికోణాల నుంచే ఉన్నాయి. స్త్రీవాద కథలు, నవలలు కూడా తెలుగులో విస్తృతంగానే వచ్చినయి. అవన్నీ కూడా ఆధిపత్య కుల జెండర్ దృష్టికోణాలే.

దీన్నంతా స్త్రీలందరి వాదంగా ప్రచారం చేసుకోవడం జరిగింది. అణగారిన కులాల జెండర్ సమస్యల్ని అప్రస్తుతం చేశారు. అవాచ్యం చేశారు. కులసమాజంలో పురుషులంతా ఒక్కటి కానట్లే స్త్రీలు కూడా ఒకటిగా లేరు. పురుషాధిక్యత కూడా అణగారిన కుల మహిళల మీద ఆధిపత్య కులాల స్త్రీల మీద ఒకే తీరుగా లేదు. యిది ఒప్పుకోడానికి, తద్వారా కార్యచరణకి స్త్రీవాదులు సిద్ధంగా వున్నట్లు కనిపించరు. ఉత్పత్తి కులాల స్త్రీల భాషని బూతనీ, రోతనీ, తెలంగాణమనీ, అర్థం కావట్లేదని, రాసేవాల్లే లేరనీ వారి రచనల్ని ఆధిపత్య కుల రచయితలు చీకటిలోకి నెట్టినారు. ఆ దారిలోనే స్త్రీవాదులు తమ సంకలనాల అగ్రహారాలకి బహుజనుల రచనల్ని అంటనివ్వలేదు. యివి ఎంత అబద్ధాలో దళిత మహిళల సాహిత్య సంకలనం 'నల్లపొద్దు' నిరూపించింది.

భారతదేశ కులపురాణాలన్నీ సామాజిక సాంస్కృతిక అణచివేతల్నించి వచ్చినవే. మెజారిటీ ప్రజల్లో కుల పురాణాలు సాహిత్య ప్రక్రియగా, సాంస్కృతిక కళారూపాలుగా కొనసాగుతున్నప్పటికీ యిప్పటిదాకా అగ్రకుల కమ్యూనిస్టులుగానీ, ఫెమినిస్టులుగానీ కుల పురాణాల్లోని సామాజిక పోరాట భావజాలాన్ని, వస్తువుని, యితివృత్తాల్ని స్ఫూర్తిగా తీసుకోకపోడాన్ని ఆధిపత్య కుల అణచివేతలుగానే అర్థం చేసుకోవాలి.

కమ్యూనిస్టు సాహిత్యంలోనూ, ఫెమినిస్టు సాహిత్యంలోనూ శ్రీశ్రీ 'మహాప్రస్థానం'నుంచి ఓల్గా 'మృణ్మయనాదం' దాకా పరిశీలిస్తే ఆధిపత్య పురాణాల్లోని ఆధిపత్య ప్రతీకల్ని పాత్రల్ని (సీత, ఊర్మిళ, అహల్య) స్వీకరించారే తప్ప అణగారిన ప్రతీకల్ని పాత్రల్ని (తాటకి, శూర్పణఖ) అంటుకోలేకపోయారు. స్త్రీవాదులు కుల, హిందూమత అణచివేతల గురించి ఎక్కడా చర్చించలేదు. యీ చర్చ చేస్తే తమ కులాల పురుషుల్తో పాటు తాము కూడా బహుజన మహిళల్ని అణచివేస్తున్న తీరు బహిర్గతమవుతుంది. అందుకే పాశ్చాత్య ధోరణిలోనే ఫెమినిస్టులు చర్చిస్తారు.

1934లోనే 'కుల నిర్మూలన' గ్రంథంలో అంబేద్కర్ 'కుల వ్యవస్థ శ్రమ విభజననే కాదు శ్రామికుల మధ్య విభజనను కూడా సృష్టించింద'ని విశ్లేషించాడు. దీన్నంతా పక్కకు పెట్టి కమ్యూనిస్టు అగ్రవర్ణ పురుష నాయకత్వం భారతదేశ కుల వ్యవస్థకు యిమడని వర్గ వ్యవస్థను దిగుమతి చేసుకొని కులాలుగా వున్న శ్రామిక సమూహాల నన్నింటిని 'కార్మికవర్గం'గా కట్టగట్టి వారిమీద తమ సామాజికాధిపత్యాల్ని కొనసాగిస్తూ కింది కులాల నాయకత్వాల్ని కిందనే అణచిపెట్టారు. వారి అడుగుజాడల్లోనే స్త్రీవాదులు దేశీయ బహుజన మహిళా విముక్తికి సరిపోని పాశ్చాత్య శ్వేతజాతి స్త్రీల సిద్ధాంతాన్ని ఫెమినిజంగా దిగుమతి చేసుకొన్నారు. అందుకే aవారి సిద్ధాంతాల్లో, రచనల్లో బహుజనులు కనిపించరు. స్త్రీవాదులది సామాజిక ఉత్పత్తికి దూరమైన ప్రపంచం. బహుజన స్త్రీలది సామాజిక ఉత్పత్తిలో వున్న ప్రపంచం. వారి ప్రపంచం చిన్నది. వీరి ప్రపంచం విస్తృతమైంది.

అట్లనే ఫెమినిస్టు సైద్ధాంతిక ఆచరణ బహుజన స్త్రీల మీద నాయకత్వ పెత్తనాల్ని, అణచివేతల్ని చలాయిస్తూ 'భారత ఫెమినిజం'గా చలామణీ అవుతున్నది. దొర్సానుల ఫెమినిజం ప్రజాస్వామీకరించబడాలంటే మెజారిటీగా (85%) వున్న బహుజన వర్గాల మహిళావరణాలను, చరిత్రలు, సంస్కృతులు, కళలు, సాహిత్యాలను గుర్తించి వెలికితీయాల్సిన అవసరముంది.

- జూపాక సుభద్ర
98499 05687
('తెలుగు సాహిత్యం: వర్తమాన రాజకీయాలు-సామాజిక ఆర్థిక ఉద్యమాలు' అనే అంశంపై హైదరాబాద్‌లో జరిగిన జాతీయస్థాయి సదస్సులో సమర్పించిన పత్రంలోని కొన్ని భాగాలు)

Andhra Jyothi News Paper Dated: 21/1/2013